Alle inzendingen over verlies

in tijden van verdriet elk jaar opnieuw komen herinneringen aan de gestreden strijd voor vrijheid in vrede die het verlies bracht dat wij vandaag eren waarom dan toch nog is er altijd weer oorlog om macht en bezit om geloof of afkomst over soort van liefde tussen ons mensen in het klein en groot waarom lijden wij leven dat wij…

Ik had mijn dagboek afgepoeierd Waarom weet ik niet precies had 't te maken met een nieuw begin, een oud verlies? Ik was veslaafd geraakt aan die goeie goeierd, schreef gedachten, wat ik deed en wat me speet, kreeg heel vaak wel spiegelends terug.…

We steunden elkaar met ons grootste verlies. Vaak zit ik te vissen naar wat jij nu nog weet. Jij zucht: “ik vind het zo erg, dat ik zoveel vergeet!” De rollen zijn anders, ik zorg nu voor jou. Probeer niet te vergeten, dat ik van je hou!…

The Last Ship slaat niet aan bij fans van Sting Maar musicalfans willen wat vertrouwd is Waardoor het scheepje bijna wrakkig hout is En Sting, als maker, haast 'n drenkeling Publiek, dat aan tragedie zeer gehecht is Geeft nimmer thuis als de Titanic echt is…

De vrije burgers mochten weer gaan kiezen Voor Poetin, die de media regeert En zo de rest heeft weggeïsoleerd Maar toch lijkt hij flink aanhang te verliezen Al waren heel veel websites geblokkeerd Niet elke Rus bleek voorgeprogrammeerd zie ook: www.gelegenheidsdichter.nl…

Je geur prikkelt mijn zinnen je stem streelt mijn gehoor je handen tintelen op mijn huid ik verdrink in je ogen heb je voor deze drenkeling een reddingsboei misschien?…

Dit is het lied van thee niet gedronken te sterk getrokken nooit ingeschonken. Dit is het lied van had kunnen zijn van zoetzachte dromen van marsepein. Dit is de bloem die niet is ontloken de woorden gedacht maar onuitgesproken. Gemiste kansen een rafelrand spijt “tiktak, tiktak” waar blijft de tijd? Een lege kapstok het bed…

onlangs nog Gerrit Komrij en vandaag hoorde ik dat de dichter Rutger Kopland (van jonge sla in september) op woensdag 11 juli j.l. ook al van ons is heengegaan zó wordt het lijvige boek van de dode dichters langzaamaan wel erg dik en zwaar te tillen…

ik heb je nooit gehad misschien had je kunnen wezen – zijn misschien zou ik de mij beangstigende spijt inderdaad hebben gekregen of zou het toch wel fijn geweest zijn we zullen het nooit weten het zijn van die vragen die als ballonnen even hangen en voorbij zweven nee je wordt en bent geen verloren zoon soms ben en word je verzonnen…

met jou heb ik een eilandje geschapen de golven flirten in extase met het zand de dagen zijn zo groots - te groots om te verhalen en in de verte uit de blauwe lucht daar klinkt de pastorale jij vlecht jezelf in mij en ik poëtisch jou arcadisch in mijn sferen  zo dichten wij elkanders ogen en drinken nectar uit het hart in jouw oksel lig ik naakt…

Dat ik vandaag feest moet vieren maar dat die lege stoel daar staat waar niemand op mag zitten omdat ik wacht op jou ik kan het niet, nog altijd niet blij zijn om elk jaar erbij het voelt gestolen, niet van mij het is dat schuldig blijven voelen ik weet het, onterecht maar toch … vanmorgenvroeg ik wachtte en ik wachtte jij belde niet…

Jouw luidkeelse lach, haal ik onmiddellijk voor de geest, Ik had zo graag gewild, dat het leven voor jou draaglijker was geweest. Een lieflijke zachtaardige jongen, heeft besloten om verder te leven, op een plek hier ver bij ons vandaan. “Waarom, waarom, waarom; waarom is het zo gegaan?” Een onmogelijk vraag, heb jij uit ultieme wanhoop aan…

warme golven gaan door mijn nerven, op zoek naar kracht kleurt mijn huid zacht roze, stil kan alleen jij begeerte stillen, beweeg jij mij intens bewogen, voel mijn welkom als een heerlijke passievrucht, vurig pel jij de laatste schil van mijn lichaam, raakt mijn hart in haar ziel, ik volg jou in woeste golven, bemind door al jouw zinnen verlies…

het verlies is zo verschrikkelijk groot. het is mijn eigen schuld, dit is mijn straf, maar nooit zal ik onze vriendschap vergeten, en nooit de liefde die hij me gaf toch ben ik hem niet echt kwijt, mijn herinneringen kan niemand me afnemen, hij zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. voor altijd.…

