229 resultaten.
Het licht is nog niet geworden
poëzie
3.0 met 11 stemmen 3.338 Het licht is nog niet geworden,
de hemel is bleek en vroeg,
de maan en sterren verdorden,
er is nog geen zon genoeg.…
Mistroostig polderlandschap.
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 230 Het verdorde gras geeft een
mistroostig aangezicht.
En tussen de weilanden liggen
de lege sloten.
Een dode zwaluw ligt langs de kant
van een sloot en een reiger staat
krom gebogen tussen het geknakte riet.
En de anders zo kwakende kikker zie
en hoor je nu niet.…
Na een ongelijke strijd
hartenkreet
4.0 met 4 stemmen 331 Als de wind niet aflatend tegenzit
De jaren van een ongelijke strijd tellen
Droog en verdord is mijn verlangend hart
Gemis is schrijnende in ontbrekende liefde
Als al mijn hoop op het vinden is vervlogen
Verlaat ik de doorgroefde boom des levens
Ik begeef mij naar het zekere ‘onzekere’ einde
Dwarrelend, vertwijfeld,
Doch in alle rust laat…
Buiten stroomde de lucht
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 98 Toen buiten de bomen waaiden
en het riet kraakte
rustte ergens een verscholen droom
Toen geharnaste wolken
dromen over verdorde vlaktes
van steen verdreven
Toen windstilte de zee
tot kalmte maande werd het water
beangstigend spiegelglad
Toen haar angst klapwiekte
tegen vensters en muren
werd zij stil als het licht
Buiten stroomde…
uitgedoofd
netgedicht
1.0 met 6 stemmen 1.602 zijn hart kent de kilte
die tocht onder de deur
al jaren terug gesloten
voor degenen die beter niet
maar het kan nog bloeden
druppels zonder kleur
opgeleefd en uitvervaald
een verschoten orgaan
dat enkel nog kan slaan
vanuit zijn eigen natuur
levend, maar veel te zuur
spreekt hij in azijn
de taal van verdord
met in zijn herinnering…
Mijn onrust zoekt in december doel
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 221 Onder een dennenboom houd ik
stand; hoewel wat groen reeds in
mij verdorde. Ver verwijderd van
het vijandig land ben ik niet bang
voor de oude woeste horde.…
IN PRINCIPIO
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 381 zo schiep ik chaos in de orde
gedragen op de brede vleugels
van een adelaar, was ik omgeven
door geklapwiek van slagpennen
ik hield me schuil in roversnesten
inhaleerde luchten van onbeminden,
geketenden, verdorden
de gieren vlogen op de lijken af
en pikten van de weke resten
ze stegen krijsend op
het vlees was woord geworden…
Web
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 167 De spin zit in het hoofd,
verleidt het gekastijde brein,
verdoofd in een wonderlijke woestijn,
getransformeerd tot schorpioen,
z’n angel doopt in potten vol venijn,
van bloeiende oase tot verdorde jasmijn,
er was te veel beloofd, een web van
gesponnen ijzergaren in het groene ooft,
vangnet voor een stekend visioen,
lief te hebben zonder…
draaideur
hartenkreet
0.0 met 2 stemmen 373 liegen wij vol op
door om te horen wat dit geruis met ons doet
de driehoek is symboliek voor de top
alles is bittergarnituur maar dan zoet
de zee spoelt je oren schoon tot op bot
geen merk in brand
het gaat maar om toeval en lot
waar is niemandsland
is het te lang maak het kort
wordt het te klein maak het groot
was het gras niet eerder verdord…
Zinderende zomer
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 510 Een lamlendige zomerhitte
Vertraagde zin van alledag
Verschroeiende zonnesteken
Een natuurlijk rouwbeklag
Verdorde fletse einders
Trillende zompige lucht
Een bodemloze droogte
De lome leegte zucht
Meedogenloze stralen
Zinderen de hete grond
Barsten in moeder aarde
Een uitgedroogde wond
De oorverdovende stilte
Een verstikkende atmosfeer…
Rust
hartenkreet
3.0 met 10 stemmen 885 Dwarrelend als een verdord blad in de wind
Is dit het moment dat ik mij zelf terug vind
Lig ik kleurloos droog op mijn oude matras
Reeds afgestorven alsof ik er nimmer was
Laat mij de rust het enige wat ik u vraag
Laat mij verteerd liggen door insecten belaagd
Zo ik rottend verdroogd tot as ben wedergekeerd
Heb ik niets maar dan ook niets…
(on)draagbaar
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 133 de draden tussen
jou en mij
zijn beladen
en ik kan enkel lopen
met wapens
onder mijn ogen
gericht doet het mij schamen
is het een onvermogen
om jou in mij te dragen
of verdraag ik mijzelf niet
verdwaald in een verstand
vol mist
de dood zal mij
niet vroeg komen
noch zal het leven
mij verlaten
zo ik jou
als een bos rozen
verdord…
Het nieuwe jaar wordt alweer oud
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 330 Op de kast de uitgebloeide amaryllis,
de verdorde kerstboom al weggedaan.
