Alle inzendingen over tuinen

...een grote huis met enorme tuin of een nieuwe Mercedes of vette bankrekening vol met geld?…

het uitzicht oogt hemel blauw in wolkfestijn de tuin kleurt meerjarig rood in winterse borders het huis is warm en licht door de lach in je ogen maar de kelder is gesloten met stenen uit verleden de specie brokkelt in een nieuwe wind we hebben alles open gebroken zonder fundamenten te slopen toch zal het nog jaren…

De grasmaand schildert tuinen rap vers groen Fier kwetteren de vogels hun akkoorden Als stellen paren ze in steelse oorden En broeden dan, zoals het gaat sinds toen Een viertal echter kniest nog vóór het ei En toont ook weinig lust tot minnarij Moraal Bij vogels van verschillende pluimage Komt het maar traag en moeizaam tot vrijage…

zag de zon dalen om in de tuin der poëzie langs bladeren de vruchten van de zomer te halen met gefluisterde woorden op de middagwarme wind in accenten met rood op wat eens lentegroen is geweest bevlogen door tekst reikten handen plukgraag naar boven maar de oogst blijkt niet rijp ze wijkt om tot wasdom te komen zoals een gedicht…

De lente pronkt tuinen hebben vogels geteld telkens vlakbij hoor ik lente vogels fluiten uitgebreid zingend in het geniep met hun vogelstemmen maken zij vogelgeluiden onverstaanbaar schuilen ze in oorspronkelijke noot tijdens de traditionele compositie in driedelige ouverturevorm bedekt de wereld begrijpend het mooiste…

Dat alles is al lang verloren, Nu voer ik meeuwen in mijn tuin.…

Op de lage tafel een vaas met bloemen van de rhododendron, paars en teer een hommel kroop in en uit en zoemde weer naar buiten in de zonnige tuin Een groene spin liet zich zakken aan een draad en wandelde over de tafel heen en weer en sprak in gebarentaal met mijn vingers Een cursus over verandering over stromen van energie en zin het…

En dan drukt winter zijn stempel op pad en perk in mijn tuin Jaagt wind en metgezel sneeuw tussen struik en boom hun laatste blad verloren De prietpraat tussen fris groen van bol en knol met stilte bedekt De tafel voor vogels door mij gedekt, de vetbollen gehangen Dempt even...…

Ze hangen en hoppen maar wat rond in mijn tuin, krijsen hun bestelling fruit en brood, donkerbruin. Ze worden ook steeds brutaler, en tikken nu zelfs tegen het raam, zodra ze mij in het vizier krijgen, tjilpen ze met zijn allen mijn naam. Ja, ik heb behoorlijk wat gevleugelde fans, maar ik ben dan ook een ruimhartig mens.…

gedachten vinden er beschutting zich bladerend door de wind vastgelegd met woorden die niemand ooit geschreven vindt wat door gewonde dijken is omarmd lijkt leeg te lopen in waterrijk land tot een koninkrijk in hersencellen grenzeloos ijsveld, witter dan het strand tot buiten de tuin met deze waardplant uit het binnenaardse tot evenbeeld…

hij heeft er gewoond, gewerkt tussen de bloemen en de bomen Hij liet het niet alleen bij dromen over zon en licht Hij schilderde meer dan een gedicht tubes verf z'n woorden Bij droog weer in z'n tuin bij zijn vijvers .......te vinden De vrouwen die hij er beminde zonder verblikken, verblozen Vandaar....…

er is een huis op mijn dak gevallen en ik weet niet waarom het gras van de tuin heeft zich omgedraaid en laat nu haar wortels zien een wonderbaarlijk systeem van in en door elkaar gedraaid leven in minder dan een seconde is ook het licht omgedraaid maan overdag in de nacht de zon we krijgen het koud en denken terug aan toen toen de natuur…

hemelvuur ontsproten uit een heldere rivier jouw lied veranderd de wereld en verslaat de onderdrukkers jouw stem doet de doden schrikken in het ochtendgloren om het onschuldig veroordeelde bloed jouw liefde heft het glas omarmt zijn wederhelft zingt een kristalhelder lied en strooit het brood van de hoop in hun tuin…

Ik moet het zelf wel zijn die dagenlang doodgeboren gillend opgesloten zit in de onechte wereld van huis en tuin waar jij de stoelen klaarzet in het gras en de zon schijnt maar geen warmte geeft in de parallelle werkelijkheid van het pilletje onder mijn tong dat een spook van me maakt zonder lichaam om te doden enkel met uitgewerkte…

in de sporen van de traagheid lijkt het zo eenvoudig: een tuin met een uil zwanen op het zwarte water tekens in het zand wind in ritselende struiken een vogel met langzame slag wolken van witte watten schelpengeruis onder voeten tijdloze stappen een rollende knikker over de stoep volg de sporen van de traagheid het lijkt…

middernacht kijken naar buiten genieten van het mooie licht van de volle maan flarden wolken in allerlei vormen schieten voorbij kom weer tevoorschijn volle maan donkere contouren doemen op tuinen zwak verlicht door het licht van de volle maan middernacht de natuur in rust en overal mysterieus licht van de volle maan…

