Alle inzendingen over vertrek

Een kamerlid dat min of meer ontgoocheld De handdoek tussentijds de ring in smijt Is blijkbaar onvoldoende voorbereid Dus Hans heeft een remedie uitgevogeld: Dressuur moet nieuwe kandidaten leren Zich braaf aan Diederik te conformeren…

in takkenvorken - de wandelbordjes van de natuuroase…

Annabel uit Roosendaal nam laatst de laatste trein Daarmee dacht zij nog redelijk vroeg weer thuis te zijn De trein was verder helemaal leeg toen zij daar ging zitten Ze las wat in haar spoorboekje over het vertrek van laatste ritten Toen de trein eenmaal op snelheid was verscheen de conducteur Die Annabel vertelde wij passeren nu Etten-Leur…

Herinner je het slingeren tussen puin en fortuin het uur van vertrek Broeierige sterren leken zich te verhangen aan mijn trillende schaduw Gedachten vulden de nacht Herinner je de glans, als vers geld.…

De hulp stond hen af, maar ze zei op een dag: 'Al dat huishouden wordt me te zwaar; 't is te druk hier in huis, dus ik neem nu ontslag en vertrek naar een kinderloos paar.'…

meer dan eens Twijfel zaaiend bij het publiek Ga ik dan eindelijk toch onderuit Behalve mijn lijf voel ik niets Geen liefde geen haat Mijn verdriet lang vergeten De hoop over het hoofd gezien Overal krokussen en ook narcissen Mijn licht niet meer dan een nachtkaars Stervend zonder toeschouwers Eenzaam in het leven Zij zegt mij te vertrekken…

Alle opleidingen ten spijt, je bent definitief je geheugen kwijt… Ongelukkig vertrek ik in de wetenschap dat je mij al vergeten bent, als ik de code nog moet intoetsen bij de deur om de afgesloten afdeling te verlaten. Ik neem je ongelukkige gevoel met me mee…

waar mij dit vertrek, en volle macht gegeven, Om daar met stille geest mijn dagen af te leven, Ja, om nooit met een Haag voortaan te zijn gemoeid, Als met de haag alleen, die hier bijwijlen bloeit. ---------------------------------------------------------------- Grondlegger van Park Sorghvliet is raadspensionaris Jacob Cats.…

aflas dat iemand jou van mij beroofde doofde ik mijn weemoedzang en volgde stil de weg met jou de lasten dragend, vol van trouw langzaam maar zeker minder bang berusting kroop nu door mijn leven in al die keren zonder jou omdat ik zeker weten zou nimmer werd jij van mij verdreven dan op een dag, zonder verdoven voorspelden tongen jouw vertrek…

Twee vrouwen verliefd, jullie zijn stapelgek Daar is het gat van de deur en vertrek. Onze harten vol pijn en tranen in de ogen Met hangende schouders en het hoofd gebogen. Op onze jonge leeftijd geen weerwoord kunnen geven In discussiëren waren wij ook niet bedreven.…

Onaangekondigd vertrekken op de geplande tijd, vul het belangrijke later in, zorg dat het je leid.…

Dit kan niet meer recht worden getrokken, sommige mensen staan op en willen vertrekken,hun jassen in hun handen.…

weer die Geraldine van der Veer ze naaide alles aan elkaar wat zij kon vinden of het nu kant was of fluweel een hermelijn - niets was teveel ze wist er alles met een kruissteek te verbinden Tot Geraldine op een dag de koningsmantel niet meer zag die op haar stoel lag en op slag nu leek verdwenen er liep een draad als wijze les van haar vertrek…

kleinkinderen, overgrootmoeder van vijf Pittige en elegante dame, met een wil sterker dan haar lijf 92 jaren waren haar gegeven, met een maand erbij Zoveel nog mee te maken, blijf leven zeiden wij, Oma wilde naar God en verlangde verlossing van de pijn Afhankelijk en eenzaam versus zelfstandig en samenzijn Ik zie haar nog staan, bij het vertrek…

telkens uitgaan, de ware willen vinden uiteindelijk ben je drie keer getrouwd en drie keer gescheiden je blijft alleen achter je hebt geen kinderen en familie omdat je die niet wilde eenzaam lig je op je sterfbed je bedenkt je wat je beter had kunnen doen je realiseert je dat alles eigenlijk wel prima was de kille kou komt je tegemoet alleen vertrek…

Erger waren de hatelijkheden Van collega's die in alles Zo veel verder waren Dan ik en die dat dan Ook elke dag wel Smalend aan mij Lieten weten Na twintig mooie Jaren in het hoger Onderwijs liep het Spoor weer dood, Ging mijn hogeschool Sluiten, en mocht ik Het gebouw aan de Achterkant verlaten, Met stille trom Vertrekken…

