Alle inzendingen over twijfelen

Ik gooi al mijn twijfels in de wind wanneer ik je overmorgen weer naast me vind dan toon ik jou mijn allermooiste lach.…

Sprak jij nog twijfel terwijl warme armen de bevroren nacht weer deed ontwaken lege koude handen morgen ontdooiden getekend in een schaduw van later laat jij gisteren gaan nadat de mist zelfs jouw sporen wist en nu verdrijft langs pijn afgedrukt in tijd is loslaten anders dan dat jij de andere jou mist koud door en door…

Door het bos loop ik te dwalen Hoge bomen bij elkaar Hun toppen laten een straal van Zonlicht door die flitsend tussen takken Het gebladerte verwarmt Met de stappen die ik zet Voel ik de schaduw dan de zon Mijn ogen toegeknepen Laat ik mij als een kind zo vrij Weer draaien in de wind en droom Een toverpracht van kleuren Doen al mijn twijfels…

Zo lees ik na jouw dood bewogen: “Eigenlijk geloof ik niets en twijfel ik aan alles, zelfs aan U. Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft. Dan denk ik, dat Gij liefde zijt en eenzaam, en dat in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt zoals ik U.” En hoop ik dat jij op je bestemming bent. Elkaar voor eeuwig hebt gevonden.…

hij had het veld geruimd met diefstal zijn sporen gewist geen haar of pluim gelaten dat nog aan hem kon herinneren want hij wenste haar vrij van gevoelens als schuld of anders de twijfel die hem had belaagd nog maanden na zijn vertrek het onderhuids gevraag of wel of niet of wat dan ook hij wist waaraan hij was begonnen hij moest er niets…

Het driemanschap zit in het hoge noorden, om overdag en 's nachts met Herman Wijffels intiem te praten zonder laatste twijfels, en nat te dromen van regeerakkoorden. Ons land lijkt zwanger. Is de pap gestort dus, of is er toch nog kans op een abortus?…

Zonder twijfel schop ik het raam open Spring eruit, de diepte in Hoop ik zachtjes neer te komen Vallend in jouw armen Maar je bent er niet Keihard val ik op de grond Waar ben je; nu ik je nodig heb?…

hij droomde van een paradijs als vogel spreidde hij zijn vleugels bezag de fijne schoonheid van veraf het leven in verleden aan de einder op weg naar die wereld werd hij gestopt onzichtbare grenzen van tijd en van ruimte kwam daar ten val door onmacht en twijfel zijn gekortwiekte vleugels droegen hem niet tot hij terechtkwam in zeeën van…

Net geen stilte Zacht gesnik Op de achtergrond Van mijn huilen Net geen traan meer Want ik ben zo op Zo op van dit Dit alles Net geen kus Alleen op het voorhoofd Omdat de twijfel Zo groot was Net geen knuffel Omdat het allemaal Mijn eigen schuld Zou moeten zijn Net geen honger Beelden maken Me zo verliefd En daarom zo misselijk…

gehavende schoenendoos met her en der een knaaggat verbergt een prachtig lilalint gestrikt volgens lang geleden maar nooit vergeten kalenderdagen postzegels werden niet meer gestempeld, de kartelrandjes golfden langs wel, niet, wel en het stapeltje groeide en groeide het onder dagen duiken na weer een langverwachte donkere nacht sneed twijfel…

Haar beeld ontgroeid en nog het meest in haar gedachten zoekt zij bij twijfel naar de vertrouwde blik maar de jonge fotograaf van 3 kijkt even snel voordat hij achteloos op camera vastlegt wie zij is zij is de koele hand op 't warme voorhoofd en de knuffel die hem kust zij lacht met hem verzonnen woorden en hoort hem in zijn drift…

de tijd verglijdt in mijn bestaan licht en donker zijn weggegaan het licht in mijn geest is uitgegaan de nacht is over ik moet weer gaan vanmorgen scheen de zon dus nu de maan indien ik nog langer blijf staan groeit de twijfel over haar bestaan 1966.…

ik schrok maar zag je ogen herkende nauwelijks je gezicht de tijd had in zacht mededogen de hardste lijnen al gewist in zoekende onzekerheid keek je me aan maar wat wij voelden kreeg nog geen naam ik streelde je hand wat ooit sterk en krachtig was had nu een zachte kant ik merkte dat de twijfels verdwenen in het even dat de…

Mijn paard begroet de zon met gespitste oren ik kom in de stemming om het wassende licht tegemoet te gaan het is alsof het verdriet en twijfels van het laatste jaar achter me wegstromen, zoals de schaduw van Balthasar voor de eerste keer in mijn leven ben ik vrij vrij van de wereld voor mij en van de verplichtingen achter mij een groot deel…

Hand in hand druk nu een zoen stamp met je voet haal uit met je vuist incasseer en beslis trek je terug verlaat het nest kom uit de kast nu eindelijk gepraat energie verlies alom niet meer ontkennen keer de rollen om kom terug op beloften geef terug die trouw besef het eindelijk nu de juiste weg sluitstuk herinnering twijfel…

hoe kwetsbaar blijken oude wonden bedrieglijk beschut door flinterdun vel dat bij de eerste messteek scheurt bloedt en ettert jaren heling en herstel slechts een handvol woorden en de twijfel groeit en smaadt wat is waar en wat is leugen monddood wachten tot het gaat vechten tegen dode dromen schimmen uit voorbije tijd langs de letsels…

