Alle inzendingen over uitputting aarde%3B afschieten edelherten Oostvaardersplassen

jouw aard van natuur voedt als liefdespriemgetal geheel mijn wezen…

woon op de aarde ben werkzaam in de hemel en verdien de hel…

goed kunnen aarden daar, binnen mijn gezichtsveld torent thuisgevoel…

Het zijn die ik ben, op aarde en in hemel, in denken en doen.…

Opvliegend van aard schiet een geschrokken fazant uit het struikgewas.…

Oplevende bloem het ontsluiten van leven geslaagde aarde.…

het aardse zoeken met je voeten op de grond zien wat voor je ligt…

Een koude appel op de besneeuwde aarde Een merel smikkelt…

aard van mijn liefde gevoel van bewondering eerbied van natuur…

Heerlijk nageuren – de regen uit de aarde, het gras om mij heen.…

de aarde wordt licht de stem van de zwaluw roept 'wat is nu uw weg?'…

Er stroomt geluk door mijn handen op de Aarde -- mijn kleine handen.…

Alles van waarde Blijkt nog steeds weerloos te zijn In dit aards bestaan…

De melancholie dat de aarde wel klein is -- maar onze ziel niet.…

Stralend-witte vader, in een snorrende wolk hommels op de aarde neergedaald. Lieve moeder in het groen gelegen, brandende van boterbloemen; bunkers. Zing ik als de kindren zongen, bommen, bommen, goede bommen, op de aarde neergedaald. --------------------------------------------------------- Uit: 'Duizenden zonsondergangen', 1972.…

Zijn mond zal niet meer praten zijn hart zal niet meer voelen zijn hersens zullen niet meer denken hij zal er niet meer zijn De aarde zal hem opslokken de donkere dreigende aarde Hij zal me nooit meer kunnen helpen bij mijn grote en kleine verdrietjes Hij zal niet meer blij voor me kunnen zijn Hij zal me niet meer kunnen steunen bij alles…

Zijn mond zal niet meer praten zijn hart zal niet meer voelen zijn hersens zullen niet meer denken hij zal er niet meer zijn De aarde zal hem opslokken de donkere dreigende aarde Hij zal me nooit meer kunnen helpen bij mijn grote en kleine verdrietjes Hij zal niet meer blij voor me kunnen zijn Hij zal me niet meer kunnen steunen bij alles…

ach, het was maar voor even van korte duur zogezegd dat ik op eenzame hoogte aan de top mocht zweven het koningsschild gesmeed van honing uit een sterfelijke bron heb ik afgelegd op een aards schavot daar het smolt in de zon toch was het zoet een enkele maal te proeven van een vergankelijk aards lot…

Maan en aarde zijn verbonden in een eeuwigdurende wals. Als planeten praten konden reikte Moeder Aarde haar hals: “Leve de Maan die niet voor de duisternis zwicht.”…

De lente ontwaakt in frisse kleuren Het prille groen laat zich omarmen Langzaam zal de lente gaan geuren Weldra zal de zon de aarde verwarmen De lente ontwaakt in alle rust Krokus en narcis laten de aarde bloeien Langzaam is het de lente die de aarde wakker kust De eerste voorjaarsregen laat de bloemen groeien De lente ontwaakt in een voorjaarslied…

Om wie zou onze aarde draaien om zelfs nog enkel te overleven Allen met elkaar naar de haaien; tot ‘t doek valt duurt maar even Om wat zou ‘t nu allemaal gaan om ons eigen egoïsme wellicht? Door aan de mens bloot te staan stierf op de aarde ’t heilige licht…

Zij bewijzen op aard zich in al het plantaardig. Dat is de beien aard. Het zout der aard; bijen, Maar ook appelen en tomaat. Wie die bijen jent, krijgt te maken met voeten stampers stampei. Zij trappelen zonder in te boeten, vervend op Candy. De voort planters sappelen voor dag en douw, met wij in de wei.…

Wat zijn nog seconden op een wijzerplaat De dagen in een lange eeuwigheid Een leven gerekend naar een aardse maat Ze draaien mee met de molen van de tijd En staat soms de tijd toch heel even stil Gaan toch wijzers, eeuwigheid en leven door Omdat draaiing van de aard niet stoppen wil In wezen gaat hier geen enkele tel teloor Wij draaien…

Geef mij heden mijn vleugels terug, ik zal op aarde blijven, niet meer in de vlucht. Ioakim verbind mij aan lucht en aarde, warm van jouw schoot, aan lucht en aarde − waarde in een welkom lichaam, warm in mijn schoot Ioakim Ioakim Mijn veren raken verwikkeld in jouw haren.…

Zacht zucht de fluister van de wind over moeder aarde het stormt niet maar een warme glans van liefde bouwt bruggen en kastelen vriendschap straalt van noord oost naar zuid west ze vangt het op met beide handen haar voeten dansen vrede ze wil dat verder dan over de horizon fluisteren tot waar nu nog de bomen kaal van tak in de wortels…

Niemand voorzag de rampspoed toen langs jouw hand kwalen, plagen, kommer en ook kwel hun plaats innamen in dit aards bestaan. En hoe het met jou verder is gegaan, Dora, jij oermoeder der aardse vrouw, dat weet geen mens. De schuld, ja, typisch mannelijk, van alles lag bij jou.…

Dritsende koeien in maat met aarde 's golfslag , ritme ver van zee…

Dieren bijeen bouwen de bom de aarde draait in één tel om.…

De dotterbloemen vallen droog in de spiralen van het slib eens stond het water huizenhoog tot aan de rand van ieders lip baggerschuiten zijn vertrokken door verse geul in de rivier de natuur zit met de brokken en zucht onder een kwaaie pier de rechte weg leidt naar het geld en verdraagt geen puur gekronkel spaarbekkens worden niet…

In de matroesjka vind je haar handen haar borsten, haar als walnoten de parade aan verhalen van het leven. Ik kijk, dorst niets te zeggen, glunder er trekt een stoet aan waarheid voorbij.…