Alle inzendingen over verstikking

ben gegroeid te midden van opschietend kruid moest de hoogte in tegen verstikken mijn bloei bleef uit jij bloemde apart met lenteweelde een lach in open hart door jou kon ik mijn kleur ontplooien geurend in ons samenzijn beiden in de zon niet meer om en om jij bent mijn valentijn…

de lage lucht legde een verstikkende deken neer het zoute zwijgen had zich in hun vermoeide poriën genesteld vanuit het ingesponnen web vingen ze elkaars blik in de gebroken spiegel in dat onbewaakte ogenblik wisten ze in één oogopslag wat er van hen geworden was…

onzuivere gedachten vertroebelen mijn geest onduidelijke krachten verdoezelen het meest strijdige belangen vechtend om een plek tegenstrijdig het verlangen vlechtend om mijn nek verstikkend is de angst verlammend elke spier de nachten duren 't langst verdomd was jij maar hier…

Hier groeien slechts distels en kreupele dieren want een bittere wind en kleurige golven verstikken het land. Het Mariabeeld in La Linea de la Concepcíon huilt zwarte tranen.…

de zee vandaag in onbestemde nevel heeft zijn levendige vorm geruild voor een grijze verstikkende deken maar door de mistlaag hoor ik het gekeuvel van de golven een witte vogel krijst in de grauwe dag niets nieuws totdat de zee blauw wordt de lucht kleur bekent en spiegelt in het water…

vervlochten haar haar verstikkende normen vermorzelden haar…

Incest Waar eigen bloed Misbruikt in ongeremd gijl besef Nacht na nacht opnieuw vermoord Wordt de stille kreet nimmer gehoord Achter hermetisch gesloten deuren Kan steeds het vunzige gebeuren Gesmoord verstikkend in ademnood Is de liefde voor altijd dood…

Waar iedere golf zich oeverloos herhaalt lokt het weidse uitzicht de onfortuinlijke broos schipperend tussen fuik en val De toekomst genadeloos weerspiegeld in het zoute nat doet verstikkend verlangen in zwijgende angst weerklinken en weer een hoop verdrinken…

Stilte ademt niet lucht werkt verstikkend. Gisteren achtergelaten gezichten, snikkend Vandaag verloren illusies verdwenen in tijd Ogen stromen tranen naar vergetelheid Morgen aangebroken schuifelende voeten `n Laatste aards vaarwel brengt hemelse groeten.…

Verdraaide tranen druppen omhoog naar mijn ogen de weg is kwijtgeraakt verloren vervaagd Zanikkende blikken kruisen mijn woorden dreinende kussen verstikken mijn licht onderdrukt verschrompeld verdwaald in het duister Alleen in de nacht van de dag zonder einde verdwenen de zin De logica is chaos…

Schiet me als een pijl omhoog de koude ruimte in opdat ik, met mijn diep-blauwe handen, de verstikking van deze kermende aarde kan scheuren.…

terwijl ik in de verte staar verdwijn ik in de leegte het leven raast mij reeds voorbij geen tijd om na te denken keuzes maken valt mij zwaar geen hulp kan ik verdragen ik wil het eenmaal zel'uf doen geen ander te verwijten vrijheid is mijn grootste wens en niets mag mij verstikken of ik dit ooit vinden zal het lot zal het beslissen…

moet ik wachten, mijn ziel, totdat het hart uiteenbarst en het bloed aan adem zuigt of dat ik verstik in een laatste grote zucht waarna mijn ongesloten ogen de ruimte verkennen zonder dat ze jou nog werkelijk zien dien ik eerder te sterven om jouw eeuwigheid, onzichtbaar, te mogen erven wie is het dan die ik dien…

woorden zijn krom en leeg zij vormen en misleiden steeds verder van de onzegbare werkelijkheid zij verstikken en maken onzichtbaar als een sluier van dikke mist boven de nevel is de leegte: klaar en helder er is geen zicht en niets is er te beluisteren geuren zijn er nooit geweest, en ook de smaak voelt weldadig afwezig hier wordt de…

Het verlangen naar jouw armen blijft stof nu, je wilde immers gecremeerd uitgestrooid in een rivier en in een zee Jouw heengaan bracht een stoet van overledenen op gang naar mij troostend als een verstikkende deken De afstand naar de hel blijft mij vaag als hemelse harpmuziek en gefladder op zoek naar vleugels of een ladder…

De draken van de dag spoken door het hoofd spuwen vuur ieder nachtelijke uur en wanneer ik dan toch ontspan, knaagt het die rat toch aan mijn elan Giftige gedachten houden mij wakker verstikken de ruimte van mijn zijn ondermijnen het geluk, de levensvreugde Morgen tem ik de draak dan sta ik mijn man. Geef me een zwaard.…

