Alle inzendingen over versterven

maar één keer opgesnoven zeker, de zon heeft het groen wel degelijk verwend en spattend nat heb ik ook wel herkend toen regenbuien zonnestralen van licht en warmte wilden beroven * thans kleurt de hemel anders blauw en sloten lijken geulen zelfs de wilg weigert zijn spriet ruik ik dan enkel het smeulen daar de aardse versterving…

ik focus maar je breekt mijn beeld als schicht tussen verschoten licht peutert dood tussen mijn ogen versnelt chaos in verstervend zicht je vingert hersenen met vals chemie ontlaadt gevoelens in hypnose mijn opgedrongen hunkering naar jou is gruwelijk onderdeel van mijn psychose ik braak maar jij verdomt het om mijn strot weer lucht…

In de laatste stadia van de dood huilt de wind over naamloze staken flauwe schijn van geschiedenis maakt een stille tocht langs littekens lichtvoetige schimmen versterven in een lenig landschap waar nauwelijks plaats is voor zoveel ruimte en de laatste pagina ontbreekt veraf ligt het dorp voor anker ze verbergt, achter fluisterende zandmaskers…

Uit de okselholte van een herfstnacht geurt doorgaans een zweem van hazenschuwheid en tinctuurdampen van vlucht en versterven. Herfstnachten als schaduwhof waarin de savoir-vivre ontbreekt, de maskerades van engelenhaar werden afgegooid voor een zwijgzame ontvluchting.…

Klinkt met de ziel van de wijn naderbij een hol en een verstervend ad fundum! van het glas op, prijst een merel het lot van alweer een dichter nakend op het trottoir met grijze lokken golvend in de regen.…

Voortgekomen uit het toeval soms, van linksom draaiende aminozuren toen bliksem knetterde door de waas van zich verdichtende dampen in de verstervende echo van de grote knal en al onze impulsen, emoties en gedachten dus evenzovele spuugbellen van het brein?…

roodkoper is de herfstlach ze fonkelt in het glas cognac de middag geurend naar tabak je ademt stilte en in blauwe rook danst stof tussen de muren in rust gaan uren langer duren het wild dat weer een zomer heeft geoogst is al geschoten hangt verstervend aan de poten ook de voorraad is gedroogd wijn van druiven door de zon gekust…

en groeit nu dit bitter stromen rustiger, zijns ondanks, en opgesierd met vreemde dingen van het maanspel - het blijft mijn grondwater van dagelijks versterven en jij en ik is dood en verder machteloos. -------------------------------- uit: 'Koude gedichten', 1956.…

liefde is in mij gevangen als de bloem in zijn knop niets kan dat vervangen bron droogt nimmer op dromen drijven in duister passie is slechts een lust niets vlucht weg in luister als jij mijn lippen kust als alles is vergeven tijd om weg te gaan niets om voor te leven blijf ik nog even staan verstervend in de verte ontvlucht de overkant…

Het is voor ons van belang dat alles vervalt tot stof terwijl ik bij de wadi´s zong in fata morgana´s voor jou bestond, geen droom of vreugde zeker geen geluk of zaligheid Ik beitel herinnering in jou uit opdat je mij zult gedenken regels die galmend versterven en tevens ogen, die angstig sluiten om dat kransje ijzer van roestvrij staal…

O luchten-goud, o groen van 't woud, o verven, Die, in een laatste opglooiing van de aard, Van al het schoonst des zomers, lang gegaard, Een tooi hem toverdet, tot zacht versterven, Wat was mij nu nog al uw licht-schijn waard, Nu ik die teerste aanwezigheid moest derven?…

Maar binnen zingt het wenen van het beest en zit zijn baas al uren te versterven. Ik wed nu dat geen sterveling ooit raadt wie nu die twee zo bitter treuren laat. Maar stuur toch in: wat aanspraak doet ons goed.…

zoeken in mijn geest zijn overal geweest het rood van wonden littekens zijn nagelaten van intiem contact van mij werd kracht verwacht, begrip heb ik in ruime mate, niemand had ook in de gaten dat ik stilletjes verdronk en dieper zonk dan waar handen me ooit raakten ik verloor decor in leegte om me heen en loste langzaam op verstervend…

