Alle inzendingen over veerman

in de onderwereld neemt Thanatos afscheid van zijn moeder de nachtgodin hij gaat op reis om mij te halen grondig snijdt hij een haarlok af ik weet het mijn tijd is gekomen de doortocht op aarde loopt dood zijn tweelingbroer Hypnos sluit mijn bange ogen en sust het vasthakende lijf in diepe slaap de veerman brengt me over de rivier…

Voor mijn moeder Achttien jaar ben ik je kwijt nu, Je stak voorgoed de rivier over Die vroeger als Styx werd aangeduid, Had zoals het hoorde het muntje mee Voor de overtocht, voor de veerman, Om hem tevreden te stellen; Geen idee heb ik of ik je ooit Nog weer eens zie - ook al hoop Ik het met alle hoop die in me is, En dat ik dan…

De veerman kijkt en wacht. Hij heeft het touw reeds losgelaten. Onwennig is het lopen langs de paden op de hoefslag van de nacht. ---------------------------------------------------------- uit: 'Volmaakte aanwezigheid, volmaakt gemis', 2000.…

Hoe moet ik tot U spreken, Opperwezen Nu mijn vriendinnetje straks sterven zal Ze kwam, zoals U weet, lelijk ten val En niets of niemand kan haar nog genezen Ik heb haar wel op Uw Bestaan gewezen Maar zij zit woedend in haar diepe dal Charon de Veerman, zie ik, nadert al Zeg, kan Uw engel er niet eerder wezen?…

brave mensen Maar waarom sturen ze geen kaartje met de allerbeste wensen Ze hebben aan Gene Zijde zeker geen telefoon Ik bedoel maar effe bellen is toch zeker heel gewoon Hoe weet ik hoe het hen vergaat als ze nooit wat laten horen Ik zal ze heus niet gaan bezoeken om hun slaapje te verstoren Ik heb trouwens ook geen geld voor de veerman…

gezicht jouw autoriteit in deze was zoals altijd onbetwist als iemand toch de moed had stoute schoenen aan te trekken kwam hij van een koude kermis thuis zij riep gewoon cerberus de hellehond als die zich liet zien deinsde iedereen jouw fluïdum was onmiskenbaar van een hogere orde dan het menselijke jouw verkiezing als veerman…

jim zegt herman zit een stukje verderop begane grond om niet te diep te vallen in een hoek zit kurt een liedje te lallen god vertel me waarom is de hemel zo zwaar jimi pakt zijn gitaar en breit een lijntje door janis leidt het pillenkoor niemand hoort hoe elvis belt hij is vandaag wat later de veerman neemt geen plastic geld van…

Tussen lippen van de eeuwigheid, smart gestort in rijpe morgenstond, uit mond en schone luit vloot zelfbeklag, gedoopt in Orpheus smart, tot de veerman immer als terugkerend zelfverwijt, smeekt in bittere klacht, slechts éénmaal z’n hand over hart te strijken, het meest beminde uit de onderwereld terug te halen, blijft geloven in dit ultieme…

Bij zijn opgedroogde zwarte Styx graaft Charon de veerman, zijn roeispanen klauwen geworden, wachter van de ivoren poorten en oogschaduw; aarde geworden zwijgen de vliegende mythen onder de zilveren gesp van De Dolfijn en Zwaan bij de onderaardse Styx, de boot van gebeente.…

de veerman bracht me zwijgend naar m'n doel gene zijde van een ijzig koude stroom daar wenkte -tussen lelies- een fantoom ik naderde, gedreven door gevoel hij vroeg met zachte stem z’n pad te volgen en leidde mij naar schimmen in het veld 'u wordt verwacht', zo werd me nog verteld vervolgens werd hij door de mist verzwolgen de schimmen…

ik was een visser in een ander leven en wierp mijn aas uit in het koele meer of nee, een veerman en voer heen en weer van oost naar west, was eindeloos omgeven door bergen die als hooggeëerd publiek op spiegelingen staarden van het water hun hoofd op hol gebracht door zacht geklater dat tegelijk applaus was en muziek de vakjes blauw verschoten…

Het water stijgt, ik vaar als inval- kracht als veerman zonder vracht verdronken oorden over en zie dat wat er drijft geen vissen zijn. In de vierde wake raak ik verstrikt in lange draden van verwrongen en verstomde zendermasten op het hoge Bloemendaalse duin.…

in memoriam sororis meae 23 januari anno domini l998 jij kruipt naar haar toe jij schaart haar in jij weidt haar af tot op het bot heer en meester ben jij kreeft van haar liefde echter niet het laatste vertrek een kist en wilde ganzen uiterwaardenwaarts hellouw door tot aan de waal waar de veerman niet meer vaart in de tocht een wak…

