Alle inzendingen over tuinen

Achter in je tuin hinnikte een eenhoorn en hij maande je aan om op zijn rug geruisloos en zonder ballast voorbij het tergende dichtersland te gaan.…

je lange stengels staan met zovelen naast elkaar boven je groene spatelblad staat je oranje verenhoed je zwaar behaarde sprieten met al die zachte zonnen ik was blij toen we begonnen als bloemenvrienden in mijn tuin je bloeide helder en heldhaftig sierde mijn tuin met kelk en blad je pluizen woeien op mijn pad we spraken bij de schepping…

De tuin is nog geheel onbetreden als ik uitgerust en onverplicht beneden mijn ogen op de tuin richt. Het moment ademt heldere regenbogen de togen ontdoen zich van de sneeuw al honger ik als leeuw naar meer vrieskou ik stroop nou eerst mijn mouw op er komt geen Elfstedentocht.…

Aan harde woorden heeft ze niets Zij amper zeven jaar Mama is blij boven in de hemel Ze maakt er lekker eten klaar Ze doet de was van engeltjes En houdt de tuinen schoon Ze eten gezellig met elkaar Mama die is doodgewoon Als ze 's avonds buitenspeelt Dan kijkt ze soms naar boven Ze zwaait en mama die zwaait terug Of ze het nu wel of…

het zijn zulke vreemde tijden de dag verliest zich al vroeg in schemer terwijl bloemen zich verdringen in te kleine tuinen iets verderop loopt de jongen met het zuivere hart maar met een getekende grijns onverstaanbaar door de nieuwbouwwijk waar mensen als zwaluwen hun huizen binnen vliegen omgeven door geuren van vijf uur -------------…

Het verhaal zelf is vergeten de tuin waaruit wij zijn verdreven. Aansluitend wordt het leven nog alleen maar kleuren en die ene avond daar en jij.…

Verdorren ieder jaar weer de bloemen in de tuin. Legt men zijn klaaggezangen op stenen van arduin. Komt alles weer tezamen, waaruit een mond ontstond. Kruipt traag, als het blad der bomen, het hart weer in de grond.…

Verdorren ieder jaar weer de bloemen in de tuin. Legt men zijn klaaggezangen op stenen van arduin. Komt alles weer tezamen, waaruit een mond ontstond. Kruipt traag, als het blad der bomen, het hart weer in de grond.…

onder klokgelui ligt een tuin verscholen waarin een hovenier heimwee wekt. ------------------------ uit: 'Gratie', 2002.…

Ja liefste Tot mijn lippen bloeden Tot het plafond naar beneden komt Tot de nacht wit wegtrekt Tot de katten in de tuinen krijsen Tot het licht de ramen openschuift Tot er vogels door de kamer vliegen Tot de buren over het balkon klimmen Tot de fietsers op straat stilstaan Tot het wolkendek openbreekt Tot alles blauw is Tot alles rood wordt…

met gouden stippelbuik en scherpe kransen-kraag staat in mijn tuin het mannetje te pronken te lonken naar het grote-lijster-vrouwtje dat nog niet wil sjansen vogels laten zich niet sturen ze volgen hun natuur en voelen feilloos aan wanneer het tijd wordt om te zingen terwijl de bomen stil bijna gespannen staan van wat er uit wil…

Verdwaald tussen rijen gestapelde huizen met als enig groen het stoplicht op de hoek waar restanten tuinen zwaar overbetegeld geen ruimte bieden voor plant, boom of dier de stank van open haarden doordringend elke romantiek bezwaard ons draaglijk groen verstolt steeds meer tot verstenend grijs waarin je verdwijnt als je niet…

hier,in de oerpolder janken de wolven hun lied boven tot onder bliksemflits en dan de donder het oerbos fluistert de waarheid luister maar naar haar kwetsbaarheid de ongelijkheidsstrijd neon tijgers als krijgers bereid zij aan zij dansen wij stijden wij zij aan zij te strijden om alles en iedereen om deze adembenemende tuin te…

Misschien weet ik wel wat ik bedoel maar zonder bomen geen gevoel van lente en een stille droom gewoon het natuurlijke dromen van een statige berkenboom zoals die in de stilte staat gouden zonneschijn op het gelaat grijze wolken rond de hoge kruin een zuurstofsieraad in de tuin die takken als zijn armen strekt tot in het zuiver…

Tuinen met bomen, planten en hekken op dezelfde rots. Huizen met zowel houten als leien of stenen daken op een grote rots. Winkels, restaurants en hotels gevuld met spijzen, souvenirs en heel veel mensen, op één rots. Le Mont Saint Michel. Een herinnering die staat als een …..rots.…

