Alle inzendingen over uitgedroogd

Een wirwar kluwen draden spuwen uit spinnenrag wiegt en hangt aan grauwe daken de uitgedroogde hulzen die jij nog wil bewaken zijn grijs gekleed in 't fijnste zilverstof dat jij ooit weefde jij hebt hun ziel in slaap gewiegd om nooit meer te ontwaken je hebt jezelf ook ingepakt als troost voor koude dagen…

Ik ren door het dorre land En de wind staat stil De hitte schroeit het zand De lucht trilt Voor mijn ogen daagt de horizon Een vruchtbaar dal; een heuvelkom Een glinsterend meer ligt in bereik En de wind strijkt door mijn haar De grond is echter uitgedroogd Geen enkele palm wordt hier gedoogd Geen koelte en geen frisse bries Ik sta stil…

vandaag is het sterven weer daar een dag met onvoorspelbaar aantal uren dat het nu oneindig doet duren terwijl ik met gesloten ogen staar de versteende pijn door mij te dragen is niet te verwarmen door welke gloed dan ook ben zelfs niet in staat om naar lucht te vragen ik ben gesloten, gevangen in de levende dood; een uitgedroogde…

het landschap verandert door zijn blik het gras wordt grijzer de bomen wiegen slomer het kabbelen van de beek wordt een zucht het kreupelhout kraakt nog net iets harder dan stramme gewrichten in een oude schommelstoel zijn pijp ligt doelloos in zijn jaszak de tabak uitgedroogd en lucifers zijn op geen vlammetje meer te vinden in dit monotone…

de wind heb ik zachtjes horen fluisteren de zon strooit over alles haar verklarend licht water betekent leven voor uitgedroogde aarden vuur vuurt gevoelens met enthousiasme aan ergo: de wind heeft mij doen luisteren de zon toont mij een helder inzicht water lest mijn zoektocht naar werkelijke waarden en het vuur het vuur wakkert…

, wordt mijn reddingshoed hoger dan de jouwe de vloeiende ongerijmdheden slaan uitgedroogd terug in mijn poreuze poriën ik win altijd deze koers van veranderlijke vochtigheidsdatum…

Een lamlendige zomerhitte Vertraagde zin van alledag Verschroeiende zonnesteken Een natuurlijk rouwbeklag Verdorde fletse einders Trillende zompige lucht Een bodemloze droogte De lome leegte zucht Meedogenloze stralen Zinderen de hete grond Barsten in moeder aarde Een uitgedroogde wond De oorverdovende stilte Een verstikkende atmosfeer…

De wind heb ik zachtjes horen fluisteren De zon strooit over alles haar verklarend licht Water betekent leven voor uitgedroogde aarden Het vuur wakkert warme gevoelens aan hieruit heb ik geleerd dat: de wind mij heeft doen luisteren de zon mij een helder inzicht schonk water voor iedereen die zoekt lessend is van waarde en het vuur…

Als beiden het alleen met elkaar doen En nooit meer met zichzelf Leven in het nu, niet straks of toen Overspel een uitgedroogd verlangen Romantiek schittert aan hun gewelf Als beiden zo totaal in elkaar opgaan Dat liefde bloeit jaar na jaar Onafhankelijk van gaan of staan Dan zou je beiden moeten vangen En tonen: je hebt ’t ideale paar…

langzaam trekt het zwart zo lang bevlekt geweest met uitgedroogd vocht weg uit de verdichte nacht; woud van een wederkerend en wezenloos gedrocht traag slinkt in eigen taal het vlies dat de dood bedekt terwijl vanuit de herinnering schuchter over het licht van morgen wordt verteld de geest is wederom met leegte opgerekt in…

Hoop is er niet meer, totaal uitgedroogd omdat het lichaam en de geest niet meer met elkaar kunnen opschieten. Zo vergaat het de mens, het dier, zo vergaat het de wereld………

ooit eindigen we van die gezamenlijke krachtige bui regen in die eenzame alleenstaande kleine onbeduidende drup dat kun je niet voorkomen dat hou je echt niet tegen maak je daarover toch niet druk bedenk voor jezelf even regen brengt meestal zegen weet ook al ben je klein alleen en bang - voor de harde uitgedroogde aarde…

Ik loop geheel ontbloot Over zandige paden Door een droge sloot Langs kadavers vol maden Het bruine, droge gras Is reeds lang verdord Een uitgedroogde plas Bewaakt een verlaten fort Een oneervolle naam Siert dit dorre oord Een twijfelachtige faam Waar de natuur wreed ontspoort Het woud van de dood Een woestijn vol ellende Die elke…

regenbouw dauw slaapt verder in het bekken van de rust Vreemde kabouter gniffelt onbezorgd over zijn terracotta kluis ziet grijnzend onweer verschijnen Ongrijpbare cupido voor geldwolven springt energiek recht uit zijn klaveren bedje voelt de eerste druppels al en vlucht naar binnen Donderwolk vomeert goude druppels in het bekken van uitgedroogde…

uit de wind waar men zelden vlinders vindt stond een stroman die verblind door zon en gruis en stuivend grind verhaalde van zijn bloemenkind Verloren en nooit opgespoord daar zijn voeten vastgeboord verstilden in het zwarte boord terwijl zijn schaduw zonder woord zich voorttrok langs zijn stoffen koord Stijf gestokt in diepe zanden uitgedroogd…

wegens krachtige windvlagen Met schrikgezichten gadegeslagen In spookachtig oplichtende gloed En bibberend onder de broeiende nok Gevlucht op een berg zonder regenjas Samenspannend boven het opgetaste gras Slaat de bliksem in de schuur met een schok En daar de nadering op handen lijkt Raken zij hun afstandelijkheid kwijt In het okergele uitgedroogde…

