Alle inzendingen over verschuilen

Geen genade, blijvende schade, verkeerde aanrakingen, blijvende beschadigingen, familierelatie wordt nooit meer zoals hij was, ik laat je praten, lachen, huilen, kom maar je mag je best verschuilen. Al je verdriet en ongeloof kan ik niet wegnemen, ongedaan maken kan ik het ook niet. Er voor je zijn dat kan ik wel.…

poreus hier in deze kamer is stilte een ruimte waarin we ons verschuilen zo breekbaar als de dunne doorzichtigheid van haar schaal veilig is niet het woord verte ligt altijd op de loer het verdwalen in datumloze dagen wachtend op het onheil dat een plek zoekt om te gebeuren het uur waarop de rui zich aankondigt de vleugels…

ik strakte in het dorische zuilen droeg sterk het uitgaan van je dak jij spande bogen in het helleense licht wist arcadisch je verschuilen voelde speelse decadentie toonde schoonheid die potentie om orakel vroeg in Delphi in de schuine falanx haalden we het paard van Troje binnen nu gaan we Olympus weer beklimmen…

verzachten en ook het verschil kunnen maken evenals de onstilbare honger naar woorden die dikwijls fraai beschrijven wat er in mij om gaat deze behaaglijk aandoende warmte beschermt mij tegen de telkens killer wordende buitenwereld dus is het eigenlijk niet zo verwonderlijk dat ik m'n heil zocht in de poëzie om mezelf daarin te verschuilen…

Verliezen Opnieuw Twijfels en pijn Onzekerheid Waardeloos Huilen Steeds verder gaan Weer verdwalen Verschuilen Verlangen Opnieuw Sterk en krachtig Zekerheid Idealen Bestaan Jij mag er zijn Hier ben ik ‘k Ga met je mee Groeien Steeds vaker Je naam in de zon Geen vluchten meer Heldere schaduwen Zomers licht Een geschenk…

Zomaar ineens verdriet om iemand die je mist die je niet meer ziet Zomaar ineens moet ik huilen zonder aanleiding kan mij er niet achter verschuilen Zomaar ineens mis ik je nog elke keer het is nu zo anders dat doet me zeer Zomaar ineens opdat ik nooit vergeten zou daarom door dat verdriet wist ik nog hoeveel ik van je hou Zomaar…

Een ochtend geeuw De laatste sneeuw Het zonnetje mag komen Tussen blauwe lucht met wolkjes wegdromen De zon laat takjes pruilen Knoppen die zich verschuilen De winterse pret is gedaan Het voorjaar komt er aan Een glimlach wordt geboren Vogels die elkaar weer horen Het maakt de dagen opgewekt De winter wordt genekt Roel van Ekeris©…

ik bleef hangen aan het prikkeldraad je eerste zin in schaduwen die huilen ik kan me niet verschuilen in de woorden die ik las muren met gebroken glas vrijheid die in scherven brak je hebt de boom betast haar bast weet van verjongen de kern is nu spijkerhard herinneringen zijn verdrongen ramen ogen donker in het bos fluisteren de…

Nu ik dit besef, kan ik me altijd achter mijn brein verschuilen.…

met elkaar lachen en verderpraten smoezen in de warmte van elkaars bloed veilig in de onveiligheid van het leven die vrienden treft en wegneemt uit de rondedans -- tot het laatst houden we hen vast hand in hand Ik sluit me niet op in garanties en angst ik bots en buts me buiten in de storm, samen met krijgers die zich niet verschuilen…

De nacht dempt elke kleur en zwart het witste wit tot een vermoeden ik verschuil me moeiteloos in ’t veld onzichtbaar voor een ongewapend oog terwijl ik niets heb te verbergen een motor jankt de nacht in ik meet de afstand groot voorbij de eindigheid blind geworden door de duisternis neem ik wat stippellichten waar als aardse vonken…

Hoe hij ook probeerde te kijken door de glazen van haar bril De ervaringen en gevoelswaarden waren een heel verschil De verwaarlozing en liefdeloosheid waren zo duidelijk daar Waarom bleef zij zich zo verschuilen achter de waarheid van haar Nimmer heeft hij dat kunnen begrijpen totop de dag van vandaag Blijft het hoe, en…

Gruwel dient zich aan Met uwer aller lot begaan De geest angstig verward Sluit het sponzend in het hart Gevoed door de geletterden Dringt het in de open wond Woekert rond om te veretteren Ieder ander geloof te verketteren Luistrend naar wat het boek zegt Met woorden in oeroud geschrift Genocide moorden terreur volgens gebod Verschuilend…

tot buitengaats reikt mijn verlaten, valt in stukken mijn kracht uiteen veroordeeld, tot wijken naar verleden naar fossielen uit het Laat-Mioceen aldus, een schaduw waar ik aanlig waarin ik evenbeeldig verschuil tevens dorst naar ademwater in smetvrees aan de klif boven vuil hangende het verloop in diepte noch tanende gewaden van heden…