Want een verlies als dit verwerken, Dat kan ik ook niet alleen We houden vast aan ’t leven, Hetgeen jij niet meer hebt Treur toch niet om mij, Heb je ons altijd gezegd Maar hoe moet ik dat geloven, Als ik altijd tegen tranen vecht Van jou zal ik altijd houden, En ik voel je liefde om me heen Maar als god zijn engel terugneemt, Dan zijn…

aan me voorbij De bladeren krullen om me heen De bomen wiegen in de wind Draai me langzaam op mijn zij Ik aanschouw de helft van je gezicht Nog kijkend naar de vogels en hun vlucht Bedekt met de prachtigste herfstkleuren Ik bewonder je schoonheid, zie je plezier Net als de wolken met de vogels Heb ik geen eenzaamheid te betreuren Ik verlies…

Die hoeken waarin ik mezelf verlies. Dat mag niet weer gebeuren, ik moet dat voorkomen. Ik sluit het verleden, dicht moeten die deuren.   Het gaat me ook wel lukken, dat weet ik zeker dit keer. Ik zal voor niemand meer bukken, het overkomt me niet weer.   Mede dankzij hem ben ik sterk.…

Rouw om het verlies maar voel je ook rijk. Je opende deuren, een wereld in mij Liet zien dat de liefde toch nog bestaat. Een wereld ging open zo mooi en zo fijn Ik zal je er eeuwig dankbaar voor zijn.…

Elke stap verlies ik weer een deel. Toch ga ik steeds verder in die dag. Straaltjes zon in een groot geheel. Te gebruiken in een inktzwarte nacht. Als ik verder loop door mijn leven. Zie ik ook de mooie kanten er van. Ze zullen mij elke dag hoop geven. Zonder hoop is elke dag verloren. Daarom loop ik elke dag gewoon door.…

aangezicht en hoe zijn uiterlijk schijn gevangen in mijn ogen duidt op het onzichtbare alles onbeschrijfbaar maar zo helder naar binnen gericht * wat enkel de verschijning siert is de neergelaten krans met het gestorven hout het laat mij de wens aanschouwen dat deze gestalte op weg is, het loslaten viert, zonder om verlies…

Het verlies van een kind slijt nooit. Op de grafsteen staat geschreven: Dag lieve jongen, tot ooit.…

Maar breedgaand moet ik zeggen dat ik verlies, niet win. Waar ben ik?…

In het voorjaar schuilt haar vrouwelijkheid, winters lonken alleen vermoeide oude mannen, zomers spelen kinderen onbevangen, dan ben ik in het najaar tot alles bereid, dan bestaat er geen verlies aan tijd.…

Door dit grote verlies Is het dat ik nu ervoor kies Wat meer aan mezelf te denken Maar niemand zal hieronder lijden Wil alleen mijn ik niet meer overschrijden.…

Winst en verlies beland is in eb en vloed tussen drijvend wier, het mechanisme opent zich en weer sluit met de afrekening tussen de tanden, garnalen vangen spiering tot aan een Orka maar die vangt bod en uit noodzaak strand, het geraamte publiekelijk tentoongesteld.…

maken miljoenen mensen zich zorgen over morgen Elke seconde van de dag is er wel iemand die zijn baan is verloren Elke seconde van de dag zijn er miljoenen mensen die in rouw zijn omdat ze iemand hebben verloren Elke seconde van de dag hebben miljoenen mensen tranen in hun ogen, tranen die over hun wangen lopen, tranen van verdriet, tranen van verlies…

als de dag komt dat mijn benen breken omdat de weg van leven langer is dan ik lopen kan laat dan het loslaten jou niet weerhouden de weg naar de einder verder te gaan als de dag komt dat mijn longen leegzuigen omdat de weg van leven een langere adem vraagt laat dan het verlies jou niet beletten want de vaart der volkeren kent geen einde…

staat weer beladen op De cafeïne vergezeld van nicotine Ik snuif de ozon op in de ochtend zon Een donderslag bij duistere hemel en ineens is daar het licht De donkere wolk verdwijnt kijkend in de koffiedik De chemische rommel maakt plaats voor iets lichts Elke ochtend begint met dezelfde sik Pieken en dalen verdwalen in; Voor ik begin, verlies…

waarborging van een woning voor iedereen we hebben nu Zijne Majesteit Koning Willem Alexander, de zoon van voormalig Koningin Beatrix: zij, van die ‘doe maar normaal moeder mevrouw Juliana’ en zeer moeilijke, stoute, ondeugende vader Bernhard zij, Beatrix, van die zware emotionele mantel: het verdriet van haar man Claus; het smartelijk verlies…

speelt er wat is er iets dat mij beheerst het lijken spelen maar ze eindigen veel sneller dan ik dacht het laatste spel doet zeer pijn omdat ik niet meer spelen mag spelen is als een refrein in strakke melodie van regels octaafje lager en de spelers worden klein bassen dreunen tonen kreunen in mineur de spanning weg dit spel verwatert in verlies…