Alle inzendingen over verdorven

Ben ik traag omdat ik droef ben, Alles vergeefs vind en veil Op aarde geen hogere behoefte ken Dan wat schaduw onder een zonnezeil? Of ben ik droef omdat ik traag ben, Nooit de wijde wereld inga, Alleen Lisboa van bij de Taag ken, En ook daar voor niemand besta, Liever doelloos in donkere stegen Van de armoedige Mouraria loop…

Vervelen, vervelen, vervelen, vervelen Verdelen, verdelen, verdelen, verdelen Vertalen, vertalen, vertalen, vertalen Vermannen, vermannen, vermannen, vermannen Verzorgen, verzorgen, verzorgen, verzorgen Vermoorden, vermoorden, vermoorden, vermoorden Verdorven, verdorven, verdorven, verdorven Verloren, verloren, verloren, verloren Verzopen, verzopen…

'k Controleerde leven tot aan dit bepaald moment Sterren doven, het licht flakkert Beheersing valt abrupt weg Schijn grimast om het hoekje realiteit drijft reeds in de plas Al gestold, donkerrood elkaar opvolgend in een fase van verwarde lijnen Metaforisch gevloeid bloed hoewel dader-DNA aanwezig achtte de magistraat ongegrond Op…

De nacht biedt bescherming tegen mijn verdorven zucht zielloos, zonder leven kraaien azen reeds op wat nog zijn zal een ploeg spit om wat is traag, schoorvoetend, delvend wordt het onverbiddelijke voltrokken.…

Wat een verdorvenheid! Zedenloos taalgebruik! Menigmaal buldert hier heidens geschut! Steevast vervloek ik in godsherejezusnaam onkuis gescheld zoals l.. en ook k..! © Inge Boulonois…

jou vergeten in witte bloemen vullen lege dromen de dag verloren in witte wolken van verdorven donkere nachten lachte jij blijf nog even wachten tot ik mij terugvind in jou in mij…

Dit alles heb ik eerder eens gehoord, In één of ander vreemd, verdorven oord.…

De verdorvenheid In de spiegel Zie ik alleen Achter de lege ogen De draden van de dood Het zwarte slijk Plakkerig, stinkend De rotting begonnen Verlorenheid zo zoet Als drijfzand Het laatste stukje wil Omsluitend In de verte Een lichtpuntje Het vlammetje van hoop Een dochter Een vriendin Een moeder Is ze te laat?…

Het beeld omgeeft wat Eenzaamheid bedoelt, verdorven tranen Van wat geslonken zout op de lippen De kleur van dood is niet wit Maar roze doorschijnend Iemand is niemand in de menigte Die al zoekend zich slenterend begeeft In het voorportaal van ouderdom Niets is oud of jeugdig Vijandschap maakt overuren De capuchon verkreukelt door…

De hel op aarde door verdorven machten Zij verspreiden hier hun kwalijke krachten Misschien heeft Lucifer nu zijn zin Er gaat toch nooit iemand tegenin De hemel op aarde leidt naar het licht Waar ieder mensenkind toch wel voor zwicht De poort van geluk zal opengaan voor een nieuw en erg mooi bestaan Daarom zeg ik nu ook vaarwel en verblijf…

Gepaste eerbied begrensde ideeen geloof in grieven religie van dieven genoten aanzien, gewag vooraf geeft aanstonds in de media verdorven waarheid achteraf actie, gepleegd verzet uit gewetensnoodbevrijding en op een hoek van de wereld een krachtig woord vooraf over verbrande zielen onwil, beloofde politiek verkrachtingsretoriek…

Je bent gevonden, het dogma Der ziel, strijd, kracht, einde, Ook ik verwond, ook ik steek, Ook ik ben verdorven, want Ik val, maar je strekt je, wankelt En doet mij opstaan.…

De keuzes De donkere waarheid een vloek Vorming Van verdorven geesten Van beesten De minachting Van een ras Daar waar vrees onstaat Broeit het kwaad Het bloed Kleeft aan handen Van mensen die boeteloos ten onder zijn gegaan Hun gezichten Blijven demonen In ieders mensenleven De geest Blijft verbonden Met dat wat er was Uitroeing…

Wat ik krabbel op papier Zullen wijze woorden zijn Klinkend als een lied Repeterend als refrein Het hoofd vol met spinsels Over de vrede op aard Hoe dat tot stand te brengen Terwijl jij mijn kindje baart Een nieuw klein leven Op deze verdorven planeet…

Onlief, met grote ogen Onschuldig maar toch stout De duivel zou jou mogen Je hebt hem laatst getrouwd Onlief en onbetrouwbaar Geen doel of levenslot Geen normen, onaanvaardbaar Toch bid je ‘s nachts tot God Onlief en zo verdorven Je fluistert naar de maan Je bent allang gestorven Je bent reeds heengegaan Onlief is slechts…

