over licht en donker
mijn lach herbergt
de diepte van het zwart
verbloemt als het ware
de levenszijde van smart
mijn stem spreekt niet
van verloren eigenwaarde
immers hoe zijn de
verdorde wortels
van mijn bestaan
te begrijpen
wie is immers in staat
het eigen sterven te verstaan
of machteloos nieuw leven
te laten rijpen
ik grijp nog wel
naar dagelijkse halmen,
uit menselijke gebaren
men zal mij niet zien talmen
als ik in mijn ogen
nog wat licht en lucht
mag vergaren
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: Julius Dreyfsandt, 31 oktober 2006
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid