Alle inzendingen over twee zielen

Als beschimmeld zaad in het dorre land geplant groeit uit tot vrucht van droefenis een nagel door elke hand De schedel met dorens als horens op het hoofd verdoofd vervliegen haar woorden in een storm van smart Twee zielen voor eeuwig verbonden in een bloedend hart Zij werpt knielend een laatste blik naar ogen gebroken…

Jij bent voor mij de zon die eeuwig schijnt Voor jouzelf gaat die vlieger helaas niet op Omarmen doe jij 't leven zoveel mogelijk en daar waar het kan Mist soms in jouw hoofd een hart vol liefde Op mijn beurt omarm ik dan gretig al jouw liefde Oneindig, voor altijd Twee zielen, één gedachte ondanks soms die mist, schijnt de zon…

zielen zo verbonden Ik adem nu voor twee Je komt nooit meer terug -het voelt als het grootste bedrog-…

Twee zielen één gedachte samengesmolten in het lot samen ongekende krachten elke seconde is een genot Liefde is de sleutel tot het heelal en ook nog alles daar omheen op gevoel zweef je meestal de wonderen zijn voor jou alleen De stevig gebouwde liefdesbrug veilig tegen weer en wind kent ook een eigen weg terug naar de plek waar hij vlinders…

Mijn hart wil niet meer, niet meer kapot zijn Gewoon heel, één met jou Twee lichamen, twee zielen, één...... Want mijn hart hoort bij jou Hopend, verlangend op een nieuwe kans Gebeuren? Nee zal het nooit...…

Verliefd zijn is een wonder Twéé zielen, één gedachte, heel bijzonder Wanneer je dit van dichtbij meemaakt Is dat iets wat je heel diep raakt Je kijkt om je heen, je ziet een blik Dan is er die zeldzame klik Je kijkt om je heen en toch elkaar weer aan Dan ineens zie je geen ander meer staan Zoekend in elkaars ogen Wordt er gewikt en gewogen…

twee zielen één gedachte waarbij zij even lachte omdat hij dat zo vrolijk zei samen zweven op de tonen van een heerlijk gevoel dat op de toppen wonen het swingt zo zwoel wijl hun ogen vonken stralen naar elkander toe en naar de wereld lonken twee monden één gevoel waarbij hij even lachte omdat zij dat zo treffend vond hun handen zwerven…

' vraag ik, maar zij antwoordt niet; woordeloos liggen we aan elkaar te denken: twee zielen tot de rand toe vol verdriet. Ver weg de wereld, die ons niet kan krenken, vlakbij de sterren, die betoovrend wenken. 't Is of ik dood ben en haar achterliet. ------------------------------- uit de bundel 'Ex Tenebris'.…

zielen samen op een lijn…

verschillend maar ergens ook weer zo vertrouwd twee zielen zwijgend een verwante taal zingend een lied van leven dansend nog net niet met elkaar zomaar een herfst-dag nog maar nauw'lijks de zomer vaarwel gegroet het heeft heel even mogen zijn…

Houd me even vast gewoon even vast Zodat ik kan voelen hoe het was 'n Arm, een schouder om op te leunen Een lief woord 'n vriendelijk gebaar Een woord, een zin 'n lachend begrijpen Een verdrietig zwijgen 'n hoopvolle blik Een glimlach, een wenk 'n woordeloos spel Slikken en doorgaan 'n roep om geluk Twee zielen één gedachte…

Liefde moet niet lijken Maar moet steeds blijken Een lief of klein gebaar Raak die gevoelige snaar Liefde is niet te dwingen Maar moet je toezingen Ontmoeting vol van geluk Zaligmakend verrukkelijk Liefde zal steeds groeien Harten zullen opbloeien Vervlochten in samenzijn Twee zielen op een lijn Liefde verlangt openheid Praten huilen…

Beambten van Parkeerbeheer zagen aan de Churchilllaan te Leiden een tachtigplusser het ijs oprijden na een clash in het wegverkeer Het scootmobiel zakte naar benee waarna hoofd en oren boven water uitstaken mooi dat twee zielen één gedachte uitspraken It’s Daddy van Hyacinth Bouquet Men zag ze naar het telefoonboek grijpen pront daarop…

het glijdt in winterswit en zonverbonden langs het ritme van mijn hart omhoog - omlaag, naar de beweging van mijn arm, afgerond alsof ze nog jouw schouder volgt ik zie de schimmen van een bed en lijven die gedachten tillen; in twee zielen bloeit slechts vriendschap als de liefde van een moeder voor haar kind het kaatst terug: zij glimlacht…

wij waren samen in de Tuin der Lusten; wat hádden we een plezier, en wat híelden van elkaar, we waren van elkaar, voor een tijdloos moment hadden we geen identiteit, waren we niets maar ook weer alles tegelijk; we waren elkaar en hadden elkaar lief; twee lichamen, twee zielen werden één; de vogels zongen hun lied en de zon scheen uitbundig…