Ze ruimde de bladeren in de tuin. Wanneer de winter voorbij is, de zomer gekomen als tweemaal twee is vier wie zal haar verzekeren dat wij leven? Wij worden niet ouder dan kabouters.…

Vlinders in de tuin Prachtig mooie kleuren Strijken neer op bloemen Verleidelijke heerlijke geuren Die kleurenpracht zo warm Beschenen door de felle zon Breng mij eventjes terug Waar onze liefde eens begon Een gevoel niet te beschrijven Als vleugeltjes die je hart strelen Zuiver als de meest zeldzaamste bron Met als enige doel de liefde…

voorzichtig stappen voeten op een oneffen stuk bestraat waar vroeger vrijbaan gedachteloos zijn wegen nam in nu chaos los geaard door ongelijke tegels die water vragen en in scheuren vluchten door een vervuild klimaat de tuin verdween waar straatsteen onderhoud heeft teruggebracht tot nul slechts onkruid is gelegitimeerd…

Je gooit je tas neer sleutels op tafel even rustig zitten en geen vragen starend naar het onkruid gegroeid in de tuin denkend aan de zomer wintertrui aan lekker even dromen geen gezeur aan je hoofd masserende handen in je nek even verdoofd zuchtend op de stoel er even tussenuit niet denkend dat je weer moet werken je bent nu lekker…

dwalend door deze tuin heb ik niet de vraag wie heeft eerder hier gestruind waar ik speel en zinnelijk verzoek zijn geen sporen van frekwentief bezoek ook als ik vlei naar paralelle hof via zout naar zoet proef ik dat ik bof nieuw is dit wandelen voor mij immer weer niet om huid of dal doch mijn lust naar meer…

de platte schaal een grijze bokaal met water witte doeken in het donkergroen van de olijvenrust de tuinen van gethsemane in het voetenwas ritueel de groep is compleet als hij met hen spreekt en samen eet waarbij ieder van de woorden schrikt die hij tot judas richt hem is niets menselijks vreemd als hij dit wetend judas…

Een vrouw met honderd slangen op haar hoofd en elk der slangen heeft hem aangeboden: de gladde appel uit de tuin der goden waarmee bezwaarde kennis wordt beloofd. Maar wie haar aankijkt is meteen versteend en schaart zich onder slinkse schuldenaren, herneemt de last van al die voor hem waren hetgeen hem met zijn vaderen vereent.…

Zomaar op de weg terwijl het even stil is een rode vlinder * Bos langs de snelweg verziekt door uitlaatgassen het ritselt somber * Zilveren tuinen aarzelend, dun winterlicht doorbreekt dichte mist * Hoog bloeiende bloem rode zomerdahlia bloeit mee met de herfst * Lieveheersbeestje doorbreekt zijn zacht geschuifel heeft…

hij verraadde zijn vriend deed hem de laatste groet bij fakkellicht in de tuin nog een keer voelde hij de man van Nazareth keek schuw langs hem heen hoorde het zachte verwijt dat zijn ziel zou verteren zijn lichaam zou breken de gekruisigde stierf omgeven door spotters vrienden familie en moordenaars heb erbarmen met de verrader…

een ronde witte tafel in de zon ik wou dat ik er een gedicht op schrijven kon je hakt met je gedachten in de tuin je haar krult van de goede luim vandaag moest het gebeuren teveel onkruid zag je staan met gele handschoenen ging je ertegenaan een duif met jongen in een berk moet het gedogen ze kijkt je aan met argusogen een ronde…

Een meeuw schreeuwt de zee achter het duin, wind verstuift het land, passie tussen eb en vloed helm geeuwt wuivend, wortels diep in zand genegen in het zwin, het zilt bekoort en voedt, bevrijdt ze de elementen in haar aardse tuin, die kleine zeemeermin, - mijn godin -, die golf en horizon berijdt, meer waarde, meer vrouw, meer min.…

Een herinnering droomt groene zuilen, verborgen tuinen verdeeld door wind en water. Gouden gewelven weelderige elfen verstrooid over dromerige seizoenen. Bomen schrijven sterren in de aders van de tijd. Geduldige lezers vinden een bestaan waarin licht en donker samen gaan.…

Toen ik haar na jaren in een film op facebook zag haar kleinkind achterna, spelend, in die tuin achter poppenwagen zij, kort kapsel witgrijs blote armen zomerjurk, op haar gelaat een lachen, breed was ‘t alsof zij uit een vorig leven nu er steeds nog is.…

prijzen zich beierend uit de markt balletdansend snoepen de groenlingen van ons plantsoen de oude man schoont de randen van de sloot ruisend valt het riet ik hoor de zeis langs de provinciale weg een brullend monster kastanjes roffelen de jaguar op zijn kop onder mijn ogen sterft het gebladerte in schoonheid ik groet in mijn tuin…