Alle inzendingen over verglijden

ik voel in het zand weer de warme hand van een eindeloze zomer zacht kabbelt zee licht gekuifd door de wind een zilt woordje mee nog scherpt de zon in donker contrast het ronden van aarde maar met het verglijden van uren lijken schepen door wolken te sturen zijn kleuren gevlucht naar een vervloeiend landschap van water en lucht…

Als ik de kroontjespen weer zou kunnen likken Met de smaak van bittere inkt Als ik mijn eigen bloed zou kunnen drinken In mijn slapen klopt leven Het glijdt langs mijn zintuigen af In slapen droom ik mij binnenste buiten Als ik me zou kunnen omdraaien En de wisselwachter vermurwen Het verglijden van de tijd te keren Ik zou het leven omarmen…

De ban is gebroken het mag nu vrijuit worden uitgesproken: Vertel de waarheid hoe waarachtig ze de waarheid liegt vertel de leugen hoe waar alles is wat ze in leugenachtigheid opbiecht zoals op verre plekken het daglicht naar de nacht en de nacht naar overdag verglijden Zo moeten zij de waarheid en de leugen vals en bescheiden ons…

Nu begrijp ik Waarom gebergten Zelfs de woeste Onbegaanbare Zijn voorbestemd Langzaam aan Te verglijden Tot rondvormige Gepolijste Beeldhouwwerken Nu begrijp ik Waarom stenen Hard en hoekig Eens een keer Zullen splijten Uiteenvallen Tot lichte wolken Van zandkorrels Die sprankelend Neer zullen vallen In de holte Van mijn handpalm…

waar de mooiste sterrenhemel als deken van liefde harten omhult in diepdonkere nachten mijn wensen verglijden in oeverloos geluk bij het schuilen in die armen aan het eind van de nacht werd het donkere van dromen licht in mijn leven zorgen ooit geweest verdwijnen in het niets bij het dwalen in duister op zoek naar jouw hart laat…

die sarabandes van satie ze zijn zo mooi als je oudste paar kristallen muiltjes dat aan draadjes in de bomen hangt zodat de wind mijn dromen vangt die sarabandes van satie houden ons gevangen in de sofa verglijden met de tijd die kamers vult met dansende gymnasten die sarabandes van satie ze zijn zo ijl als mijn verkouden hoofd…

Zo te leven heeft geen waarde wij verzinnen kind noch kraai pennenvrucht uit dorre gaarde wakkert wieken zonder draai hoe gaan wij de prijs betalen voor geheimen van het graf twee oneindige verhalen stervend rond de bedelstaf de verlangens te verglijden naar het allerlaatste uur van kostbare crisistijden maken onze dood te duur.…

als het zilvergrijs van parelende tranen waarin zich de kleur van liefde bevind je laat vergeten wat is geweest en doet verlangen naar het zijn zal de wereld in vreugde ontwaken de dag je groeten met een lach waar vlinder en bloem elkaar raken in een dans om rozen heen zo wil ik verglijden in dromen een wereld niet enkel grijs waar het…

Er loopt een razende in mij rond te schelden en te tieren maar uiterlijk ben ik een non zo rustig en bescheiden Er stroomt een rivier van tranen door mijn hoofd maar naar buiten ben ik een zon zo vrolijk zonder lijden Ik probeer een mantra te herhalen in mijn hoofd dat soms lijkt te werken om uit het denken te verglijden Maar wie kent…

In de kronkel van de beek zakken mijn gedachten weg tussen zonvlekken verglijdend water en zwevende tinten groen. Er drijft niets tegen de stroom in.…

mis de ochtendrijp in roze tinten bij een rood omkranste zon het ongerepte witte landschap waar de stilte krakend klonk grijze buien met hun sluiers sneeuw die dansen op de wind krasse schaatsers langs de strakke kragen riet verglijdend in het verre niets eens zal de vorst zijn winterse entree gaan maken anders zal de lente nooit…

ik voel je hand in vingerlang verglijden lees in afdrukken de lijnen van je lijden ik palmde je niet in daar waar onze duimen kruisten vonden wij altijd een nieuw begin we vouwden samen in gedachten woord en daad baden om de hemel die toch ook voor ons bestaat ik bracht wolken in jouw blauwe lucht maar jij zaaide bloemen in…

naar een minzaam vergelijk laat het slot weerklinken en stijg neem je schaduw op voer het naar de hoogste top en neig dan naar opzij achterom een kwartdraai rond het vlak dan af maak de strop goed strak trek de draad snel na loop ook langs de flank en sta verstomd van het zicht ontdaan van je plicht Zweef moeizaam verglijd…

je hoort de woorden niet die geschreven staan in wolken bij het passeren van de maan zij verglijden in uitweiden over ons bestaan het komen en weer gaan in scherp oplichten tonen zij vaak het donkere van onze werkelijke gezichten hun zinnen rijgen wij heel diep van binnen tot eigen levensgedichten juist stilte maakt herkenning…

mijn klanken zijn er nog niet mijn lied niet afgeschreven leeft in een ver dromenland het wil tot passionele tango voeren roeren diepe levenssnaren ontketenen dat stil verdriet in maten die onstuimig pijn bevrijden van verloren liefde dans dicht dimensies die verglijden haal aan banden hand op hand met rozen waar tanden kleurloos verbeten…

