Gewoon om te koesteren
Ik ben zonder nadenken opgestaan
gewoon om leven te koesteren.
De tuin is nog geheel onbetreden
als ik uitgerust en onverplicht
beneden mijn ogen op de tuin richt.
Het moment ademt heldere regenbogen
de togen ontdoen zich van de sneeuw
al honger ik als leeuw naar meer vrieskou
ik stroop nou eerst mijn mouw op
er komt geen Elfstedentocht.
Alles is als het grote verstommen
dat telt, alsof een grote Dordtse treurwilg
het "nu" bepaalt, mij en ons laat zwijgen
deze nacht nog wat na woelt en taalt
maar kijk de musjes en roodborstjes genieten.
De klimop oogt als een part van hun wieg
zo'n warme plek gewoon in je eigen hart.
Als adem voelt het moment, als een stijgwind
passend bij dit natuurlijke beeld mij toebedeelt
hier kan ik hun wintertooi bijna voelen.
En nu denk ik wel na, geniet het fooimoment
mijn hartstocht wil een vuur gaan ontsteken.
Ik denk ook even aan kalfjes en weidevogels
dan aan waarheden die ik nooit heb bezeten
noch van heb geweten blij met het nu koesteren.
Geplaatst in de categorie: natuur