Het veulen had je op zien groeien de grote ogen aten uit jouw handen en blijdschap was vaak onverdroten galoppeerde zonnig naar jouw hart en ook de dagen van het draven dresseren vol met goede moed gaven geduld om niet te veel te vragen gedurfde tijd maakte de twijfel goed het veulen werd een grote jongen 't kleine paard een machtige…

Lijk een geluksridder, gedoemd voelde ik de oude verschrikkingen drijven zag op gouden bergen twijfels rijzen leeftijd en avontuur volbracht beloofden echo’s van goud, afgunst hoogsteigen zon maakt zeer ongelukkig, weggestuurd, voelden tranen zeldzame ontmoetingen van angst op mijn wangen niet.…

in de nacht is alle kunst verheven tot een status die alles gruwelijk overdrijft met schepen die zelf brandend het vuur in mij tracht te doven onthand zoals ik twijfel of mijn huis de ware woning is waarin mijn dood speelser is dan het boek waar ik geen waarde aan hecht zoals men leest blijven de kunstreizigers uit het zicht en klamp ik…

De deurbel klinkt indigo zonder echo, of een verlangen in het licht van gevoelens drijven wolken wollig op klanken van melodieuze heimwee kitsch verstaat de schoonheid van twijfel die jou is toevertrouwd en naast elkaar verzameld in ivoor en porselein geldt de wet van herhalen tijdens zielszware voetstappen op een in inkt verlaten…

Een hapering, een twijfeling in mij. Verschil van dag en nacht. De stroming gaat op het ritme van het tij. Perfectie is een dood evenwicht. Alleen pijn prikkelt, het foutje zet iets in gang. Zonder vlekken is alles een kale vlakte. Leve de imperfectie.…

in jouw lieve gezicht glanst nog altijd liefde gelukkig zijn er foto’s ik laat ze glimlachen en waar je wegkijkt laat ik dromen zweven op de glijbaan ligt de gladde tijd een vaart te nemen versnellend, langs de korte dagen waar ze –pas nog- even stil bleef staan we moeten gaan… maar dralen, als de twijfel spreekt in jouw ogen breekt…

De eenzame stilte die jij in mijn ziel wilt ontroeren ademt in mijn twijfel als hoogste noot van heimweelied de wind neemt misschien geluiden mee, fluisterende beelden, die nooit zwijgen uit wanhoop, toen je wegging in de boot zonk de moed mij in de schoenen ik weet nog steeds niet wat te doen, bij de notaris die mijn testament reclameert…

“Alleen” Langs het raam, door condens beslagen lopen figuren als vage schimmen achter hun schaduwen aan hersenspinsels vervaagd en vertraagd vanuit een troebel verleden waar het niet was wat het leek waar de waarheid geen werkelijkheid is en de dagen in twijfels aan je voorbij razen en de nachten in nevelen van…

Bang en vol twijfel of met juist een dosis vertrouwen wil men iets opbouwen, gericht op iets dat men voor ogen heeft. Zo wordt het leven doorleefd met vele wensen, terwijl men zoekt naar het onbekende en aftast zijn grenzen...…

Ik zie een vlieger Heel hoog in de lucht Met mooie, felle kleuren Helemaal gewichtloos op haar vlucht Zo vaak zou ik willen weten Hoe het is om zorgeloos te zijn Met mijn hoofd in de wolken En mijn twijfels klein Mijn voeten van de grond Mijn gedachten vrij En even niet te hoeven denken Aan wat er allemaal mis is met mij Maar zelfs…

Hoe ver wil ik gaan Tot waar kan ik nog op beide benen staan Zal ik blijven gaan langs deze weg Hoeveel dingen staan mijn lach nog in de weg Wil ik zijn waar ik hoop te komen Is het misschien toch beter in mijn dromen Is er aan het eind meer lach dan verdriet In de toekomst kijken kan ik niet Ik durf dit pad zonder twijfel aan Maar wil…

je was me voor het gras groeit zijn tijd zand rust onder stenen niets is vatbaar voor herhaling, bewaring van het enige alle dagen achtereen tussen zon en avond langs vallende sterren woorden uit de mond ontdaan, verenigd in twijfel de omslag van een boek we keren ons tegemoet treffen halverwege stuiten op verzet onteigenen…

Je aarzelt nog of de liefde die mijn hart teistert natuurlijk is zoals eb en vloed tegen oeverkasseien en of de echo van mijn woordgeluid ook stilte kan verdragen maar in het ruisen van de wind hoor je mijn adem in het verlangen en twijfel je niet langer over de schaduwkant van dromen die het leven overleven daar leg je jouw hart in…

De dag lijkt te twijfelen, voordat het avond wordt. Bomen houden bladeren vast, terwijl de herfst valt. De winter is niet. Vorm kan niet zonder leegte. Onzin nooit zonder zin. Zwart niet zonder wit. De wereld blijft prachtig mooi, terwijl het almaar grijzer wordt. Achter wolken blijft lang licht.…