Alle inzendingen over verdwijnen

De littekens, de hunker, verdwijnen niet. Maar in de tranen aan het snoer weerkaatsen regenboogkleuren! Ergens zomaar...…

rond haar oude hoofd kleurt licht in witte aureolen ze strijdt en houdt haar tere handen op er loopt wat hoop in zwakke levenslijnen maar de dood verschijnt al, onder lakens de dekens ademen slechts kou “ik hou van jou” zegt mijn gevoel zij beeft en laat heel stil haar tranen naar mijn hart verdwijnen…

Als het goddelijke tegen me praat zomaar plotseling iets verschijnen laat zonder uit mijn ziel te verdwijnen, dan ben ik blij en voel intens geluk en in één ruk vlieg ik even boven de aarde, los van lichaam en geest, en dan voel ik vervulling in mijn diepste, grote wezen, zelfs in mijn kern van de ziel net totdat ik weer op aarde…

zag mijn eerste ijsbloem groeien de onderkant hard transparant bloeiend in een teer kristallen bovenkant de ochtendzon gaf kleurig licht dat speelde door het filigrein van lijnen in het langzaamaan verdwijnen van het glas waar buiten nog berijpte webben witte druppels toonden in de kou smolt mijn ijsbloem tegen het opkomend blauw…

Wie heb ik immers nog dan mij tot er te vallen in die grote hand van jou, waarin ik altijd al me nooit en graag verdwijnen zou? ----------------------------- uit: 'Tirade', 29, 1985.…

Het hart nog ontbloot stromen beelden snel terug in verdwijnende dromen. Vóór mij de dag nog leeg, nog zonder pijn. Wie ben ik voor jou vandaag, mijn bloed? Nog voel ik je eerste adem op mijn buik, mijn huid nog druipend van verse liefde. Nu jouw woede mes op mijn keel, geen geruststellende gedachte. Of toch?…

Soms maak je me wit en kleur je mij alles binnen de lijnen – zacht Soms maak je me zwart en kras je scherp alles buiten de lijnen – hard Soms schets jij me als schaduw en licht alles in mij op wanneer mijn stem – zingt de hokjes verdwijnen totdat er geen rechte lijn meer bestaat dan enkel jij – ik – wij – samen – zijn…

De bootjes dobberen weer, het anker gelicht, golvend de koers zeewaarts aangehouden, verdwijnen ze samen met de zon in de nacht. Goede vangst!…

ik neem jouw hand en weet hoe ‘samen’ nimmer meer vergeet dat liefde, waar dan ook de weelde kent van welkom thuis ons huis, jouw stoel de mijne en ons bed, ons warme bed om rustig in te verdwijnen na een overvolle dag ik tel jouw vingers jij die van mij hoe blij verwijst geluk naar de oorsprong van ons allebei…

Troepen wolven op zoek naar de einden van de dageraden zwerven hongerig door bodemloze velden huilend tegen de winterzon En als de wind de sneeuwlawine doet verwaaien verdwijnen zij in het binnenste van het witte waar de koude heerst Ik knipper met droomogen in verschillende werelden buiten schijnt een winterzon terwijl mijn geest…

en als ik dan even met mijn hoofd schud de zee zie die zoveel te dragen heeft wanneer de zon met pompoenoranje ogen haar schouders naar de nacht richt vogels nog een laatste keer opstijgen in de weemoed van mijn gedachten om daarna spoorloos te verdwijnen de hele nacht lang dan weet ik dat, hoe naamloos ook, ik op de donkere golven…

Kaminsky van de stomerij wist alles van inkt van kleuren van magische verdwijningen van onuitwisbare vlekken Kaminsky van het verzet wist alles van het minutieus zwoegen om inkt op te lossen namen en datums te veranderen Kaminsky van stomerij naar verzet magiër van het eerste uur dag en nacht gebogen om levens te redden…

Stuk voor stuk, verdwijnen ze, in het niets, stuk voor stuk zwaaien we ze uit naar, het iets! Iedereen vertrekt, een ieder al dan niet geboekt naar een vakantieplek we zwaaien ze uit! Stuk voor stuk, verlaten ze huis en haard om bij te komen van de dagelijkse beslommeringen.…

te zien hoe het was om niet te vergeten keer ik terug naar de achterkant van de droom die me ten val brengt me uit de slaap houdt ik keer terug in de winter van mijn leven in de schoot van een vertraagde thuisvlucht waar voor het eerst binnen en buiten elkaar bijna raken dichterbij om langzaam in het wit te verdwijnen…

Een lange trein bracht hem hier, op het spoor van een lege doos om in te verdwijnen. Wat haalt hem weer weg? Geld of een vrouw, wie weet? Wie zorgt voor hem of sterft hij af, verzakt en ontspoord?…

