Alle inzendingen over verlangen

in de tuin die het gras vochtig draagt zie ik kikkers dansen de lange ledematen op het stof dat kan veren een zomerlang we zochten salamanders toen; de keien draaiden en oude huid verpulverde dat je niet begreep hoe dat toch kon, de verandering het gras was langer de armen en benen kort…

Ik probeer de wind te vangen De rusteloze wind Het is een soort verlangen Dat ik nergens anders vind Ik sta op de storm te wachten De storm zal als hij komt Mijn eenzaamheid verzachten Tot zijn gesprek verstomt Dan ga ik weer begeren Dat hij zich in m'n armen legt Het lukt me niet te leren Van dit eindeloos gevecht…

ik bespeel je zoals mijn gitaar liefdevol en hard de klanken laten mij beven wij samen niet meer apart een tinteling door mijn lijf bij het voelen van jouw snaar het laat mij smachten jij zegt veel maar wat is waar? een kat en muis spel jij bent de kat je weet mij te raken maar nu ben ik het zat geef mij de handboeien geef mij het…

Eerder dan eer ouder dan oer is mijn verlangen naar mij je bent mij zo na zo verder dan ver mijn andere ik mijn zoektocht naar haar stil blijf ik wachten op het signaal ooit zal het komen als begin van `t verhaal…

kale winterbomen steken blote armen bladerloos de kou in handen diep in zakken begrijpend knikkend naar de naakte boom langzaam verder lopend door de lange winterlaan hoofd gebogen richting grond laat de zachte lente maar snel komen winter wil ik niet meer zien…

in de barspiegel van het café zie je ze de hopelozen tegen beter weten in lallend alleen samen in trieste gezelligheid verlangend zoekend naar warmte en liefde die thuis niet meer of misschien zelfs nooit aanwezig geweest is de zoektocht der hopelozen desperaat volvoerd maar heimelijk door de meesten allang opgegeven vindt steevast zijn…

Ze sprak vol passie over pijn het lijden van haar Russische ziel over weemoedigheid en het gemis der dingen heimwee en verlangen van geur van verf op doek haar woorden raakten mijn hart dat in harmonie met dat van haar begon te zingen er vonkten lichtjes, ze dansten rond tussen hoofd en hart en mens daar in het duister bij de deur…

ben ik vergeten hoe dagen vergaan, in de avondrood spiegeling tranen ontstaan waarin ik de wens dat nachten bekoren mooier dan dromen sluit in mijn hart omhels ik verlangen het ochtendgloren waar zonlicht rakend sluiers breekt door tranende ogen die even gesloten nooit meer vergeten hoe dagen vergaan…

waar die fluisterende stem, het zingen der wind als een lied vol liefde bekoren wil weerspiegelt een ster in gelaten tranen de glinstering breekt haar duister gevoel overheerst beklemming de troosteloosheid waar toekomstdromen niet langer zijn flakkert een briesje stormwind aan haar liefde verloor fluisterende woorden…

in de reflectie van heldere tranen weerkaatsen verlangens vrij in hun val waar zij ongrijpbaar in handen geslopen breken als wensen nimmer vervuld zal de fluistering onhoorbaar diep verscholen in smekende ogen als duizenden vragen onuitgesproken weerspiegeling wezen van zichzelf zodat een stilte zichzelf weet te horen als die…

Onbegrepen in licht rood van verlangen strelen haren over soepele huid speels verlangen kriebelt voort om tergend te zijn voor haar. Waar water langzaam seipelt druppelt liefde tussen benen door ongeacht de ogen, de blik, de wil niets kan het nog onderbreken.…

op het moment dat je kwam zwegen de fonteinen toen je weer ging was de zon allang onder een gesprek zonder woorden maar het verlangen neem ik mee voor later…

met een onbestemd verlangen legt hij vingers op haar lippen die vochtig zwijgend toestaan dat de trilling haar verrast zal zij komen moet hij weggaan is het fictie of een waarheid dat intense “willen hebben” dat hen eigenlijk niet past in een grondeloos beleven legt hij handen op haar lichaam dat lief en leed vergetend in een vacuüm verkeert…

een hand blijft hangen in de leegte nu het verleden spreekt en antwoord vraagt een licht gebaar dat tranen draagt door het land van mijn verlangen waaruit de vlinders zijn verjaagd terwijl de pijn die kruipt waar hij niet gaan kan de stilte van de stem die zolang zweeg verbreekt…

'Je zit naast me' denken mijn gedachten Ze strelen en vervagen mijn gemis Het lijkt haast op het eindeloos wachten Op een feest dat hier niet is Langs het vallen van de avond Springen vloeistoffen de hoogte in Dan blijkt mijn hoop ongegrond En vallen tranen mijn ogen in…

