Alle inzendingen over verdronken bootvluchtelingen

Laat me verdwalen in dit mysterie van verwarring, totdat ik niets meer weet over niets weten, totdat dit ik verdronken is in deze rivier, en het enige dat blijft het leven zelf is.…

En de tranen die vallen Zijn als het meer dat voor me ligt Met die kleine puzzelstukjes, Weggedreven en verdronken Een foto van je gezicht... Laat dit een nieuw begin zijn En dat jij verdronken bent Dat je ergens ver in mijn hart zit Een herinnering, een voltooid fragment.…

kan tot in de blauwe lucht Om te leven, dacht ik, je zou een vlinder moeten zijn Om te vliegen heel ver weg van alle leed en alle pijn Maar ik heb niet langer hinder van jaloers zijn op een vlinder Als zelfs vlinders moeten sterven Laat ik niet mijn vreugd bederven Ik kan zonder vliegen leven Wat zal ik nog langer geven Om een vlinder die verdronken…

het grote niets reikt zich aan als een goudgele gloed met een kraag van vals besef gezicht verloren in onecht gezichtsverlies ondergedompeld door die ander die jou is, en toch weer niet zelfs geen notie meer van je wens tot vergetelheid onder het gouden vocht ligt de onzichtbare sleutel die alleen gevonden kan worden door jou zelf…

het orkest is niet vooruit te branden ik voel klam zweet opkomen in mijn handen als ik op noten jaag stroperig golft een oceaan aan tonen in verdronken grijs alle opgezweepte koppen betalen zo in schuim hun prijs er zijn geen brekers die dwars liggen in een vals akkoorden soort zij hebben niet gescoord in gruwelijke middelmatigheid…

Uit de mist van verloren jaren doemde het beeld op van een leven een aar vergeten na de oogst achteloos Het water was diep in zijn helderheid maar toch eindeloos bitter het graf van een verdronken roos Ach, deze droom heeft nooit het daglicht gezien…

Uit de mist van verloren jaren doemde het beeld op van een leven een aar vergeten na de oogst achteloos Het water was diep in zijn helderheid maar toch eindeloos bitter het graf van een verdronken roos Ach, deze droom heeft nooit het daglicht gezien…

Deed ik je pijn zo op een ochtend Toen ik het zei Je was alleen toen ik vertrok En ik reflecteerde De parels verdronken in je ogen Het water waste in een waterval om je heen En droop in emoties rood uit mijn pen…

Jij maakte het uit zodat ik verdronk in mijn verdriet…

Ik heb mijn dromen verdronken onze idealen weggesleept de horizon uitgeveegd Ik heb je gelezen gehoord en begrepen mijn hoofd opnieuw geleegd. Uit: Gekken hebben altijd gelijk.…

nadat ons dierbaar kalf verdronken was hebben we onlangs de oude waterput, midden op het dorpsplein, met vele duizenden dode vogels gedempt met dode mezen en dode mussen met dode kieviten en dode plevieren met dode merels en dode kolibries met dode futen en dode koolmeesjes met dode kanaries en dode parkieten met dode goudvinken en dode zwaluwen…

de jacht naar grond heeft bergen hun bomen gekost waar wouden domineerden dekt humus nu de kale rots het vergeten dorpje in het dal deelde al snel de mooiste vergezichten tot de regens kwamen en de aarde losliet glijdend in haar vrije val de trots verdronk van generaties leven die wel in wortels zijn blijven steken…

We nemen de trein, dat wil zeggen, de trein neemt ons mee de jaren van volhardend vervoeren druipen van de geharnaste huid een kort signaal blaast de wagons het palet van het seizoen op gesproken wordt er nauwelijks mannen schommelen mee met de dans van de uitgewoonde salonwagen bleke gezichten onder zwarte hoeden schaakstukken achter gebroken…

Was aan alle kanten Omringd door licht, Werd er door overspoeld, Ben in haar verdronken - Klaar om de nacht van Louter duister in te gaan; En bij het eerste ochtendgloren, Toen het nieuwe licht Onvermijdelijk werd geboren, Viel het allereerste licht Op deze levende steen, Licht dat er zo zeldzaam mooi Doorheen valt, waarin ik…

ernst Van dit leven: zorgen voor Later, alles op zij voor later, Voor de toekomst die er Hoe dan ook geslaagd uit Moet zien - met het oude lijf En de oud geworden geest Als levend bewijs dat later Nooit gekomen is, nooit is Aangebroken; het spelende kind Dat onwetend oud werd heeft Hooguit van alle moois kunnen dromen, Het is verdronken…

dood en verderf ver weg gezaaid ons machteloos slaat ook nu nu dit kind waarvan een de ogen onbevangen straalden ons de harten openbreekt schermutselen wij met vergeefs tumult wegkijkend van de wereld schreeuwen wij haar stil het schuldig geweten met de wijzende vinger ook nu nu dit kind de veilige haven in zicht tot dood verdronken…

jouw woord was wet een gebed voor mij als ongelovig rationeel was wel religieus in filosoferen het onbekende beredeneren niet kerkelijk traditioneel jij ving me op met hoop en liefde als ik de diepte ging proberen ongeweten en niet functioneel ik verdronk te vaak jij reikte mij de hand toen ik eindelijk bad en bracht me het beloofde…

het kind, zoals het daar lag, stilletjes en levenloos, zo klein werd het zo groots dat het de wereld raakte het tumult van, wel - of - niet, met stomheid sloeg voor onze voeten ontblootte de zee dit kind in haar spiegel legde zij het neer en even hielden wij onze pas -en onze adem in…

voor het venster staat een cactusplant met doorns heel hard en scherp zij staken door mijn vel heel diep naar binnen ik riep nog haal die plant daar bij dat raam vandaan wachtend tot sint juttemis…

vanmorgen was de deur op slot was zicht aan buitenmuren onttrokken   honderdjarige rust, handen en gelaat in geduldig vlees gegoten   lucht aan lippen, zoals zeespiegel op evenbeeld kan bogen   gruizige aarde, diepzee en bodemleven zoals einde aan geheugen   met meer honger dan een maag kan verdragen, meer droogte   dan deze dorst verborgen…

geen gisteren geen vandaag geen morgen er hangt een zweem van mist in zijn hoofd gedachten verdrinken in het ondiepe van het geheugen in grote leemte is het nietige niets alles wat nog rest…

In Connecticut in een waterput verdronk m'n tante Eefje. Nog jaren later dronk mijn oom 't water uitsluitend door een zeefje.…

Tranen verzuipen in gesproken woorden verstoppen zich achter verdronken zinnen laat nacht geen dag meer worden laat mij slapen in verloren lente…

liefde is net als een zee, het kent eb, het kent vloed en er zijn ook golven ik ben verdronken door een golf die niet bestond en nu lig ik op het strand te wachten op de volgende…

Hij verdronk. Tragisch. Jammer.…

zonder spreken verkenden ze elkaars wereld zij smolt weg in zijn armen en ze verdronken in een wolkenzee dauw drupte in de glans van ogen die spraken de taal der liefde…

je woorden klinken betoverend zijn zacht als satijn kleuren de hemel avondrood je ogen stralen van geluk verdronken tot in je ziel verwarm ik met liefde je hart…

Kerk in water diep gezonken god verdronken dal stroomt toren in hemel geboren niemand hoort meer mensenschreeuw uit land van weleer.…

totaal alleen zichzelf verdronken in haar tranen van zwart.…

verdronken in jouw ogen zie ik regenbogen waar wij onder staan voordat wij verder gaan met ons leven door onze ouders eens gegeven…