Alle inzendingen over verstikking

zijn woorden passioneerden niet meer kwamen als warme verstikkende dekens uit de krant mimiek en lichaamstaal waren verdroogd zelfs het vonkje met agressie was gedoofd met passieve euthanasie omdat er geen spirit meer voor handen was nog bewogen zijn lippen met de bekende mimiek we zijn bijna klaar met er stevig aan bezig…

hij wist het donker als geen ander te bespelen stapelde kleuren in vage vormen verstikkend op elkaar geen uitweg omdat stilte echode zonder weerkaatsen niets om te raken weer contact met jezelf te maken geen rode draad om terug te keren naar leefbare sferen een zombie die geketend zichzelf niet meer ziet alleen de gordel…

gepurgeerde dood en hij speelde voor lijk omdat hij er tijd voor had gefakete choreografie een stilettogevecht met de gevreesde Hein gekielhaald onder z'n matras terugkeer van het zompige luchtbed verstikkende overdaad van de slaap de geestrijke windschaduw in de wereldhaven van de schepping deed de aarde onder zijn bed kapseizen…

getekend leven getraceerd in verstikkende verstrengeling hoe verdicht benauwd en toch toch sporen van hoopvol blauw hemelgericht vastgenageld verlos mij! anomaliseer mij niet langer!…

Daar ben je dan Aan de andere kant Het voelt verstikkend verwarmend Ik verberg mij snikkend Achter mijn armen Je loopt fluitend bij me weg Was dit een droom? Of was dit echt?…

Sigaret, oraal bevredigend vingerding stoorde mensen van `t antikamp 'der gezonden' heengezonden in het rokende buitenkamp stonden rillende mensen, kou en nicotine gemis en mistkijkend uit hun ogen rokende, verstikkende, vuurspuwende blikken taxidiesels, zonder waarschuwingsstikkers, pas op!…

op roze muziek wiegen ballonnen fladderen vlinders met lief wind waait verkoeling langs gezichten die zwichten voor lendenen vol lust maar eenmaal buiten in het staccato van stilte is het gedaan met de rust dreigende blikken verstikken de liefde die doodbloedt op straat tussen stenen groeien weer bloemen die bloeien in haat…

je bleef staan stopte met bewegen je ogen ontsnapten je lachte verstild vluchtig en blij keek naar mij schudde ijs uit emoties ontdooide je handen omvatte met woorden het vuur de pijn van verbranden je masker van as vervloog in verstikkende rook angst werd weer zichtbaar schuld en de schande tranen die kwamen want…

je bleef staan stopte met bewegen ogen ontsnapten je lachte verstild vluchtig en blij keek naar mij schudde ijs uit emoties ontdooide je handen omvatte met woorden het vuur in de pijn van verbranden je masker van as vervloog in verstikkende rook angst werd weer zichtbaar in schuld en de schande tranen kwamen want liefde…

Jouw schittering vangt mijn verlangende blik je doet me beloftes zo vaag Doet het je niets dat ik hier verstik in de wurggreep van tijd, zo traag. Toe straal me op,naar het firmament en laat me versmelten met jou Ik weet wie je bent,ik heb je gekend; geen behoefte meer aan hemelblauw.…

vergeet de onbezonnen woorden die kwamen, maar niet hoorden in de hitte van de strijd vergeet de geestelijke klappen de niet doordachte stappen na hevige onenigheid vergeet het achterbakse liegen het veelvuldige bedriegen als de waarheid werd verkracht vergeet de bange ogenblikken als de angst je ging verstikken blinde paniek, telkens…

ik zag het rollen van ogen vingers die wringend kraakten begeleid door kreten uit mond en kaken in de oplaaiende stampende drift was het ikke volledig zoek toen agressie procesgetrouw de slaande ruzie ging verstikken het ging om niks waar stilte viel won rust terrein kreeg gezond verstand langzaam weer de overhand…

ben jij storm die wervelende dreiging waar wolken breken in het gelaat van de zon een druppel regen koeler dan ijs in het verstikkend gevoel dat passie heet dat ene zuchtje wind het gefluister van zoetgevooisde stemmen waar echte liefde de dreiging breekt ben jij mijn alles in beschermende armen waar niks meer kan raken als…

het is er nog steeds komt langs op vergeten momenten de onrust het verdriet de verwarring is er nog steeds stiekeme tranen wachten op mijn zware hart maar niemand die het zien mag, of horen een brede glimlach lopend over straat altijd alert om niet te vallen de zorgen die mijn zuurstof stelen me doen verstikken ik ben radeloos…

niet in woorden te vangen vertellen tranen dat de opgelegde taak te zwaar is om te dragen met je rug tegen de muur hou je je al zolang staande geef mij je angst dan hou ik je veilig voor de nacht wieg je voor zo lang nodig langzaam verstik je steeds meer in een web dat jij nooit gesponnen hebt uitzichtloosheid kenmerkt de plaat die is…

de aarde torst op de aangestampte hei palen met mokerslagen geïmplanteerd in haar uitgemolken borst wie weet hoeveel gewapend beton de hoogte in geschoten haar grond verduisterend waarop handel in drijfzand floreert wie weet hoeveel schotsen schuren boven laaiende vlammen die aan haar longen likken, er stervuren zaaiend eer ze zal verstikken…