Het is tijd, geen kasjmier meer, geen zijde, zachte vachten en vanillelakens niet mijn bloed laten koken in een waterval met duizend vingers koudvuur op mijn huid maar onder zoete zoemende lindebloesems echt kussen achter wuivende gordijnen samen verdwijnen in een grenzeloos lichaam dat niet langer bloedt van verlangen een kind…

Het laat zichzelf als niets verdwijnen en ontbindt de zang tot aardig lied voor hen. Het wordt wat lucht, of water waar zij zwemt. Het lost wat op en vormt zich om tot men. Het is een kapstok voor haar mooiste hemd.…

In de sombere wintertuin zie ik onzichtbare dieren nog voor het regenen in een droom verdwijnen er blijft een grijze wereldtaal aan de veel te diepe afgrond van mijn geheugen hangen om stille getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou ontluiken de eerste bloemen alsof het nooit winter is geweest er zit een…

langs uitgesleten paden lopen eeuwenoude zielen in vermoeide rijen verdwijnen in het duister van het donkerste zwart in het holst van de nacht diep onder de grond liggen de verborgen geheimen van leven en dood de echo van de geest schreeuwt om verlossing uit de kerker van wanhoop smekende handen reiken naar het onbereikbare genezende…

Toiletpapier dat de natuur niet schaadt, als dat in ‘t kleinste kamertje zou komen dan scheelde dat per jaar miljoenen bomen en daar zijn onze bossen bij gebaat. We kunnen daar, milieubewust en groen, ons voordeel én ons achterdeel mee doen.…

Mauries en Wim sijn er nau mee begonne Sij bijde gaan, vint ik, niet fer genoeg De spelling heeft nog plentie foor de boeg Tog is met au en ij al feel gewonne Soms klinkt dat traues wel als sotternij: In mij legt elke fogel straks een ij!…

Wanneer hemelen verdwijnen het licht niet langer schijnt En schaduwen omheinen geen zicht op het eind Zoek dan overal en daar waar je nooit alleen bent Al is dat nog zo zwaar lijkt ieder gevoel absent Je zult jezelf hervinden mits je er wilt zijn Daar waar herinneringen aan beminden niet langer bestaan, niet langer vol pijn……

Vandaag op de honderdste dag het elfde uur dat je mij verliet om een patatje zonder te halen bij 'Venetiaan' gedenk ik jou en huiver Hoewel aangegeven als vermist vond men geen spoor van jou zelfs geen deeltjes DNA terug Uit het buurtonderzoek bleek dat je verdween onderweg Nu om kwart voor twaalf zou ik als jij willen gaan opgaan, verdwijnen…

Woorden hebben haast struikelend halen zinnen op volle snelheid in en verdwijnen in het bochtige niets snel, snel, tijd tekort zoveel te vertellen op de snelweg van de duistere nachten waar de vluchtstrook uitwijken mogelijk maakt en verhalen onbesuisd racen elk rood stoplicht wordt genegeerd zal de tijd geschreven woorden inhalen…

In wijsheid steeds het verlangen ontkend van zoveel schoonheid en ontembare passie twee werelden en niet één om in te leven zweef ik dolend rond als geest een bedachte goocheltruc om te verdwijnen of doormidden te zagen twee delen om te verdelen dit lichaam klopt van binnen op de maten van het leven maar de blik is vertroebeld…

Sla je armen om mijn middel Ik wil smelten door je aanraking Sst… zeg maar eventjes niks Dans met me mijn engel Wieg zachtjes mijn lichaam Ik wil verdwalen in je blik Laat de wereld rustig vergaan Dans met me mijn engel Streel onbelemmerd mijn haren Ik wil verdwijnen in je zucht Oog in oog en hart…

Wanneer tranen verdwalen in starre verhalen, wanneer gevoelens verdwijnen in slepende jaren, dan kan je de dodelijke pijn niet meer begraven. Woorden worden verzegeld, ogen worden gesloten, het zwijgen wordt verstild. Gedachten vechten tegen een volmaakt lijkende hemel, handen reiken de wolken haast aan.…

Met mijn gekleurde gedachten zie ik je schaduw voorgoed verdwijnen in een dankbare leegte van een gebroken moment. De tijd was een toeschouwer die op ons leek en het moment bewaarde in een gedachte die zijn navelstreng verloor.…

ik doe mijn best om recht door zee te gaan, dan kan ik je snel achter me gaan laten nu dein ik op je golven, verdwijn steeds onder water. zo’n omweg is fataal ik zet mijn schouders schrap tegen de branding van jouw woorden ik moet naar open zee, ver buiten jouw bereik. ik wil nooit meer verdriet om jou.…

waar een bed van lelies meren kleurt paarswitte tinten deinen op het water zien wij het dansen der meeuwen hun luchtballet een spel van schaduw in de ondergaande zon langzaam verdwijnen in het avondrood waar de schemering gevallen kleuren dooft en rimpels op het water oeverloos breken paarswitte lelies zachtjes sluiten…