Een nieuwe beving En hulpgeroep Een nieuwe angst Van dezelfde groep Uitgedroogde babies Uitgehongerde monden Uitgeputte honden Mensen met opengereten wonden Help hen en geef het Nog niet op Er zijn er nog die leven En liggen onderop…

Ik voel me op dit feestje als een opgeprikt plakje uitgedroogde leverworst Op dit stokje vergezeld door een ook niet meer zo fris driehoekig stukje augurk Om ons heen op dit zilveren blad en -feest meer stellen zoals wij een blokje oude jonge haast oranje Gouda kaas met als diens levensgezel een halve rimpelige gelig-uitgeslagen…

oefen partituren waarin de toon ontaard de noten balken jammeren omdat ze half vervaagd de wijs niet kunnen houden er komt geen einde aan de valsheid in geschrifte de strijkers nog aan zet laat ik als spechten tokkelen hun beeltenis mijn rust boomschors houd ik mij voor tot aan de generale de dirigent een kikvorsman zijn poel een uitgedroogde…

Van lijve zo belachelijk gelijk een leuterwijf, met vuil versleten kleren om 't uitgedroogde lijf, Een mensenhand, gerimpeld, had die haar troost beloofd? Die sneed van 't mager halsken dat diep-gebogen hoofd.…

de vensterbank op z’n rug pootjes in de lucht ogen voor zover te zien gebroken de vrijheid lag door de ruit te lonken besefte in de weinige tijd die hij had hoe dichtbij en ver weg die schat was maar dat genot werd hem niet geschonken hij heeft alles gepoogd wrong zich in allerlei onmogelijke bochten nu ligt hij daar totaal uitgedroogd…

dan herinnert hij zich zijn in hout gesneden afspraak met zijn moeder en waar daareven hoefgetrappel nog duidelijk hoorbaar was, is nu haar hand tot stilstand gekomen, de kroondiamant ligt bewegingsloos in de uitgedroogde bedding langs de rozentuin haar prille lach heeft zich helaas losgemaakt en is rups geworden, voor de ogen van de samengestroomde…

Dat zwart skelet, van windselen ontdaan, Waaraan het uitgedroogde vlees nog kleeft, Die groezelige hoop, waarvoor men beeft, - Bedenkend het meedogenloos vergaan Van al wat ademt onder 't licht der maan, - Die mummie heeft verlangd, geliefd, geleefd Het volle leven; wat maar 't leven geeft Heeft zij genoten in haar aards bestaan.…

In een Rein-schaalmodel Brabançonne en dochters Verdroogde wol-Ven-vacht Glasnost Ruiten ingeslagen Verdrukte veelkleurige garnalen Kok-ket in garnaal kroketten In glassplinters Uit-één-geslagen Wollige leiders die het hoge woord voeren Het afvalwater bezoedelen Cactusplanten die proberen te overleven Ondanks de barensweeën Uitgedroogde…

Van het bloedend hout gesneden martelde hij langzaam naar de dood de doornen vielen stuk voor stuk en krachtig in zijn laatst geluk kleurde hij het hart in vurig rood Hij staakte uitgedroogd de strijd z’n laatste druppel was gedronken gebroken gleed hij ‘over de rand’ door toedoen van ’n mensenhand die hij z’n leven had geschonken Zijn…

het wordt weer tijd dat ik nog eens iets schrijf voor ik de woorden vergeet en alle inkt is uitgedroogd en toch, tot mijn spijt weet ik nog steeds niet waar ik blijf met wat ik niet vergeet en waarin ik heb geloofd dat geloof vermindert niet en hoort bij mij, net als mijn naam dat gaat over mij en jou en maakt me beter dan ik ben nog…

onderste stang uitgerekend meer intelligent uitkomst van het quotiënt reizigers in steppe en savanne gelaat getekend en gespannen zagen na dagen zonder dorst te lessen bavianen bruine reuzendrollen persen zij slurpten van olifanten immense grote druppels met onmiddelijke ingang tussen gulzige apenlippen trekkers in hoogste nood uitgedroogd…

vaarwel, zei ik tegen de stilte van enkel houden van kan ik niet leven ik ben genoodzaakt om terug te gaan naar het overleven en de stilte antwoordde: zoek niet langer meer; keer niet om naar de uitgedroogde weg, loop naar me toe al is de steen nog zo koud, je vindt me eeuwig binnenin de nacht zal met je meegaan en zo droegen de dagen;…

In de zoele middagwind zat ik op een bankje op de Boulevard du Général Leclerc naast een oude heer die Indochina nog had meegemaakt rozet in zijn knoopsgat witte sjaal om zijn uitgedroogde hals en een mormel van een hondje aandachtig aan zijn voet toen Sophie Marceau actrice die ik kende uit de bladen vergezeld van haar fotograaf uit een…

ja, god mag weten naar wat zijn ogen zijn leeg er is geen interesse niet meer ze ziet het niet gevangen in eigen verdriet koffie wordt koud de asbak vol een traan rolt over haar wang overblijfsel van een voorbije passie die als een eens sappige sinaasappel is uitgedroogd uitgeperst midden in een zin onderbreekt hij…