Alle inzendingen over vensterraam

Twee regendruppeltjes met twee regenboogjes, schuiven trots glinsterend, langzaam naar mekaar. Eén dikke regendruppel met één fiere regenboog, plenst stoer expanderend, snel uit elkaar. Weg mooie regendruppel, weg mooie regenboog…

Door het vensterraam ziet zij ‘t landschap ingelijst haar man op het erf…

Warm nog schijnt de zon door het oude vensterraam de tuin blijft in bloei.…

regio Liège de vensterramen worden patrijspoorten alles wat je hoort, is water, soms overstemd door een sirene…

Open doe ik Het vensterraam Gordijn dat Zacht beweegt En het licht dat Hoopvol met mijn Leven speelt…

En bij het vensterraam een kaars die langzaam opbrandt in alle rust met weer even jouw gezicht. Hoewel de liefde al lang is uit geblust.…

het is de weemoed van een deken die het draaglijk regen doet in zorg verborgen tranen bedekken de zachte warmte die de morgenvroegte wekt in kleine stralen door het vensterraam de kleur van een nieuwe dag verbreedt z’n glimlach tot een stroom van blijde gedachten…

Open het kleed Voor het vensterraam En word verblind Door het warmste Licht, het helderste Dat ooit te zien was - En dan kijk ik Naar Jou - Jij bent Lichter dan het Lichtste licht Met open armen Ontvang je de Mens die in Zijn eigen Leven de weg Is kwijt geraakt…

De eerste sneeuwvlok Valt op straat Terwijl de kerkklok Slaat Kleurt de wereld wit Voortaan Zit de oude man Niet langer voor het vensterraam En een vlucht Ganzen vliegt Over het kale akkerland In de koude avondlucht Richt het maanlicht Zich op de arrestant Het stond in de ochtendkrant Naast het weerbericht…

Het vensterraam staat open verwachtingsvol de koelte van het licht ik tintel scherp was haar silhouet vannacht van boven af gegrift in twee dimensies buiten op de stenen de maan was rond en stil haar schaduw het gras met ochtenddauw de zon stijgt hoog vandaag verdampt de laatste druppel.…

hoe diep mijn zucht langs het vensterraam morgenzorgen mengen zich in de schrale lucht een spoor van zand leidt naar de hof een vertrouwde zetel nodigt als een open hand och, zie mij hier staren de verte heeft geen weet van dat… hetgeen ik wil bewaren ik kerf het in de nerven van een vallend blad zo is het vastgelegd de aarde zal…

alsof de hemel stiekem huilde en gebogen achtergebleven was over de grote zo geteisterde stad regen tegen vensterramen klettert teksten zonder namen alleen de lege woorden blijven, als een bittere regenjas van zwijgen.…

Op een morgen zat op een bloembak een merel voor mijn vensterraam en keek mij met zijn lieve oogjes heel vertederd aan ’t was of hij zeggen wilde wat doe jij daar nog binnen deze morgen vroeg was ik voor jou al aan ’t zingen toen toonde hij zijn prachtig verenkleed en vloog naar de dakgoot met een kreet ach mereltje was ik als…

Tranen stromen over mijn wangen, ik zie die mij zijn geboren Dan dragen de vlinders mij hoog in de lucht, de dood sluit het vensterraam.…

althans zo leek het bewoog zich mijn leven het afgelopen jaar bagage onvolmaakt nog onaangeroerd stond al maanden klaar om de hoek wachtte de bedaarde boemel op een tweevoudig spoor het was tijd ik moest instappen maar voor ik het wist reed hij alweer door - maar nu… opnieuw waag ik de tocht druk mijn neus wat tegen het vensterraam…

Gekleurd gekruld en okergeel Pronk je voor mijn vensterraam even nog genietend van je laatste uren voor de fatale val tussen kastanjes en verdroogde blaren in een plas of op het kort gemaaide gras nog niets vermoedend van de lange tocht schuilend voor de koude wind onder hopen lotgenoten...…

Maar ik voel me nu wat ingesloten omdat hier hele horden landgenoten drommen voor één vensterraam'.…

