Alle inzendingen over verbrijzelt

koud staal verbrijzelt porselein uit verleden tot scherven huilen…

voormaals vertederde ik jou met zachte handen waar jij nu warentig mijn hart verbrijzelt met stenen mijn tred is wankelmoedig alsof ik dreig te verzanden jij ging plots ongerijmd hene…

voor onmogelijk hield is gebeurd ik ben met veel pijn en moeite uit het woordenlabyrint ontsnapt in deze werkelijkheid kijk ik verwonderd rond ervaar en hoef niet te benoemen ben gedicht en open wat allemaal wel zo kan zijn maar zonder de woorden zijn de stilte en de eenzaamheid een heldere spiegel die nog meer pijn doet en verbrijzelt…

Een dode stilte breekt mijn hart verbrijzelt mijn botten tot scherven van verdriet. Ontmanteld sta ik voor je. Ik kijk je niet aan. Achteruit schuifel ik. Trek me zwijgend terug bij het gepoetste aanrecht. Verberg mijn handen beschaamd onder het keukenschort en ga op zoek…… naar blik en stoffer…

het kaarslicht danste stilte in ons woordeloos gesprek handen voelden vingers gebogen en gestrekt bewegend in passeren van de maanden van het jaar wij zijn begonnen maar nog lang niet klaar dan barst het vuurwerk los verbrijzelt onze dromen onmacht knalt om dichter bij elkaar te komen rode stank verlamt het zicht gods…

Van een slager die met een hamer een lieve varkenskop verbrijzelt. Van druilerige gezichten en druiloren. Van jengelende tot wanhoop gedreven kinderen. Van pietje maakt het speelgoed van Henkje kapot. Van vlagen regen, hoest en kiespijn. Van rottende paddenstoelen aan de beuk.…

Eén toon verbrijzelt alle elegieën, 't geluk, 't gegeven leven zonder dank. Negeer vertwijfeling, blaas weg mijn stank, kots mijn denken uit in 't hopeloze, breek de oude ketting van het boze, verzet mijn hart tot slag in het gelid. Mijn lijf is offerande, verkozen word ik straks tot blauwe vlam verhit.…

jij verbrijzelt de sterren in mijn ogen blikt handgeslagen wangenwoorden waar vingers afdrukken laten in het rode stromen van mijn bloed elke morgen breekt het brood op mijn ongebeiteld graf wachtend tot de kille nacht haar geheimen verbergt onder welig tierend onkruid letter na letter kerf je leven en dood tussen hel en aarde…

bracht je aan mijn oever sloot met haar binnenste, de ogen van de nacht op diezelfde oever zal ik op je blijven wachten, de dagen doorbrengen in zandkastelen tot jij weer terug bent, om met kinderhanden de klanken van mijn ziel te leiden naar onschuld waar zij nu breken op de branding van het leven en stilaan de botten van ons verleden verbrijzelt…

openspatten nu het koeler is in dansend schuim vol blinkend lakvernis en drijven op een aarden kruikje wijn en laten we ook springen in de schijn van schepen niets en nergens vrijdag vis want 'zou en zal' ruikt 's avonds niet meer fris kom laten we een gat zijn in een brein want denken sterft en voelen eveneens net als een berg verbrijzelt…

Op 't schip waarin geen vuren troostend branden, Nestelt de kou zich voor een lange reis; Tegen de 's nachts wakkergekraakte wanden Kruit en verbrijzelt zich het drijvend ijs.…

De boorkroom verbrijzelt de steenlaag. Het roerwerk staat tijdens het bezinken stil. Slib is wat overblijft: witte bergen. Eens deden 1011 schepen de zoutkaden aan! Zoutkroon - onderaards - brokkelt af. De zouttransport- band die wel een sneeuwweg lijkt voert na het zeven het zout de silo's in. De zout- brijpomp werkt keihard.…

niet meer teder, niet meer zacht ram de woorden uit mijn strot gebaar verdriet en immense pijn bid wanhopig tot een God voel me verloren, oh zo klein kan de letters niet meer vinden schrijf geen namen in het zand wil de cirkel weer verbinden doch mijn zinnen staan in brand wanhopig stormt hoop voorbij op vlagen van de draaiende wind verbrijzelt…

Eind september een feit het Mormel bijt zich verpletterend vast in de Renneflat de sloopmachine 80 ton en 26 meter hoog verbrijzelt, vermorzelt versplintert, vergruist vreet zich onbesuisd door de Renneflat.…

contact onmogelijk doet ramen trillen laat kieren julen verplettert dakpannen verbrijzelt…

Met elke nieuwe zin betraden we een ander terrein, net als een deur waardoor iemand naar binnen stormt, als het glas dat in een delirium van kennis en angst verbrijzelt. Mijn Moeder klaagde nooit over de telefoonrekening, wat het kostte om haar kind achter een deur te zien verdwijnen, terwijl ze naar het terugtrekkende snoer keek.…

Allengskens aangegroeid, schiet hij langs breder boord Met jonglings vuur en kracht zijn stoute golven voort En stort bij Lauffen zich met ongehoord gedonder In d’afgrond, schuimt en bruist en woelt en wringt van onder De klippen zich hervoort; getergd door wederstand, Verbreekt, verbrijzelt hij de rotsen aan zijn kant.…