Het wegennet van A tot Z leidt langs jouw deur ik kom daar dagelijks voorbij des avonds laat verstout ik mij parkeer dubbel in de rij en snuif door 't sleutelgat jouw geur.…

Op het strand, mijn gezicht naar de oceaan gekeerd, zong ik met vissers terwijl we zware netten binnenhaalden. In de haven, stond ik schouder aan schouder met werkers, containers met vreemde schrifttekens van roestige boten takelend. Op de rotsen, zocht ik met mijn zoons naar schaaldieren, we vulden plastic emmertjes met exotische…

ze verlangen meer naar zachte lichaamstaal dan naar harde argumenten . meer naar iets kunnen beleven, dan doodgewoon verder alledaags verder levend ,te ondergaan. wat of wie houdt ons tegen?…

Nee, dan de schoonheid die de afstand schept de zeeën van ruimte de eonen aan tijd: daar groei ik van als een onmeetbaar verlangen naar lengte. Goethe zag het al inspiratie eist een ster een planeet die je bidt niet dichterbij te komen eerder veraf te schijnen Venus en Mars volgend reizend naar de horizon.…

Wanneer vertoont de Liefde Zich op het allerschoonste, In 't hijgende verlangen, Of na het gul genieten? - Wij smaakten het genot reeds In de armen der verbeelding, Wanneer wij nog verlangen.…

Wijs genoeg voor desillusie en daarbij nog prettig dom en vol van gematigd verlangen daarom. Tussen wanhoop en dwepen zijn we drinkende vrienden die met iets meer distantie van elkaar weten.…

ik belde op naar een vriendin was het spoor volledig bijster ‘wat heeft het allemaal voor zin’ eindig toch als oude vrijster ‘wanneer heb ik nou eens beet het zit me echt totaal niet mee laatst had ik dan wel een date maar deze man bleek later gay’ ze antwoordde beslist ontdaan en gaf me graag wat goede raad ‘kind, doe het eens wat rustig…

en als zijn blik ontdooit novemberwind dompelt gezichten in ‘t water van de zee in haar gaan zij onder blikken die vasthouden groeien later in ’t ijs de boten liggen aan de ketting en de man in ’t bloed gaat ruggelings een eenzaam pad dat hij onder gevallen loof vermoedt de as van het vuur is nu nat en hij zwijgt de zomer zo licht…

Mijn dromen zijn al oud, sayang de beelden barsten en vervagen van het verlangen dat zij dragen als een constante sterke drang.…

en nooit gevonden willen worden laat ons daar heimelijk gaan waar linden door winden gestreeld stil in hun bladeren wiegen de roos zich in de nieuwe morgen het ‘t vroegste dauw weer steelt waar vogels in de hoogste toppen dansen om d’ allereerste zonnestralen te bereiken en waar de lente jou begroet met vuurwerk van wel duizend kleuren…

door wateren omspoeld in oneindige beweging en peilloos diep ligt geduldig het kleine land, blond rondom de randen ruig het geplooide lijf wind doorspeelt de flora dirigeert de zacht zingende bossen zijn bladmuziek. vogels in hun nesten slapen - met opgewaaide kraagjes - een vloeipapieren slaap. de zee neuriet tevreden en schiet haar…

hoe vroeg in het seizoen een braambes naar me lonkt, zo ogenschijnlijk paars en rijp hoe onweerstaanbaar mijn verlangen naar haar zoete smaak, de vrucht zich gewillig plukken laat hoe bitter nog haar sap dat over mijn tong naar binnen glijdt, mijn lust zo snel vergalt…

ik jou fluisteren - dan zoek ik jou op takken en tussen het gebladerte ik droom mijn handen achterna hoe zij het nutteloze linnen strelen - kleine kinderen die naar de regenboog grijpen heel dikwijls nog zoek ik jouw zachte mond jouw geur vereeuwigd op mijn vel - ik ween mijn hart heel wond en de wind draagt het hunkerend verlangen…

ik leg mijn dagen, al mijn kleren op de eenzame stoel van mijn hart al mijn gestes, wenen en mijn lachen smijt ik als glimmende kiezelstenen op de lange weg van het duister om daar onder de oude eikenboom te wachten op jou, op die plaats waar zich twee takken als armen liefdevol naar de maan strekken.…

in de lengte van de nacht gloeit de huid nog eenmaal in het koortsig oor de schreeuw van een kat flakkerend beeld achter gesloten ogen brandt de droom als tondel lekkend vuur aan ’t oor gelegd op weerloze hals springen vonken over verschroeide vingers diep in de huid en weer staat laaiend de nacht in vlammen. sunset 24…