Toch nog even terugblikken naar toen
en dan maar weer vooruit.
We leven even onbedachtzaam verder.
Het nieuwe jaar wordt alweer oud…
boerenkool
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 222 is er nog boerenkool
een flinke struise meid
of moet ik ploegen
op dit verdorde land
zeg het maar
dan rooi ik alles weg
haal tarwe van het land
lachen doe jij niet
wanneer ik denk aan vlas
en kikkers die zich vleien
in het kletsnatte gras
ik had honger voor een dag
lustte wel een bord of twee
totdat ik duidelijk zag
het is enkel…
"Afscheid"
hartenkreet
3.0 met 16 stemmen 2.630 Dit is waarom onze liefde verdorde,
het werd de liefde fataal...
Ik luisterde maar kon niet spreken,
jij kon wel spreken maar niet horen.
Deze combinatie deed ons breken,
het spel der liefde hebben we verloren...
Er zit nu een zwart gat in mijn hart,
door intens gemis van jou.…
Dor en doods.
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 128 Met slechts een blaadje,
verbleekt, verdord,
dan weet ik zeker
dat het nooit meer wat wordt.…
De verlichting
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 90 De zwarte takken
verbrokkelen de witte lucht,
net verdorde grond.
De witte lucht
barst, breekt open,
de avond puilt eruit.
Halfstok hangt de zon
aan de horizon,
klaar om met rode kaken
het hazenpad te kiezen.
De sterren stellen gerust:
morgen komt er weer zon.
Op zijn beurt barst en valt
de zwarte lucht in duigen.…
het erven van de dood
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 427 zand brandt geel
op okermatte vlaktes
de hitte loeit in
as van vele dagen
myriaden zingen hoog
een droog geluid
vibrerend in de stekels
van verdorde distels
de laatste tranen
blinken in het zout van
witte meren, het verdriet
is hier al eeuwen oud
dit leven lijkt gedoemd
te sterven maar het erven van
de dood is weer herboren…
Onder de pompelmoezen maan
gedicht
3.0 met 59 stemmen 23.920 Onder de pompelmoezen maan
Op de oude schommel
Als op een droom van vroeger
Scharnieren knarsen
Krekels zwijgen
Onkruid
Schiet uit het droge zand omhoog
Zaden zijn verdord van de hitte
Lelies bloeien niet verder
Algen vertroebelen de vijver
Je bent er niet
Er is brood en wijn
Je bent er niet
Pompelmoezen maan
Fruit en wijn
Dompelpomp…
Mijn laatste liefde
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 272 Hoe jij liep in die storm
bij het lage tij, hoe je me
volgde langs die lange regens
hoe je met me danste
ik zál dat nooit vergeten
nu is jouw akker verdord
het graan te lang gerijpt
de schoven omgewaaid
en de stoppels op het land
braken hun laatste adem
ik mis je hand, de dagen
in je ogen
en sinds mijn laatste droom
dicht ik jou in…
Nieuw Leven
hartenkreet
4.0 met 5 stemmen 723 Wonderlijk zo na de winter
Alles leek dood en verdord
Kale takken, kale bomen
Maar je weet...…
Aarde
hartenkreet
4.0 met 6 stemmen 684 Witgekleurd drinkt mijn huid van
het zuivere water,
zoals het verdorde blad,
verdwaald op haar levenspad.