Beschrijf me wie en hoe ge zijt en toon uzelf als de persoon die ge wilt zijn in werkelijkheid, verdorven of kraakhelder schoon. Ik maak in dit geen onderscheid. Voor mij is eender welke zin die door uw pen werd neergevlijd een vers dat ik in se bemin. En durft ge hier uw roerselen kwijt, geen ander die ze hoeft te lezen.…

hij staat daar met zijn tong die scherp is geslepen door de pijn, in de aanslag alle strikken likkebaarden reeds in stilte als onze vormen langzaam het scherm betreden als een aan het raam gevroren gier zijn nek onder het dwangmatig zitten gebogen en de ogen elk beeld uit de lucht rovend met behulp van hun glazen netten -wat verdorven is…

Beton stort zich neer ijzer buigt en verdraait vormen keren zich tegen je wereldwijd verdwijnt in het niets kolommen staan verbeten recht resten van verdorven generaties uitgeproduceerde verwanten wachtend op een reis in het niets opgegraven toont alles zich in realiteit van de wording niet hier alleen, ook ginds samengaan in een episode…

Zij spreekt, des duivels en verdorven nerven, geen ziel zo rottend als de dood. Mijn hart zult gij 'dra zacht bekerven, smachtend naar het echte rood. Ooit was ik niets maar zoveel echter, gedogend door het zachte lot. Nu staar ik hard en zonder ogen, ter ere van mijn dode God. En voor u doe ik het gratis Voor u, Voor u alleen.…

Zijn zwaard der gerechtigheid, in verdorvenheid geheven, laat hem branden als de hel, als destijds het WTC. Geen traan blust zijn inferno: dat is aan God, of aan Allah.…

Ze hadden ervaring verworven en vonden elkander verdorven, maar kroost mocht niet lijden: ze wachtten met scheiden tot iedere telg was gestorven.…

Wanneer trekken we samen één lijn wanneer geven we onze fouten toe want zo verdorven en verrot te zijn het maakt ons mensen toch zo moe.…

Is zij ontstaan uit de verdorven wreedheid van de natuur? Is zij wat overblijft als de bezieling der beschaafdheden ons in duisternis achterlaat om te vergaan in ons verloren zijn?…

Leegbloedend in mijn overpeinzing Ontwaar ik huilend mijn bedrog Te laat begon ik waar te nemen Sleurde je mee in schuimend zog Hoorde nooit die liefdevolle woorden Ontkende wars als zijnde vals onecht Om hen in de kiem grof te vermoorden Niet ik was verdorven nee jij in en in slecht Hoe kon ik die serene liefde negeren Vals als ik was…

grensovergangen negeert lijk strelingen uit het verleden, de liefdevolle rode draad door de collectie krankzinnigheid tot verveling volledig zonder reden, voelde het oude wijzer worden lichte pastelkleuren, vol grijze loden tranen zonder contacten, vrolijk feestend levend, bijna blind en helemaal grijs geworden waren opeens zo verwassen en verdorven…

Een pluimpje hasj verlaat mijn strot terwijl Camila in de hoek naast het bed met een komodovaraan ligt te paren en de stank van het beest de kamer vult Drink je wijn en denk niet aan de morgen word je wakker naast een nest vol padden met tieten en dijen of staat ze haar eigen eieren te bakken Ik kook wel vaker in mijn eigen brouwsel verdorven…

met zoetgevooisde stem versiert hij jonge vrouwen zal nimmer van hen houden zoals zij niet van hem met een omfloerste blik kijkt hij naar jonge meisjes belooft hen zoete ijsjes voor een verdorven lik met rooddoorlopen ogen begluurt hij jonge heren wil hen van alles leren óók wat zij niet mogen met zijn gladde praatjes laat hij zichzelf…

verloren geld zonder waarden in verdorven ruimten kansloze gesprekken arme woorden verstoorden wat was wat zou zijn de liefdevolle armen die zich niet stoorden aan wat iemand zegt die hun eigen weg zouden volgen tot het einde komt en iemand opsomt optelt hoeveel het waard was wat is gebleven jou en mij was gegeven door te gaan…

een vlinder zwerft in haar nachten terwijl ze droomt verdorven gedachten zacht ondanks woorden van een vlinder in de nacht blijft haar huid zacht raak haar aan streel en zoen doe doe wat je moet doen haar hart blijft zacht zo zacht als het lila van de nacht van de ochtend toen jij op stond vergeten was waarom je haar woorden…

nu de herfst lijkt te smoren in onkundigheid is het gloren van de nieuwe zon verdwenen in de trage dimensie van mijn vlijt hoe het boek ook schreeuwt zich wil laat lezen dwars door het doffe kaft is mijn vlucht langs dode vogels iets wat ik nooit had bedacht het hart, de pionier van mijn reis de ingezetene van het verdorven vlees blijkt…