Mijn bevinding met je graf wroet rond in je geboren zijn spreek de morgen tegen verzacht je koude wang keer haar naar de mijne houdt schuil wat zich kan verliezen het zien kent geen oogopslag maar koerst met een geheime ladder naar beneden reikend tot de wortelmond zwanenzang ritmisch sterft door verstikking mijn eigen naam verstomt.…

Geen dag ontkomt aan de verstikking van het licht, geen dag, ook al zou je nog zo graag willen. De dagen zijn zo sterfelijk als zij talrijk zijn, de gedachte aan eeuwigheid is vergeefs gehoopt. Totdat, zo moet althans nog blijken, de dag komt die niet voor het stof zal wijken.…

In de verstikkende nacht smoor ik de schreeuw van mijn hart de kou die in mijn botten is getrokken laat mij huiveren Ik wil jou niet meer kennen want weten doet pijn herkenning van het niet herkennen jouw ziel die valse tonen speelt Ik wil het niet horen want dan moet ik toegeven dat ik jou voorgoed kwijt ben schreeuwt mijn hart en begint…

depressie kan verworden tot sluipmoordenaar zij dringt ongevraagd binnen in schijnbare veiligheid waar wijkplaats zou zijn het benauwende net wordt aangetrokken rond resten levensblijheid duister groeit tot morbide zwart, verstikkend is de ademnood angst gruwt met golven hoeveel kan een mens verdragen vóor hij het zegel verbreekt…

De tranen van een moeder Geplengd in pijlloos verdriet De tranen van een moeder Tranen die men veel te vaak niet ziet De tranen van een moeder Die ons voor altijd zullen betasten De tranen van een moeder Die diep het hart grievend belasten De tranen van een moeder Een verstikkende colage in wrange kleuren De tranen van een moeder Het…

die grauwe dagen in oktober als de regen langs de ramen druilt de hemel verstikkend in grijstinten over een wereld stil en uitgestorven die nooit meer lijkt te ontwaken plots parelt daar muziek uit venetie dit gloria klonk eens goddelijk over de eilanden in de lagune deze engelen verjuichen mijn somberheid de klaterende regen applaudisseert…

Ik weet dat dat niet gebeurt Het heeft mijn natuur besmeurd Met een laagje vet erop Ik verstik in die dampen van benzeen! Naast mij ook de vogels en de vissen Ach, die kunnen we best wel missen Al sta ik in sarcasme zielsalleen…

Hoop gloort als Alles is verloren Lucht komt als Verstikking dreigt Niet altijd is hij verloren Die normaal gesproken zwijgt Diaconessenhuis Meppel, vrijdag 6 juli 2012 In liefde opgedragen aan mijn schoonbroer Anton van der Giessen, bewoner van de Sleutelbloem, Stichting Van Boeijen, Havelte, verzorgingshuis voor mensen met verstandelijke…

nachtelijke uren soms heb ik schrik van jouw drukkend gewicht verstik me niet ik kan niets anders dan jou ondergaan en stilletjes voor me uit staren geen masker geen grimas hopend dat in de ochtendstond jouw logheid wegsmelt bij het eerste daglicht bij een straaltje zonneschijn en een warm kopje thee lijkt alles weer…

Verstand op nul Blik op oneindig Hersens vol strakke schema's Die als serpenten mij omhangen En soms wel mijn ik verstikken In hun meedogenloze omstrengeling En als mijn leven het dan bijna Begeven heeft en zich moedeloos, Bloedeloos overgeeft aan de dood die me Gretig opwacht aan het naar voren gehaalde Einde ontdek ik dat ik aan…

de schaduwen zien er niet anders uit dan toen, alleen het licht valt anders op de muren de zon steekt achter twee gesloten vensters genadeloos: om haar heen heeft zich het vuur van de verstikking vastgezet zo droef en moe neergezeten alleen de kat ontspant en spint het is een kunst de lachspiegel van de tijd de dag, de dagen…

Lig dichtbij, ver van missen sintels nagloeiend, het vuur van de vorige avond vurige tongen blaas, stook het op adem als de zachte wind vermijd het toeval vertrouw niet op het lot verstik het nog minder blaas, stook het op aangewakkerde vlammen laat dit laaiend branden voortdurend, waakzaam roodgloeiend als de Liefde…

dromend in zenuwachtige wind dwaalde ik zwevend langs gangen van duister door hoge poorten en openstaande deuren langs plafonds en randen van verstikking mijn beklemmend hart angstig zoekend naar de uitgang in wilde achtervolging van het naderend onheil paniekerig en met bonzend hoofd hoorde ik in ademnood plotseling de kwinkelerende…

Ik zie niet wat je bedoelt, de eindeloze vraag die je van mij verlangt, de brandende kaars op tafel, het gezicht dat niet oplicht de twijfels die rond mij verschijnen, de geur van jou liegt niet, het is een mist het is een deken over me heen wees niet de verstikking die mijn adem wegneemt, blijf me zien, blijf praten ik wil je net als toen,…