Mijn handen wiegen de zon.
Verkleumd verwarmt mijn huid zich in
het pure licht,
zoals een gesloten roos,
gevlekt en oh zo kleurloos.
Mijn armen openen in de wind.…
Adembenemend
hartenkreet
4.0 met 15 stemmen 1.442 In de stilte hoor je
af en toe een krak
van een verdorde tak
en geurt de adem
van het bos.…
van het rechte pad
hartenkreet
3.0 met 7 stemmen 1.088 langs de paden staan er borden:
“verboden op het gras te lopen”
“verboden het gewas te slopen”
men roept ook jagers tot de orde
“verboden hier het wild te stropen”
ach, men ontmoet hier hele horden
van slaapverwekkende verdorden
die die praatjes zomaar kopen
ik stel mij daar tegen te weer
en zo bega ik euveldaden
daar nadert reeds de hermandad…
over licht en donker
netgedicht
3.0 met 15 stemmen 947 mijn lach herbergt
de diepte van het zwart
verbloemt als het ware
de levenszijde van smart
mijn stem spreekt niet
van verloren eigenwaarde
immers hoe zijn de
verdorde wortels
van mijn bestaan
te begrijpen
wie is immers in staat
het eigen sterven te verstaan
of machteloos nieuw leven
te laten rijpen
ik grijp nog wel…
Los van een houvast
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 242 mijn kwetsbaarheid deelt in oorsprong
waar tijd als ballast wordt ervaren, het
sterft voorbij de reizen die ik nog
had willen verzamelen
ergens spint de hemel nog wat garen
sproeit de kater zijn water als kaneel
over het verdorde gras, schuift de zwerver
aan bij het ontbijt
de zee blijft het gras maar maaien
en kolft haar borst als nooit…
Ingebruikneming van een nieuw penseel
gedicht
2.0 met 3 stemmen 2.208 Apropos, zal ik nu iets schrijven in de verdorde wijnstok
of toch in de zich wringende dennetakstijl liever, dodo's?
--------------------------------------
uit: 'Kinksteen van Ch'in', 2003…
Blinde spot
hartenkreet
1.0 met 2 stemmen 216 Leegte heeft geen vaste plek
Ze roert zich als een blinde vlek
Net als goede satire soms niet
Vacuüm verpakt in loze woorden
Een verdorde dodelijke geest
Uit eenzaam kwaad gefreesd
Is nergens niemand ontgaan
Laat iedereen achter ontdaan
Die kop kan niet meer in het zand
Maar hup, zand erover, in de krant
Verstand op nul gevuld met angst…
de bloemen waren eenjarig
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 1.151 mijn handen ontloken
tot een schitterend palet
je keek in mijn ogen
ontspiegelde pijn
had nooit kunnen dromen
dat je ooit zo volledig
jezelf weer zou zijn
je vloog op uit mijn
koesterende handen
die vrijheid kon je niet aan
thuist moest je landen om daar
als rechtschapen weer door te gaan
je vlucht was tekort
het gevoel is verdord…
jij durfde te snijden
netgedicht
3.0 met 15 stemmen 845 je hebt het
goed gedaan
ook ik was
opgesloten
jij hebt
mij gebroken
uit de sleet
van het bestaan
samen
verder gaan
de wortels
weer gescheiden
zonder snoeien
konden we niet
bloeien, verdorden
we binnen het jaar
jij durfde te snijden
liefde pijn te laten
lijden om zo te
overleven met elkaar
Ik dank je voor
dit liefdevol…