Netgedichten

netgedicht (nr. 32.110):

Happy end

In z'n weide lag Roos,
waar ze zonde. Een poos
stond de boer met genoegen te kijken.
Hij moest naar z'n koe,
die op springen stond, toe,
maar de man wist gewoon niet van wijken.

Al lag ze, ze stond
hem wel aan en hij vond
haar zo mooi, dat-ie langer wou blijven.
Door hem werd gesmacht,
immers waar hij aan dacht
was de intimiteit aan den lijve.

Ze lag er gans bloot
en met borsten zo groot,
dat-ie riep, dat-ie haar wilde melken.
Hij trouwde met haar.
Op den duur vond-ie 't naar,
daar z'n Roos toen begon te verwelken.

Hij wenste genot.
Daarom bad-ie tot God:
'Laat de tijd alstUblieft niet verstrijken,
doch keren, zodat
deze Roos dan een schat
wordt om weer met plezier naar te kijken.'

Z'n tijd werd verkwist
en hij werd atheïst,
omdat God 'm toch niet kon behagen,
maar voor hij het wist,
lag de boer in z'n kist
ondergronds en geen mens hoorde 'm klagen.