De onhebbelijke jaloersheid van het een ander niet gunnen iets meer te hebben van een vluchtig succes; dat verstikkend verblindend het zicht op een nuance afsluit in een verzuurd proces. Die jaloersheid die onveranderlijk in de mens aanwezig is, maakt soms meer kapot dan het doel van zijn innerlijke belevenis.…

zee van misselijk draaiende roodoranje cirkels Ik stik niet Ik verdwijn er voor eeuwig in En blijf beseffen dat ik zwevend zwem in een zwart zwevende donkere plakkerige benauwende verstikkende zee van misselijk draaiende roodoranje cirkels Er komt geen einde aan Ik blijf eeuwig verdrinken…

soms voel je je alleen verward en zo verloren je zoekt een plek waar niemand komt en waar niemand je kan storen een veilige plaats echt helemaal voor jou alleen je wilt wat tijd voor jezelf en niemand om je heen en word je gevonden in jouw stille stilte verstikkend en hol deel je gevoelens deel je tranen het leven is te waardevol…

Een lamlendige zomerhitte Vertraagde zin van alledag Verschroeiende zonnesteken Een natuurlijk rouwbeklag Verdorde fletse einders Trillende zompige lucht Een bodemloze droogte De lome leegte zucht Meedogenloze stralen Zinderen de hete grond Barsten in moeder aarde Een uitgedroogde wond De oorverdovende stilte Een verstikkende atmosfeer…

Naar de tijd kijk ik de jaren gepasseerd tussen jou en mij Zoveel vreugde, warmte eeuwige liefde geproefd in stille verwondering ons ultieme levensgeluk omslaand in verpletterend verdriet door jouw snelle heengaan op deze verstikkende lentedag zie ik me hier nu staan verloren aan je graf met de herfst nog ver weg denk ik slechts…

zo ik mij afwend en niet verlaag mijn tranen wellen ongevraagd zilte verraders van intens verdriet wilde voorkomen dat jij mij zo ziet want koud berekend van geen weet verwijt jij aanschouwelijk leed verstik ik mij niet meer werend stil vluchtend in mij zelf kerend als de strijd gestreden en ik berust verlaat jij mij verminkt bedrogen…

In duizend stukken versplinterd ligt precies wat er was uitgemoord in één oogopslag, gesmoord het land van herkomst verwoest de verstikking van de bloeddorstige wreedheid, opmars in veel steden een dichtgeknepen keel pijn bij het slikken vult met vorming, de vooruitgang..…

nu ik mezelf met spiegels verwar blijkt mijn massief windgevoelig en mijn pluim een woordwolk er is geen eenvoudige weg om te kiezen, tussentijds in verstikking boven ademvrees als doorschijn is fijngewreven tot glazen fragmenten lijdend in gevonden voorwerp aan een lichte vorm van verdwaling tussen vogels en fotonen doch onvervreemd…

het woord kwam uit t niets zwart omsloten - ingekaderd een verstikkende deken zoekend naar contrast of in ieder geval iets lichts - iets wat mijn ongelijk bewijst een knoop in mijn maag - baksteen de ogen - ‘Vantablack’ lijken mij te hypnotiseren doen vuren oplaaien waarvan ik het bestaan niet kende er worden geen woorden vuilgemaakt…

na elke oorlog moet iemand opruimen de demonen de laatste kogel het heilige gelijk het opperste kwaad de muren het prikkeldraad na elke oorlog moet iemand blijven op verstikkende zwarte grond om plaats te maken voor het rouwen om verdwenen geliefden de dood van het kind na elke oorlog moet iemand zich vasthouden…

genoeg geraapt met wat voor handen was uit rotsen die een levenlang partij beloofden in voegen slechts een fraaie schoorsteen deden roken de fundamenten delen we steen voor steen zal ik gaan bouwen met specie om samen van te houden zie je ogen in het nieuwe licht verschrikken door de open ramen zullen wij elkaar nooit meer kunnen verstikken…

Julia ging op een laat nazomerstrand tegen al haar goddelijke zusters in die haar heimelijk zonder tegenzin verbanden naar Grote Mensenland, naar dat roerige toch verlaten oord waar zij moest leven als niet meer kind dat geen oplossing voor het raadsel vindt van waarheid die het ware vermoordt, het Goede dat het Schone verstikken mag -…

ik zie haar snakken naar de adem van haar geweten, verstikkend in het uur van haar diepste nood. in de moraal van haar wanhoop ligt het gevaar van zelfbeklag, ze zwoegt in stilstaand water, zonder zelfreflectie, zonder antwoorden!…

wat als je adem reikt tot aan het slotakkoord je hart haar kloppen zoekt in de doolhof waar angst geen uitweg kent de moesson zich laat gelden op delen van het lichaam die je bijeen houden, verstikking in beleving en geen stem die je tot een zuchtje wind kan temmen minuten raken uren waar kwartieren vluchtig in seconden verdwijnen,…