Bezweken aan omfloerste stemmen graven wij sloten in gedachten bevreesd voor voetangels en klemmen op wallenkant van waterkrachten verleid door half geloken ogen in visioen van ijzervlechters verglijden wij langs erebogen in maalstromen van trage trechters bevrijd van valse spiegelbeelden aan hete hangmatten verklonken zijn wij, armlastige…

Ten lange leste de brokken niet passende puzzelstukjes op een lichte glooiing met eenrichtingsverkeer Het contrastrijke vervaagt achter de vloeibare grens van adem en waden contouren worden milder Restanten van late bloei verglijden nog even zichtbaar mee het glanzen van voorheen dooft uit maar het uitzicht blijft bewaard de oneindige…

De nacht is een broeierige deken over blote schouders lippen verglijden in een lispelend duister Vingertoppenfluisterend wind ik koele doeken om je krommende wervels Ik tel De wind fluit liedjes want vannacht komt ze ook bij jou langs en dan, in een vleug door een kier Achter het, voor boze mannen gesloten, raam zal ze…

een vriendschap omgeven door liefde zonder vragen is in het kluwen van dit leven een parel in het hart steun in sombere tijden troosten bij verlies samen in lachen verglijden na tranen van verdriet vriendschap zal pas groeien de dag ze wordt gegeven gevoelens meer dan liefde omhullen dit hart met leven want vriendschap zonder vragen…

ik wist je in ontplooien adembenemend mooi het vergezicht met bergen dalen groen na warme dooi surfte snel en kon je bijna raken in groenblauwe golven die de hoogste omslag maakten voelde de hitte van je inwendig vuur wist de grootsheid in erupties aan je voet de stralende natuur zag je onder mij verglijden daalde langzaam door de…

Het leven lijkt een lineair verglijden maar slechts de vorm van het moment verkeert; er is een gaan en komen van getijden waarin de hartslag van het nu passeert.…

Zacht is de wind die lippen streelt van geliefden steeds dichter bij elkaar op zo’n lentedag waarbij de wens de tijd vertraagt tot eeuwigheid Toch blijven woorden loze letters zolang ze niet in beeld verschijnen is het smachten niet te horen als het niet hardop wordt geboren Leg een zachte hand op een warme plek waardoor beiden in elkaar verglijden…

het mooiste het allermooiste’ ‘ik houd van jou’ het vloeit niet niet uit mijn pen het mooiste het allermooiste ‘ik houd van jou’ fluister ik in het donker het donker van de nacht verglijden de woorden die ik jou zeggen wil ‘ik houd van jou’ elk woord elk begrip - wonderschoon - - welgemeend - ‘ik - ik houd van jou’ zeggen…

fluorescerend kleuren aromatische geuren op vleugjes warme wind van een spelende avondbries het is de balans die het rood van de ondergaande zon hangt tussen twee werelden in minutieus evenwicht waarbij tijd lijkt uit te dijen zonder in verglijden op te gaan seconden stil blijven staan in een totaal ervaren van geluk waar grenzen…

langzaam zal tijd verglijden dag na dag in hervonden geluk waar liefde in mijn hart geslopen intense verlangens in nevelen hult lichte streling van zacht gefluister onthul mijn dromen die diep geborgen mij beloven dat de dag na morgen ontwaken zal in licht bevrijd van donkere dagen daar waar nevels in flarden vervagen en de zon in heldere…

ik zag zand tussen je vingers verglijden in een constante stroom van stukjes lijden een enkeling glinsterde positief vlaagde speels in de wind het blonde van een kind een constante trits boodschapte zwaartekrachtmoedig altijd inwisselbaar en diepbedroevend jouw handen hebben teveel leven gegeven in de afgelopen jaren zonder…

De zilte lucht van de wilde zee vervult mijn verstilde gedachten met zekerheid Jij bent hier het drijfzand waarin ik mij graag laat verglijden ik laat me verstrengelen Me toegewijden Het schuimkopwater bruist door mijn oren, zo ook jouw streelzachte stem de schuilduin is van ons, fluisterduinstiekem Koesterknuffelend vertoeven…

In vliegende stoten nadert de dag dat ik en jij in 'wij' verglijden opdat wij voortaan voor en tegen en vooral het heen en weer belijden. Ach, laat mij talmen, geef mij een zwachtel, want ik ken het goede voorbeeld niet en kan je bovendien niet altijd volgen, zo hier met mijn kluitje in jouw riet.…

mijn Valentijn hart bonst van ingehouden passie van liefhebbende dorst en dromende begeerte mijn Valentijn hart hunkert naar vergeten liefde naar zwetende lust en een erotisch verlangen mijn Valentijn hart scheurt van eenzame kilte en barst van verglijdende gebeurtenissen mijn Valentijn hart weent met verdroogde tranen en staat bijna stil…

- Wie kan mijn eenzaamheid begrijpen en zal mijn kerst ook zo verglijden?…