Netgedichten

netgedicht (nr. 38.583):

Naar de overkant

Mirjam brengt me naar het veer. ‘Dat was het dan’ zegt ze
en ze draait zich om. Ze zwaait niet meer. De veerman laat
de riemen rusten. Eerst wil hij geld zien, een kwadrantpenning.
Zo’n penningske heb ik niet, wel altijd op zak een zilveren kwartje.
Wilhelmina met hangend haar laat ik in het maanlicht glinsteren.
Hij grijnst en grijpt de riemen. Hij laat ze knerpen in de dollen.
Het bootje rijst en daalt. Ik word bang maar hij roept boos:
altijd haalt wie betaalt de overkant.

voor mijn oog
nog onzichtbaar een zon
diep in de nacht

Opgenomen in Pontjespoëzie 2, uitgave van ‘Vrienden van de voetveren’,
€ 9,99, vandaag op de jaarvergadering gepresenteerd.
http://www.voetveren.nl/