Alle inzendingen over verte

Verten lachen toekomst dichterbij en tijden verdwijnen in luchtledig verleden door gaten zo zwart als nacht zonder kennis of weten. Rumoer verstomt tot weeïg zwijgen lachen stort zijn tranen uit en spreken vraagt om stille aandacht luisteren onwezenlijkheid in klanken.…

als korrels zand glip jij langzaam tussen de vingers van mijn hand spoelen jouw laatste woorden weg als de zee vervaagt in 't zand zoek jouw ogen in de sterren vertroebelen wolken mijn zicht regent het tranen uit de hemel hoe het in de verte weerlicht reinigt water al mijn zorgen dralend spoelen ze in de zee zie ineens de sterren staan…

hangen In zijn rookstoel bij het raam Zachtjes prevelt hij een naam Zijn blik verhult een groot verlangen De scheurkalender aan de muur Verhaalt een spreuk en bijbelwoord Dat als dagelijks slotakkoord Weerklinkt in ‘t vroege avonduur Ik hoor de gangklok soms nog slaan Als ik stil zit weg te dromen in een haast vergetelheid Hoor.. in de verte…

in de verte verlichten feesten de lucht opgeluisterd met illuminaties natuurlijk de ultieme vlucht uit duisters werkelijkheid in scheefgroei van relaties het circus van vandaag spiegelt indrukwekkend groot de glazen bol en sarcofaag voorspellen en begraven die gaven dragen geen verantwoordelijkheden de zorg voor elkaar zoals…

Ik zie twee wegen in de verte; Links een zanderig karrenspoor Met nog meer links, armoedige boerderijen. Rechts, een paars-zwarte asfaltweg Met evenwijdige witte strepen en lijnen, Met nog meer rechts modale kubistische nieuwbouw. Terug naar de duisternis van het bos is geen optie. Om mij heen is het rustig, warm en zonnig.…

haar hoofd rust zacht op mijn herfst droomt van een lange zomer waar ik nog jaag, ren langs het strand en om een glimlach vraag, zij om een reikende hand de afstand lijkt steeds groter het slapen dieper dan ooit seizoenen nerven mijn vel jonkheid verdwijnt, mijn toekomst dooit haar wang verraadt verte de ogen spiegelen mijn hart…

Rekkend, strekkend als geweien in de verte, kleurig groeit de lente boven doodgewaand roodbruin. Gapend van de winterslaap reiken ze naar het licht, buigend in tegenwicht roepen ze lokkend: Groei en zweef, stuif en geef, spring uit je bast, bloei en verras, verspreid je geur en leef!…

mij: ultieme vrijheid woont in alleen zijn vol overgave word ik bestoven door de bloeiende pijnbomen denkend over liefde uit het niets vlindert iets vlak voor mij verleidelijk doet ze een vlinderdansje fladderend uit het andere niets komt een tweede vlinder vangen mijn blik samen dansen ze mij verlatend naar de groene verte…

waarom schrijf je dan nog, vraag jij het is mijn groet, antwoord ik aan gezichten in de ramen, veranderlijk in het stilstaan tussen nieuwe en oude bomen zonder ochtend, avond of eindbestemming zo ben ik ook jou en wat we weten, weerloos achter het dunne vlies van woorden en in vrije kamers van verte waar dagen aan de grond…

ik vraag me vaak af waar de taal begon ergens in een diepe verte waar taal waarschijnlijk nog net geen taal was maar ergens ook wel, die overgang denk ik vaak over: van geen betekenis naar betekenis, die kleine stap zien we al bij andere dieren, maar die stap verder naar taal, alleen bij ons, evengoed verlang ik naar het gekwetter…

als het stormt doet de vloed haar werk raken bakens in mij los zo menselijk sterk, teer als mos als eb aan mij zuigt en ik de boeien pak ben ik niet meer overtuigd, is mijn zelfvertrouwen zwak vanaf de drassige oever zie ik in de verte de horizon, eens het beloofde land, verward zie ik een schim steeds minder aan mij verwant als…

In de verte fluit Het altijd helder langs de landen. De dieren op de wanden Verdwijnen. 't Licht gaat uit.…

Zijn schouders trekt ie recht het is ineens een andere man, als die ik vanuit de verte waarnam. Een vriendelijk woord doet echt wonderen!…

gezeten op de puinhoop die je achterliet zie ik je in de verte wegdrijven op golven van onrustig verlangen naar de mythische overkant waar het gras groener lijkt waar je misschien jezelf kan zijn tot je er aanspoelt je bent me ontstolen door de illusie van de vrijheid jezelf te zoeken ik wou je alles geven goud, wierook en…

Hier moet het toch lukken zulke verten futuristisch in te vullen, simpelweg of erudiet? Fiets je vergezichten naar je binnenste: weeg ze tot jij er klaarblijkelijk een gat in ziet.…