Een zonnige dag Laat je kijken in het geheim Van een wonderlijke tuin Met schitterende bloemen Die met een zachte bries Bladeren omhoog tilt. De oh zo kleine rupsen worden alsmaar mooier Door een fel gekleurde zon Die de ware schoonheid laat zien Met donker rode rozen En blauwe,gele en rode vlinders Vliegend om ons heen…

aan het gras de geur herkende als dat van mij en sporen ver voor gisteren die in verbeelding nog van liefde spraken en dat ik niet jouw liefdesheuvel herkende uit die ontelbare piramides die ik had bemind toch ontleedde jij mijn woordspelingen en dichtte mij terug naar daar vanwaar ik kwam maar desondanks zijn de bloemen in onze tuin…

ik raak je aan met zon en wind jij bent mijn spinselkind heb je ooit met bloemen gekleed op het eerste lentefeest nu zomer je al in volwassen bruin speelt het liefst nog in de tuin met zand en water in je element geen prater maar de doener die anderen met haar kunst verwent jouw wereld zijn de dagen in een al vergeten maatschappij…

ik wil niet alles op een rij mij maakt de chaos blij van ongekunsteld leven weg met borders in de tuin die muren van fatsoen ga liever alle perken te buiten laat de vogels fluiten zonder kastjes in de boom eigen nestje bouwen is hun droom pak wat wolken en een sluier zon zeil zorgeloos voor de wind samen met je innerlijke kind…

Er loopt een kat door m’n tuin Niets bijzonders hoor Die loopt hier elke dag z’n vaste rondje Zo loopt ook elke dag een man langs met z’n hondje Niets bijzonders hoor Ook zijn vaste rondje Zo gaat de tijd in sleur voorbij Wie gaat eerst, wie geeft de laatste kik De kat, de man, het hondje of.....ik…

zij vertelt mij alle dagen in jubelen en klagen haar wederwaardigheden wij delen het verleden altijd op pad naar iedere uithoek of hooggelegen oord overal wordt zij gehoord stuwt met vaste hand haar bagage vliegensvlug over zee en land barrières kent zij niet geniet soms even in de luwte van mijn tuin dwarrelt wat met bladeren ritselt…

De tuinen met merels (als middeleeuwse valken) smeuïg en zoet blijken in zijn vensterbanklach aanwezig. Ja fluisterdwaas zweert steeds opnieuw steeds gebrild zijn rariteiten en flashes. -----------------------------------------------------------…

in jouw tuin rond de zwijgende bomen die aarde vol rust het zicht op vele bloemenharten een schepping vol ruimte waar de vogels nog zoeken, warmte vinden in de eenvoud de glans op het groen het lover door de zon wordt bespeeld daar kleurt het leven een overeenstemming van vele gedachten is er het voelen het durven hopen…

Sterren en bloesems, en het zoele suizen Van lentewind; en, uit de wijde nacht, Langs kleine tuinen tussen stille huizen, Geur van belofte voor een hart dat wacht. Rijk hart, in 't eeuwig keren der getijden Eenzaam wellicht, maar wonderlijk gerijpt, Dat, lijdend al wat Leven géeft te lijden, Nochtans zijn grootheid, in geluk, begrijpt.…

Leen, buurman, fijne vent, ik ben best wel verdrietig dat je bent heengegaan maar ik ben ook blij dat ik je heb gekend de boom die schaduw bracht in jouw tuin, die heb ik nog voor jou geveld De schaduw is verdwenen maar nu ben jij ook weg.…

De tuinkabouter in mijn tuin, hij staat er nu al jaren, hij weet niets van economie of wat voor later sparen. Toch heeft hij veel aanbidders in onze maatschappij, die vast in hem geloven, men haalt hem er steeds bij. De sprookjes die men ons vertelt vanuit regeringshoek, komen van mijn kabouter, voor hem gesneden koek.…

natuurlijk nemen wij beiden een bloem mee voor jouw kist uiteraard uit eigen tuin boeketten wil je niet of grote grafkransen want jij lieft de eenvoud geel is jouw warme kleur dus pluk ik gulden roede gave van moeder aarde een stille groet aan jou met zegen voor jouw reis voorbij de sterren…

Het oude hoofd, de draden losser spoken van vroeger scherper in beeld De benauwde tuin, onwetend struikgewas Als getuigen van een bevroren tijd de hoge drempel, een blok van hout met ogen die het niet zien de namen allemaal verhaspeld bordjes van zinloos verlangen vlakbij is de eeuwige muziek tien meter verder is de wereld vrij…

Ben ik de tuin door jou ontworpen laat me dan niet verloren liggen overwoekerd door het onkruid we hadden geschillen daar kunnen we niet over liegen maar de dageraad belooft geluk ik ben de zee nu je schrijft over oceanen zitten we samen in een zeilboot een eiland roept ons we zien de rotsen daar en gooien onze wanhoop voor anker…

...een grote huis met enorme tuin of een nieuwe Mercedes of vette bankrekening vol met geld?…