Alle inzendingen over vachten neuzen

Heel wat studenten stranden na een jaar Vanwege een verkeerde studiekeuze Of de behoefte verder rond te neuzen Maar om iets nieuws te vinden valt vaak zwaar Ik wens die drop-outs -daar ik zelf gesjeesd ben- Veel sterkte op het pad waar ik geweest ben…

Je wordt bedreigd: de waarheid wordt verteld Je neven zitten fout: ’t zijn alevieten, niet populair bij Erdogans soennieten: De ‘scheiding kerk en staat’ is bijgesteld Het is hier linke soep voor alle ‘Euzen’ De Grijze Wolven hebben scherpe neuzen!…

Schokkend in de groene vacht van het gras begon hij te lachen. Hij lacht nog steeds. Ik hoop nog steeds dat hij stopt. --------------------------------- uit: 'Waaigat', 1993.…

Lodewijck, mijn pracht, kater met zwarte vacht. Zie hem kuieren En luieren, Zie hem ongegeneerd gapen En slapen, Onheil kruist mijn pad, geheid!…

Ze durven zichzelf helemaal, in vacht of goed aangekleed, zonder valse schaamte, bloot te geven.…

Als nou de A58 spekglad is en de tunnel gratis mij niet gezien in ‘Neuzen waar het anders toch altijd goed toeven is sorry Porgy, gezellige Bess en Westbeer met je fijne verwarmde buitenterras je heerlijke vino’s plus pistaccio’s in een flesje sorry.…

jij ligt hier zo zacht in diepe rust en het lijkt alsof je mond lacht ik haal je aan en jij geniet spontaan met een siddering die reikt naar mijn vingers in je vacht…

Nog staan de neuzen in dezelfde richting, Maar rekent zij zich niet op voorhand rijk? Geestdriftig toont Artikel 1 zijn ballen, Benieuwd wie er als eerste af zal vallen.…

naaktslakken zijn zo akelig naakt ze schuifelen slijmerige sliertjes het zijn onsmakelijke diertjes naaktslakken zijn zo akelig naakt behalve Karel en zijn ronde Kee voor hen geen slijm en geen bravoure  zij leven enkel voor l' amour  en neuzen naakt de liefde mee…

gelijkgerichte neuzen tennisten heen en weer en stampvoetten de leuzen voor deze laatste keer het Antwerps sportpaleis veelvoudig uitverkocht Mauresmo voor de prijs wijl Kim uit eerzucht vocht ze haalde niet haar gram maar zorgde voor tragiek toen ze het afscheid nam voor haar wenend publiek…

Potjandorie wat een klap twee oudjes op mijn motorkap hun neuzen gleden er langs af ik stond meteen onder verdenking maar al lagen ze dan stijf daar met hun meer dan broze lijf ik kon echt nergens een breukje zien of bloed, of iets van krenking dat heb ik weer dacht ik toen bejaarden aan de happy planking…

Weerloos, als het monster komt, met zijn bebloede vacht. Die klauwen in de nacht.…

Opwaaiende vachten, geluidloos gesnuif, staarten in wit, grijs en blauw. Eindelijk terug in de lucht.…

Ik ga straks even neuzen op het internet een niet te duur reisje boeken Zo is het maar net... Even weg uit de daaglijkse sleur even er helemaal uit heb je nodig af en toe dus, neem ik mijn besluit…

Botox, lypofill Implantaten in je bil Gelifte borsten Kuiten als opgepompte worsten Gelifte ogen Opgetrokken wenkbrauwbogen Weggezogen vet Neuzen recht gezet allemaal voor de sier Maar... de tand des tijds laat alles toch weer zakken my dear!…

Je ondervangt me Omsluit me met zachtheid als vanzelfsprekend Zet neuzen in de goede richting Maakt blik en schade door schande wijs Het is een van die nachten waarin tijd tekort schiet en woorden te over lopen Zolang woorden niet verwarren met daden is er niets aan de hand... Anders, neus gestoten.…

licht en schaduw valt er op bonte vacht het witte vlekt als het gras droef het niet het komt later na het stromende water zoekt het aarde vast het vuur brandt binnen…

zoveel hoofden oren, ogen zoveel neuzen neigen nu welwillend naar één kant niettemin nog zoveel zinnen zorgen, dromen liedjes van verlangen reizen door afwachtend land een nieuwe koning kan ook niets beloven hij kan slechts hopen op een toekomst met voor iedereen een goede kans…

de dodenakker ligt er zinderend in zonlicht verlaten bij het voelt vreemd dat alle neuzen hier dezelfde kant op wijzen ik groet mijn ouders bewijs hen voor de zoveelste keer de laatste eer straks klinkt een lied voor mij, ben ik een arme stakker kom ik op mijn dode akker geen weg terug…

wat maakt dat alles nu zachter voelt zelfs mijn hortensia bloeit midden in de winter hazelaar kriebelt neuzen jonge geiten springen rond en ergens daar in het midden zet ik een kerstboom op jouw grond met een vogel wat dennenappels en een ster versierd omdat ik zo graag wil dat ook jij dit jaar de kerstdagen viert…

Mijn ma en ik, onze neuzen zijn altijd verschillend geweest. De hare klein en mooi recht. De mijne stevig en krachtig. Een iets minder geslaagde erfenis van mijn vader geeft ma aarzelend toe. Wees er fier op, zei ze. Het is een echte karakterneus. Ja, daar was ik vet mee. Precies dat onderdeel had ik liever van haar gehad.…

met de vachten te verkrachten…

Eens bij een meertje in Vasse Zaten twee smerige dassen De ene zei zacht: Da's vies he zo'n vacht De ander dacht: ach, da's te wassen…

miljoenen verschillende ogen, monden, neuzen en oren, behoren aan allemaal verschillende gezichten Als je goed om je heen kijkt, hoef ik niets meer toe te lichten...…

deze winter laat wel erg gemene lijnen achter op mijn laarsjes witte grafieken op bruin suède neuzen gewapend met borsteltje en fles spriets ik en boen ze verdwijnen, de lijnen even later zijn ze terug behandeling herhalen nooit helemaal weg maar ze vervagen op den duur…

hij had ze zelf gegoten geschuurd en gepolijst beschilderen kwam later pas gezichten met een blik van ijs de neuzen naar een kant met wapens in de hand op het slagveld van zijn jeugd speelde hij de strijd van klein en groot hij kleurde rood met het succes zijn wereld was het best toch is zijn tin nooit goud geworden hij was…

De lucht met miezerige parels doordrongen sijpelt hete damp tot alles verdrinkend in druipende vacht tot druppelend verlangen een snakken wordt naar de spoelende warmte die biggelend van je vloeiende handen onderhuids lekt in stromen voor jou…

waar drukte noch haast gehoor meer vinden zweef ik eenzaam over groene dreven glinsterende sloten en golvend riet nestel ik in takken en zachte twijgen koester het zwijgen in vacht en ziel…

een viervoeter op twee benen zonder vacht zonder staart puur natuur naar bron en aard blaf en grom ik tot de god die zielen maakt die beesten mensjes inblaast en bid dat zij dit al te kale bekleedt met al was het maar een beetje geest…

zij en zij zij aan zij een bank vol mooie neuzen mooie handen lieve ogen, die bedrogen voelen en lachen over schanden harde stiltes dreunen door de nacht zij aan de goede kant elkaar gevonden met gebundelde trefkracht word ik verslonden tot niks teruggebracht de laatste druppel verkeerde gok ben nu de knuppel in het hoenderhok…