Alle inzendingen over verkwisting

Ontkennen is verkwisten Nu het tomeloos oog dwaalt Over het tafelblad Langs nepmarmer, kopjes, smeltend roomijs. De verweerde hand van moeder Prikt het netvlies Ze mikt melk in de koffie -Een hoge geut- Wuift gejaagd naar de kalme kelner Ik vergelijk de huid Schat het verschil...de jaarringen.…

De medemens, voelde ik diep, was geen confrater Maar slechts een favel, aan mij opgedist; Het levend wezen was aan mijn persoon verkwist. Zo werd ik bij mijn klas per ademtocht gehater, En die bestond wel niet - dat was geen punt - Maar 't filmpje was van een beroerde kwaliteit Zwaar onvoldoende voor privé vermaaklijkheid.…

Waar blijft de tijd die wij aan woorden wijden Verkwistend strooiend in de wind en het zwerk De tijd in ledigheid zonder paal en perk Waar wij naar achterklap en roddel glijden Waar zijn de tijden van het glorieus fatsoen Dat iedereen zich verre hield van laster Zijn woorden toomde in kluister of raster En geen medemens ooit smaad aan zou doen…

Jij ging je aan mijn vrouw te buiten, jij dobbelde om mijn talent, verkwistte nog mijn kapitaal, brak de staander van mijn tent, ging met mijn krullen aan de haal. Laatst bracht jij mij naar Wijkend Licht, nu tracht jij mij te doen vergeten. En met mijn eeuwige nacht in zicht tel jij je passen, afgemeten.…

Het was al lente in je ogen de eerste kusjes bloeiden, na een lach je zachte hand die mij als eerste raakte het kleine compliment dat vleugels gaf gevleugeld gingen onze harten mee en leerden hoe geluk door tweeën was te delen beiden genietend van het grootste deel dat is, waarover vogels in de zomer zingen woorden heb je nooit verkwist…

een kind die ongewild van de ouders scheidt verloren op een helse tocht, bestaans- recht wordt betwist het recht om te zijn, die te omarmen te laten schuilen, als aantal slechts 500 geteld daar mag je nooit om strijden, de kleur van schaamte kleurt de horizon en onze kaken rood in een poldermodel door onethische bezwaren verkwist…

Wat acht ge verkwist? De lent' heeft gekoren, De liefde beslist: O heerlijk ontbloeien In vruchten volend, En heiligend gloeien Dat opwaart zich wendt!…

Welvaart heeft welzijn verkwist En de mensheid treurt…

het was een heerlijk klare zomernacht die als een zweem van dromen in blauwe luchten wakker lag en wij verschoonden tijd in avondkledij van geuren verwacht men de hemel of de hel minstens het leven en aan het firmament stonden gele sterren in de landelijke kamer voor de haard waar hij met poëtische verkwisting haar liefde en geloofde…

Z'n tijd werd verkwist en hij werd atheïst, omdat God 'm toch niet kon behagen, maar voor hij het wist, lag de boer in z'n kist ondergronds en geen mens hoorde 'm klagen.…

Het is geen noord het is geen zuid het is een eiland het is ons eiland in de Maas waar ik ooit geboren werd waar m'n wiegie werd gezet op 't mooie eiland in de Maas NOORDEREILAND, NOORDEREILAND goede sigaar uit eigen kist NOORDEREILAND, NOORDEREILAND Rotterdam die 't niet verkwist.…

Soms heb ik in één uur, één kort, Kort uur mjin ganse goed Verkwist en alles onverkort En zonder dingen uitgestort Uit 's harten overvloed. Voor mensen soms en soms voor God, Soms voor een droom, een waan, - Soms in de gulheid van mijn bod Heb ik mijn ziel, mij zelve er tot Een toegift bij gedaan.…

Ik daag u uit mee te denken Maar wil mijn tijd met de uwe niet verkwisten Dus zend ik u een rijtje geheide terroristen Niet dat het rijtje volledig is maar toch Historisch voldoet het zij onvolledig nog De eerste Christenen in Rome Hugenoten in het roomse Frankrijk Geuzen in het Spaanse rijk Willem van Oranje met zijn soldaten De socialisten…

altijd steunde zo steun jij mij nu ook meer en meer Mooi om te zien hoe jij een vrouw werd genoten heb ik ook van jou als kind vond jou vroeger ook al de liefste en dat is wat ik ook nu nog vind Ik gaf je alles wat ik kon geven advies kado's en alles wat ik wist En belangrijker natuurlijk al mijn liefde en zie nu dat ik aan jou niks heb verkwist…

kostte een vermogen Rijkdom, bezit, kapitalisme nota bene als ideaal beschouwd Er werd niet verworven om te kunnen delen Noch gestreefd naar samen groeien in de geest ‘k zag rijken, om de ‘heb’, van armen stelen Díe kloof tussen rang en stand, verbaasde me nog het allermeest Met duizenden regeltjes en wetten Miljarden aan belastinggeld verkwist…

Maar met horten, En zij plengen, druipen, storten, En verkwisten 't kostbre vocht, O, hoe zeldzaam, die terdege 's Levens volle beker legen, Die hem wel genieten mocht! Doch men grijp hem wel en handig. Hou hem vast, en drink hem leeg, Ernstig, matig, en verstandig! Ach, wat is het, dat men kreeg?…

Ik zag er tegen 't goud de Deugden opgewogen, De Mening aan de evenaar; 'k Zag de Armoe schuld geteld; de Schuld triomf in de ogen, Of daar geen hoger Richtbank waar'; 'k Zag grote kindren zich bij 't klatergoud verbazen, Hun graan verkwisten op een klip, Uit ijdle droom en hoop een bonte zeepbel blazen, En wenen bij zijn kleurloos slib…

kantige hek, het ruwe hout en ordeloos omgeslingerd is als grillige voorjaarswildernis volgroeid; en midden in dit struweel een verdichtingsbegin, een grijs juweel, bestoven parelen, diadeem te loor gehangen in de zweem van haren, in hun net verstrikt, de glinsterstrengen langs geschikt, een sprenkelreeks, een zilverrist, over de dichte heg verkwist…

Ja 'k bid, doch mocht misschien wel zwijgen, Want 'k zou me rijk zijn en verblijd, Ware eenmaal mijn verkwiste tijd Om hete tranen weer te krijgen. Tot 's middags, bij gelijkenis, Heb ik geslapen op de akker. Nu word ik met beschaamdheid wakker, En zie, dat het zo laat al is.…