‘de coulissen van de wereld’ Ik zag toen lantarenlichten van de avond eerder drijven het rimpelen van de boomkruinen, takken de vensterramen van twee drie hoog donker glas, verlichte vakken kroonluchter, schemerlamp en dan de golvende geveltrappen, klokken er waren patrijspoorten lange masten, een reling En op de brug stond de man wiens…

Je komt naast mij staan aan het vensterraam en zegt : "Ga slapen zoet, het is al laat." Het is al laat. Ik weet het goed. De wijn verzuurt al in de glazen. Het avondlicht is al herinnering, nog slechts gedicht en al mijn dagen doen van uren pijn. Zomer en het vriest.…

Ik kijk uit het vensterraam naar de weg van asfalt auto's razen voorbij, een claxon toetert een vinger die verschijnt en een vent die foetert. Ik sta in het bos zie paddenstoelen rood met wit vertrappelt door een kindervoet de bomen wuiven heen en weer vernieling komt me tegemoet.…

Zilte regen sluit 't nachtgordijn landerijen liggen in droom verloren en zij kijkt uit het vensterraam naar de schilderingen van schaduw op 't veld, dat kil de nacht ademt er zijn geen vertrouwelingen meer op aarde is 't geweten in droomstilstand maar zij is nog op weg, zonder iets te zeggen in lege gedichten, herneemt zij haar stem mensen…

vandaag een gedicht over David tegen Goliaths, over een jong meisje tot 2018 ondergedoken in een theater, over een wasmachine die me op de knieën dwong, over twee gelukseieren die ik vond naast een lege geldkist, over mijn dode vader die ook vandaag weer jarig is vandaag een gedicht over een nare man die door een vensterraam sprong, over…

Opgeschrikt, met een uitéénspattend Vensterraam op het netvlies, Ruk ik naar beneden mijn kind Uit bed in een vlaag van machteloos Behoeden en mateloze belevingsdwang. Samen voor het eerst de lancering Van het heelal meegemaakt, En op dit uur alweer van sterrenregen, Wringt zij zich los uit mijn omarmen, wil het met eigen ogen zien.…

Zij knikte ja, zij zweeg en ging In de kelderkeuken staan, En zag omhoog door 't vensterraam, Op straat de voeten gaan. Toen dacht zij aan het groene veld, En aan haar ouders hut: Daarover waait hoog de populier, En de vlierboom staat aan de put.…

Ontdooit zacht dampend hete adem, op een besneeuwd gesloten vensterraam. Laat dagklaar in volle glaskristallen nacht winterlicht in opgewekter zielsrust stralen. Zacht kust de maan met winterglinsters het diepbevroren hart wakker welk hoopt. Schaatsend hart het kan niet vallen. Glinsterpailletjes houden van glinsterkralen.…

Voor Maan’s gouden vensterraam Scholen ze al hun kopjes saam; Hebben hun vleugeltjes klaargeleid, Wachten nog maar op de juiste tijd. Suja, suja, diedeldomdeine, Droom-vrouw ! kom En vlij mijn kleine Vlij mijn kleine…. Die slapen wil…. In je droomhof…. Manestil….…

Terwijl ik dromend uit het halfverijzelde vensterraam kijk draag ik je zachte fluisterwoorden onuitwisbaar in mijn hart. Langzaam versmolten de beelden tot duizelende lichtjes in de stille nacht vol van liefde omgeven kerstgedachten.…

Onvergeetlijk zonder woorden, blikken uit het laatste vensterraam, dood wild op gedekte tafels, handgeschilderde ogen, tranengevuld ontroerend onverdorven blijven mensens meesterwerken, veel besproken werkjes, verantwoorde compositie in alle eeuwigheid bestaan zonder hoop, geschilderd realistisch en met nog veel meer liefde, naam je…

Dat deze gevarieerde druppels nog even blijven hangen op menig autoruit, dak, muur tot vensterraam om te allen tijde te kunnen landen waar zij harmonieus naast elkaar liggen Op sommige plaatsen hoor je fracties heimwee tot melancholie van een voorbijganger.…

Miljarden druppels op weg naar hun laatste halte, al tranend in een file van bovenaan tot onderaan een vensterraam. En al wat ik doe is het schrijven van gedachten in elke druppel, in elke waterplas alsof ik zo het leven dat voorbij gaat kan wegvegen van mijn denkplaat.…