Hun rariteit zorgt dat ik mij verschuil, een schaduw zoek en daarin vrijuit huil om wat niet komt, de afstand en het pad dat moeizaam gaat, met om de stap een kuil en diep gewoel, de grip die ik niet had.…

Zodat ik me achter mijn tranen kan verschuilen…

morgen geen dag zal mij passeren zonder even daar te zijn soms wil ik niet, maar doe het toch als ik daar in mijn tranen zwem ontwaakt de liefde weer die ik nog voel, voor hem herinneringen...dalen op mij neer in deze duist’re ruimte waar weemoed overheerst en ik als kleine jongen huil is altijd weer dat laatste licht waarin ik mij verschuil…

Waar wreed vertrokken muilen zich achter prikkeldraad verschuilen. Waar brandend bommenluchten gillend langs de hemel vluchten. Waar splinters 'hoop' verscheuren en vlammend rood de aarde kleuren Waar blinde ogen in verwrongen lijken zielloos naar de hemel kijken.…

Ik moet weer huilen, achter mijn masker kan ik me verschuilen. ik sta voor iedereen klaar als er iets is, maar dan gaat het bij mij van binnen toch mis. Ja, ik heb een masker opgezet, ik doe gewoon net, of ik lekker zit in mijn vel. Ik kan het wel.…

Steeds weer duidt het feest naar hopeloze gasten, boekbinders van de ergste soort die met valkuilen analfabeten weet te scoren we zeggen ongehoord verschuilen ons achter vodden wrijven met vinger kurkresten uit het wijnglas om het vervolgens in het geniep af te likken ze schreeuwen dat de nacht hun eenzaam maakt, herschrijven telkens…

Zichtbaar makend wat zich wil verschuilen. Geen enkele genade tot … het onthullen van wat nog rest… Storm, rust in mij en vindt deze in mijn innerlijke schoot.…

in een equivalent moreel Tracht een baby niet te laten huilen als een ziel vragen sterfelijk te zijn En je hart te verschuilen in een camouflage van satijn Want soms denk je zwart als zilver en de trots erkent verval Poetst goud na een schilfer zonder toeval,het gouden lotgeval…

wat stenen een dak een ruimte een huis je bewaarde mijn boeken deelde m’n muziek gedachten stille geheimen je was mijn kluis nu ik je ga verlaten heb ik pas in de gaten hoe belangrijk je voor me was hier kon ik in stilte huilen en schaamteloos lachen in jouw kon ik mij verschuilen jij bood geborgenheid en warmte jij die…

wind door jouw haren streling zo zacht geschitter door tranen gehuild in de nacht verdriet door dromen een wens in jouw ogen elke ster droogt een traan verdrijft stil verdriet tot in het ochtendgloren sterren zich verschuilen de wereld stopt met huilen jouw hart de vreugde voelt van liefde ontluikend warm als de zon waar een…

Geen plek om je te verschuilen nergens waar je heen kon gaan. Een jongen van amper zestien jaar maar altijd op zijn hoede. Tot het je plots teveel werd niemand veilig voor je woede. Je trapte, sloeg en schopte als een bezetene in het rond. Je "vijanden" stonden van verbazing genageld aan de grond.…

Je helpt me huilen, als ik vol zit met verdriet En mijn tranen zich verschuilen. Je trekt me door de dagen heen. Laat me zelfs lachen. Ik ben niet alleen. Voor de donkere dagen Geef jij me een lichtje Zonder dat ik erom moet vragen. Jij bent een echte vriend, dat mag eens gezegd. Je hebt het verdiend.…

Eeuwig verdoofd, Niet meer van deze tijd Bescherming zoeken in je hoofd, Raak jezelf kwijt, Stop te verschuilen, Kom terug uit je schuilplek, Leer te lopen over kuilen, Vallen en opstaan maakt je niet gek.…

mensenlevens steelt tot lering en vermaak van wie het spel spelen kan zijn neiging is de moraal ondersteunen met elk verhaal dat zijn legitimiteit haalt bij het geloof van volgelingen die het verleerd hebben in de eerste plaats zichzelf te zijn de afwijking wordt bepaald door voor of tegen hem waarbij de laatste soort zich beter kan verschuilen…

Nooit beschaamd wat uit naam der liefde geschreven werd en wat daarover reeds bedreven is, mis ik beeld en baken uit de realiteit, met zelfstandigheid is vergeleken, anders dan met talenten blootgelegd, kwam de schoonheid met recht tot leven, daar werd de onechtheid uit geboren, waarin de onschuld niet ten onder ging en waar ik me onder verschuil…

het zal bijna tien jaar geleden zijn de laatste keer dat ik je zag je bent nog even kranig maar zachter van karakter je voeten lieten mossen toe te groeien de jaren gaven je diepere groeven sommige werden holen waarin spechten zich verschuilen je verloor een tak maar niet je kruin je was blij dat ik je zag richtte je op, groette…