Ook die vraag stelt ze niet meer Ergens in de verte valt de regen over weilanden en huizen en is haar ziel…

polderen en samen zijn de steunbalken van de maatschappij niet meer ikke en het ego zetten liever op de deur een slotje meer voor het weekend vrij geen gezeur maar de tijd naar eigen keuze zonder verplichtging alleen het leuke werken is voor door de week met alle onzekerheid voor de carrière dus de troostprijs is de verte…

Wat zit er achter achterdocht en woede, waarom verdenkt men mij van iets waarvan ik in de verste verte niets vermoeden kon, waarom draaien volwassenen soms als een boomblad om.…

ik zag voor het eerst diepte in de verte van haar blik ontmoette haar even was er een kier kijk mij hier leek zij te zeggen een open gebaar met zuchtende slik pas nu dringt het tot mij door, hier keek een kind even uit de wind weg van een dwingend koor; was zij wel ooit bemind tot het moment, hiervoor hoe zij dat ervoer kan ik…

We liepen op het strand, ik zag de verten, de branding, de glinster, hij keek naar beneden. Ik moest aan mijn moeder denken, die ook altijd zo naar beneden, naar de grond keek terwijl ze liep. Ik had willen zeggen, kijk naar de zee de duinen, de wolken hoe die drijven. Maar ik zag zijn gepeins en liet hem.…

In de verte rijzen obstakels. Van zeewering tot dam tot dijk Het water beukt schuimbekt spat. De smaak van zout dringt door tot op de lippen, tot in de huid. De geruchten over uitverkochte vis in het dorp spoorden ons aan. Laat schaarsheid mensen hard lopen? We zeggen van niet, we lopen harder. Nog gretiger grijpen we de vis.…

Het verschil tussen dwalen en verdwalen is de verte van huis – de bocht die je verleidt een nieuwe bocht in; de tijd is hier anders, niet trager maar in een vriendelijker licht en het licht is hier waar niet alles knippert en schreeuwt geduldiger: zoals jij nietsvermoedend in dit gedicht bent gelopen; een bocht na een bocht, na een strand…

het gezicht van het meisje verdwijnt achter zwiepende haren de man holt achter zijn afgewaaide hoed aan de honden blaffen en rennen tegen de wind de rok van de vrouw wappert horizontaal het kind kijkt in de verte maar komt niet vooruit de schilder legt waaiend Holland in verf vast jij hangt lachend met wijde…

Zo helder is het werkelijk zelden, men ziet het riet wit voor de verte staan iemand klopt aan, vraagt water, het is een verdwaalde jager het antwoord is drinkbaar, zijn kromme weg uitlegbaar in taal in zijn weitas een bloedplas, het water verspreekt zich al pratend in wijn kijk, zegt hij, omstreeks het riet wijzend bij wijze…

het blauw van de winter tekent zich zo mooi over de kale bomen een kraai vertelt in krasse taal toch alvast zijn lentedromen wat koude poedersuiker legt een maskerende deken over het onbewogen gras vanuit mijn glimlach tekenen zich asemvlaagjes met genoegen vertraag ik mijn pas voor even verban ik de twijfel naar de verte…

je was hier pas en dacht de wereld vriendelijk voelde je als gast in een omgeving die verraste ze zagen uit de verte dat je een vreemde was geen vriendinnen had dat je je schaduw haastte ze hebben je alleen gelaten omdat je niet voor slijmen koos ze waren niet echt boos er was gewoon niets te bepraten stemmen irriteerden…

Hoe verder ik de horizon nader bereik ik rustig water, kom ik aan land en in de verte wenkt mijn Vader noodt mij te rusten in Zijn hand.…

je kijkt naar mij maar bent mijn horizon al lang voorbij doolt in onbekende verten ik voorgrond niet in een wereld waar de waan het spook verscheurt en vreemde geesten krijsen toch wil ik bij jou blijven als een laatste draad voor je ons voorgoed verlaat ik pak je hand je kijkt verschrikt en voelt ineens je eigen ik en lacht…

zwarte en bruine hemden stampten alles in en uit de grond schreeuwden met heel harde stemmen hoe lang hoe lang gaan we dit nog herdenken die onmenselijke volkerenmoord we zijn bijna ver genoeg om te vergeten hopelijk duurt dat nog heel lang heel lang velen leven opnieuw in angst zijn weer als toen voorzichtig bang want in de verte…

Al vanaf de verte zie je'm. Hoog torent hij boven alles uit. In de volksmond bekent als D'n Gum, met zijn hemelse klokgeluid. Op ruim elfhonderd heipalen, in neogotische stijl gebouwd, staat hij in onze stad te stralen, voor een ieder die van hem houdt.…