Halve levens verder het lijkt zo onwaar, ontmoeten elkaar twee zielen van toen destijds te verlegen voor glimlach of zoen...…

vaal is het vluchtige water dat boven mijn zintuigen vloeit bruidssluiers lonken voor later twee zielen voor eeuwig geboeid trage roodgloeiende stromen veroorzaakt door liefde en smart dringen in rustloze dromen waar telkens het lot wordt getart bottende, bloeiende bomen symbolen van eenheid en kracht fluist’ren van dat wat gaat komen…

Nooit heeft een mens een dier meer liefgehad dan ik jou En nooit bestond er een trouwere liefde dan de jouwe En nee nooit zullen twee zielen dieper met elkaar verbonden zijn Jou loslaten is door een hel op aarde gaan Jou loslaten is pure liefde in zijn zuiverste bestaan Jou loslaten is het meest wrede en het meest liefdevolle…

Jij tintelt al mijn zinnen raakt mij woordloos aan maakt mij warm van binnen laat mij tollend naast je staan neemt me mee in draaiende wielen kijkt door mijn ogen om je heen samen een gedachte, twee zielen verbrijzelen we steen voor steen al is het pad soms slingerend raken wij elkaar wel eens kwijt boven aan het duin is het end vinden…

Het samensmelten van twee zielen, totale affectie. Problemen bestaan niet meer, zijn ondergeschikt. Het samen zijn, vervagen van enig objectie. Onvolkomenheden eenvoudig weggewuifd, weggeslikt. Totale wanorde in het hoofd, gekte toegeslagen, jezelf verloren. De wereld om je heen, waarschuwingen niets je kunnen bekoren.…

In dagen die voorbij raasden, de storm ging liggen, stapelden kleren schaamteloze hoopjes met nog slechts twee zielen in het eindeloos beminnen.…

En vlocht onscheidbre min, een zachte en vaste keten, Twee harten, eensgezind, twee zielen hecht aaneen! Dan mocht om zulk een prijs en rozenkrans alleen Mijn hof en naam vol vreugds, vol vruchts, vol zegens heten.…

Een aalscholver droogt haar kledij terwijl een blauwe reiger een voorn uit het water vist, onbevreesd reizen onze realistische waarnemingen mee in een non -dualistisch blijspel waar twee zielen zich één voelen in een magisch spektakel van “ rust “.…

Ik wou de vogels ademen me vlechten door hun lied zo smolt mijn stem in weidse band die liefdevol gebiedt. De bloem wou ik beluisteren haar prille opengaan dus lijmde ik mijn slakkenhuis er zachtjes tegenaan. Ik wou de sterren strelen ver reikte ik mijn hand hun vurige begeerte heeft mijn vingers opgebrand. Mijn ogenblik is opgegaan…

Kom maar even dichter zei ze en ik waande me poëet maar met de snelheid van het licht wist ik de relativiteit van woorden.…

zielen ooit bijeenkwamen Het erfgoed voor ons allen is onbetaalbaar Helende teksten en klanken voor de ziel Geen krachtiger en prachtiger lied ooit geschreven Dan Pastorale, onverslagen, met dat vleugje fragile Ramses, waar je nu bent, zul je je weer verwonderen Zoals je dat altijd over alles hebt gedaan Je zult ongetwijfeld met die grote…

zielen in één golf van verlangen we worden geraakt door de gevleugelde passen van de dansers zij lijken de wereld lichter te maken laten even het zwart uit de aarde verdwijnen tango, dans van licht en eenheid… ---------------------------------------------------------- © Ina Sousa, 16 nov.2005 n.a.v.…

' toen te jong om verlies te lijden en wat eerst gewoon aardig was werd een passie die nooit genas onze gedachten haakten in elkaar als schakels van een keten ik was de leerling-tovenaar die van het verbodene wilde eten jij was de balsem op de roof van oude oorlogswonden bedekte ze met helend loof stichtte vrede op mijn gronden twee…

Telkens nieuwe horizonten verkennen, grenzen verleggen intensief meemaken van reizen vol uitdagingen en vooruitzichten O Venus, door jou krijgen mijn dromen een bestaan in de werkelijkheid maar ook wederzijdse liefde tussen twee zielen: jij en ik, samen en niet alleen.…

Maar hij en ik weten allebei die ziel, dat was de ziel van mij begraven onder dat hoopje gras alsof het niets bijzonders was maar het was mijn ziel, die ten prooi viel aan zijn poot, de malloot!…