Een brandgang is misschien de weg die wij al eeuwenlang bewandelen als zonverlichte hazen eens groeit hij dicht achter de vele stappen die versterven De vreemde schemer van het nooit begrijpen ontsiert ons denken en vertraagt het bloeien van nieuwe en doordachter vormen achter ons Traag zingen spiegelende rivieren sussende liedjes…

Als laatstgeborene wat te laat verstervend alle tijd een rol te spelen gespiegeld in een onherkenbare gelaat onverhoopt alles nog te delen voordat de eeuwigheid de deuren openslaat.…

zo is mij enkel bewaard langzaam maar vast te verwijven in nijver monnikenwerk: bidden en verzen schrijven geel op geel perkament, en mijn hand alleen te verstrengelen met mijn eigen andere hand en in een cel te versterven oud op een houten bank.…

te kramen van een kansel die net hoog genoeg was als je onder zat- om je nog dieper dan de duivel ooit zou buigen je te schamen je te schamen - voor het vlees dat je verweekte en je had gegeven aan die ene man die je er kuste tussen ramen waar een echo zich verstilde ver voorbij het hazenpad U moest U schamen - meer dan schamen klonk verstervend…

zo is mij enkel bewaard langzaam maar vast te verwijven in nijver monnikenwerk: bidden en verzen schrijven geel op geel perkament, en mijn hand alleen te verstrengelen met mijn eigen andere hand en in een cel te versterven oud op een houten bank.…

De zee, het enige leven dat strekt Van begin tot einde -Terwijl alle andre, voor kort gewekt, Gedwee en weerloos verdwijnen- Geeft in eeuwige breking De grote, zachte verzekering Dat, wanneer allen versterven, verstijven, Zij bevallig zal blijven.…

Vlij u hier onder warme schaduw, En versterve in het mijmerend lied, In het lied der bomen uw lied. Zie hoe rein en eenzaam hun donker Met het eindeloos hemelgeflonker Verglijdt in de effen en langzame vliet. Ach kind, weet ik nog of ge droef zijt, Weet ik nog of ge lacht of niet?...…

De zee, het enige leven dat strekt Van begin tot einde - Terwijl alle andre, voor kort gewekt, Gedwee en weerloos verdwijnen - Geeft in eeuwige breking De grote, zachte verzekering Dat, wanneer allen versterven, verstijven, Zij bevallig zal blijven.…

zuchtte 't huis, zuchtten al die knielden mede, met verstervend stem... geruis.…

zuchtte 't huis, zuchtten al die knielden mede, met verstervend stem... geruis.…

Dan spelen alle verven Dooreen met stille pracht, Tot dat ze, schoon en zacht, Versmelten en versterven, En zeggen: ‘Het wordt nacht! Weer is een dag vervlogen; Welhaast een jaargetij: Een jaar gaat voor uwe ogen, Gelijk een damp voorbij.’…

Dan spelen alle verven Dooreen met stille pracht, Tot dat ze, schoon en zacht, Versmelten en versterven, En zeggen: ‘Het wordt nacht! Weer is een dag vervlogen; Welhaast een jaargetij: Een jaar gaat voor uwe ogen, Gelijk een damp voorbij.’…

leven in de sterren van kaneel de wuivende bomen, de zangerige wind in je struweel wij zijn de boekenruggen waar de grim van is afgewreven wij zijn de openbare pleinen waar gedichten aan kleven wij zijn het geruis van de lopende banden bij de kassa de glimlach die blijft opduiken in de nog verstijfde massa wij zijn achter de in plastic gegoten versterving…

kunnen verlangen en makkelijk kunnen beminnen en zich spontaan wegschenken aan God of aan de wereld De dag is er voor de klare geest,de nacht voor de nevelige geest Voor zij die op weg zijn naar krankzinnigheid Of voor zij die hun martelwerktuig waarmee ze zichzelf martelen met liefde gebruiken tegen hun zelf Hoor de nachtelijke zelfgeseling De versterving…