Bepaalt het gebeier van de zware Klokken het einde van de chaos Van de dag, de waan van wezens Die de hele dag achter zichzelf En anderen hebben aangerend - En zie ik opeens zo'n mens die Net zijn eigen naam heeft terug Gekregen verdwaasd staan te kijken Op het perron waar zijn trein Voorlopig niet, en misschien wel nooit, Meer vertrekken…

het gebeier van de zware Klokken het einde van de chaos Van de dag, de waan van wezens Die de hele dag achter zichzelf En anderen hebben aangerend - Ik ben erbij en zie opeens zo'n mens Die net zijn eigen naam heeft terug Gekregen verdwaasd staan kijken Op het perron waar zijn trein Voorlopig niet, en misschien wel nooit, Meer vertrekken…

De herfst, hoe stralend ook haar kleuren als vogels vertrekken, wind en regen, dit alles ontnemen en dat gedaan, volgt nog de kou. Water, het wisselt zo graag van gedaante schaatsers die wachten op 't windstille weer. Anderen op wending van zon en haar standen licht kom terug, vul dagen met kleur!…

Ergens in het winterse duister der ruige Lage Landen warmt een knapperend houtvuur de gerieflijke aarden hut van een gezellige stoere Germaan hoopvol kijkt het hele gezin naar de kleine spar die trots glimt in het kleine vertrek waar licht kringelt en schaduw danst de frisse groene takken beloven voorspoed en vruchtbaarheid voor het…

Toen dacht ik reeds aan dezen die vertrekken Ver van het huis en het misprezen land, De begenadigden, de zachte gekken Die zullen zoeken naar een vaderland. En in mijn dromen voer ik met hen mee. Ofschoon geboren in een buurt der haven, Bereikte ik nooit de oever van de zee, Laat staan Tananarive of Tamatave.…

Wij leggen alles in hem terug, het gehoest waarmee hij 's ochtends ontwaakte, hoe hij bij vertrek zijn das omsloeg (kruislings over de borst), het houten speelgoed dat hij voor ons maakte, de dingen die hij na het eten aan ons vroeg. De kistenmaker ziet het allemaal gelaten aan. 'Is de poep van een ijsbeer warm of koud?…

vooral bewaren, bewaren kan ik nog gebruiken 'weggooien kan altijd nog' hij had karrevrachten vol verleden op zolder in dozen manden, blikken en flessen moeder en ik spanden samen ik mocht de zolder opruimen aan alles wat ik vastpakte voelde ik een historische context maar veel belandde toch in de metalen vuilnisbakken en werden na vertrek…

door het niemandsland van boodschappen of geschenken even staat hij stil bij de engel van het licht en haar bedoelde boodschap, belandt in de sporen waar de voornemens uit ontstaan waar geen gezeur of hindernis ons wacht en iedereen doodvriendelijk toelacht, het kerstidee door hebbedingen bedolven raakt, Hij denkt alweer aan z’n vertrek…

We vertrekken in de wetenschap dat luisteren voldoende was! Sterkte meid…

Hij deed niet aan halfnaakte waderij In parkvijvers van het noorderplantsoen 't Was ook geen losgeslagen dwalerij In 't centrum van de knusse oude stad Waar allengs verder aan de horizon De bouw steeds minder sprak tot de verbeelding De kubussen van uniform beton En polychroom glas, bij het oud station Sinds mijn vertrek naar de rijzende…

trekt door ‘t heiligdom bruine stenen; afbrokkelend verdwenen gevallen in dwang van eerder slechten het gedronken bloed versnelt ze tot gruis verlokken de wind, “breng dit stof naar huis om onschuldig vermoorden te rechten” vloeren barsten grillig vertakte scheuren deuren kreunen het lang vervlogen leed mos spoedt zich door de lege vertrekken…

S’Jacob Naar Batavia vertrekkende] ’k Zal niet schreien en niet klagen, Stille smart is – diepe smart; ’k Wil de last des afscheids dragen, Moedig als uw manlijk hart. Maar een korte, vrome bede, Maar een handdruk zij mijn groet: Lieve zwerver, ga in vrede, Met uw God en met uw moed!…

De dood had je in zijn greep Ik zag hoe angstig je keek Je wilde nog zoveel vragen Hoe verder de komende dagen Er was niemand die je verstond Geen woord kwam er uit je mond Je stem die voor jou zo belangrijk was Was verdwenen als de sneeuw op het gras Veranderde in een ijzige stilte Die mijn hart en ziel verkilde Zacht voelde ik je vertrekken…

De rustigen die mij tartten te vertrekken Heb ik om 't schip te krijgen woest beloofd Rijkdommen fabelachtig te ontdekken, Waarvoor ik ingestaan heb met mijn hoofd, En eindlijk in triomftocht aangebracht. Tot zinkens toe geladen lag mijn vloot. Wel waren bijna al mijn mannen dood, Maar alle havensteden bont bevlagd.…