De veerman laat de riemen rusten. Eerst wil hij geld zien, een kwadrantpenning. Zo’n penningske heb ik niet, wel altijd op zak een zilveren kwartje. Wilhelmina met hangend haar laat ik in het maanlicht glinsteren. Hij grijnst en grijpt de riemen. Hij laat ze knerpen in de dollen. Het bootje rijst en daalt.…

vast in ‘t leven staan genoot van zon trotseerde rauwe kilte, tegenwind, storm en regenbuien des levens lente, de zomer en ook de herfst genoot ik steeds met volle teugen nu in de winter van m'n leven pluk ik de dag steeds tellen vroeger en telkens vóór de dageraad echt begint profijt met stelen van minuten tijd totdat onverwacht veerman…

Verdrietig en alleen naast d’ oude veerman sta, ervaar ik plotseling een warme bries, gelijk een zachte kus. De veerman lacht een lieve lach. ‘Noem mij Sharon, maar ‘k wil geen munt ontvangen… ‘ zegt hij zacht. Dan wijst hij naar de kade, waar jij al op me wacht. Mijn lief, 'k was zo lang al onderweg naar jou en naar jouw armen.…

P zijn dodenrit per snelle arrenslee de wolven – ja, het waren barre tijden - die reizigers als warme hap verbeidden werd grijsgedraaid (eerst plaat, daarna CD) nog altijd gaat een veerpont heen en weer al heeft geborrel akelig geklonken (hetgeen betekent dat hij is gezonken) de woorden echter zinken nimmermeer al negentig, de veerman…

Bezongen op de lippen van de eeuwigheid, zovele dichters beschreven een oneindige smart, ontvloot zelfbeklag, uitgestort in reine licht van ochtenddauw, weebeklag uit mond en luit,oprechte noot uit Orpheus hart, smeekt de veerman zich eenmaal te hullen in de mantel van barmhartigheid, z’n veer over de Stix en mededogen te strijken…

is en glimlach We leven meer onbewust dan bewust gaan op in sleur, tijd passeert ongemerkt Onderweg van dier naar toekomst-mens die emoties beheerst, zijn we dikwijls 't voorouderlijk dier en de droomtijd van de aboriginals is nog niet voorbij Bij eerdere poging in de droom gevallen comateus gevangen in de onderwereld ontsnapt aan de veerman…

Vloten vol schaduw ebben weg in flarden mist als de vlotten zich traag voortbewegen door de polders langs het jaagpad zover men ziet, als ware het de eind bestemming, draaibaar aan het tijdse wiel, als de veerman mij komt halen gevormd uit de schoot van het moederland.…

paden lopen dood en nat gevallen kleurig blad vaart derwaarts herfstver weg van de bakermat hagen en hekken trekken hun verdorde en roestige pijpen op kil worden kuiten gekust bomen waden naar winterrust de morgens schilderen schemerig aangespoelde najaarsdagen vers en dampend ontluikt een prent achter de zware aarden dam wacht de veerman…

liefde ingeleid, wat niet in protest op een hoop laat vegen door afgunst, haat en onzichtbaar vaag, binnen het context van een tijdsbeeld blijft de vraag van gisteren nog glashelder voor de geest, het levende bewijs dat de onbaatzuchtige tijd zijn eigen bruggen slaat verbinding maakt die ons verder drijft de denker zijn gedachten als veerman…

Waar zijn de koeien in de wei gebleven? Vanaf de snelweg zie je ze niet meer. De laatste boer zit bij de pakken neer, omdat zijn boerderij is opgeheven. Wie ’t Nederlandse landschap nog wil zien die kijkt maar in een glossy magazine.…

ervaart als extra waarde waarop ik mij verlaat, de stilten zijn ervan doordrongen, bloed ijlt door de longen het maakt mij oud en tevens jonger om de vezels te laten doorbloeden, een oneindige beweging van overlevingshonger exponent als raderwerk in een uitdijende ziel over de meren van de kosmos, een exodus met aan de helmstok de laatste veerman…

het kabinet wat wiegen en handenwringen zie De Geus slaat de grote trom wil door vel en zelfs De Waal heen Zalm die giechelt een beetje stom zet stappen met verkeerde been Ben Bot draagt Nederlandse vlag hij voelt zich echt vendelzwaaier Karla Peijs speelt mee met haar lach Maria wuift wel met waaier Henk Kamp presenteert het geweer Veerman…

D'eeuw'ge veerman in zijn pontje vaart nog altijd op en neder Lange schuiten deinen langzaam en landziekig heen en weder. 'k Hoor een treurig orgel jamm'ren schorre joden klagend schreeuwen. Krijsend boven 't grijze water vliegen kleine, witte meeuwen. Ach! die grauwe sombre huizen, ach!…

volksgezondheid, welzijn en sport maar zelf is het een luie weet niet van het bestaan van de fiets doet geen reet aan het begrotingstekort want met zijn portefeuille doet hij helemaal niets Aart Jan de Geus dat is hij van Sociale Zaken en dat is echt een straf hij gaat het ons bijzonder moeilijk maken en bezorgt ons de bedelstaf Cees Veerman…