Alle inzendingen over vervreemding

Toen ik vanmorgen opgewekt mijn huis verliet, vond ik de straat niet meer. Nochtans was ik er zeker van: de dag voordien lag zij er nog. Wat doe je dan? Je draait je om en wilt het schokkend nieuws vertellen aan de uwen. Helaas, het huis, je thuis, was ook verzwonden. Er zat niets anders op, zo dacht ik toch, dan in de witte, zachte wolk…

hoe terstond en jij die op mijn kussen kwijlt spaakt mijn wiel met tussenpozen die zijn gevuld met al die dingen die ik nog zou willen doen ‘k ben laaghartig en armrijk geschoold desondanks draag ik mijn lot in vuistgebalde handen en laat het noeste werk over aan jouw begaafde verlangens de tijd mijn lief, de tijd strijdt tegen het hekwerk…

Wat een gedoe. De maskerade houdt maar aan. Mondkapjes in de straatgoot, in de struiken langs de wandelpaden, bungelend aan het fietsstuur, losjes om de pols, weggezakt tot in de nek. Wat een gedoe. Soms kruisen, bij nader toezien, goede kennissen elkaar. Vanuit de onderarm ontstaat een beweging richting handdruk. Een bruuske counter…

Dit lijkt me een boeiend spelletje Wanneer je in een trein gezeten Door het landschap glijdt Keer de rollen om Stuur de passagiers de wei in Zet de koeien in de 2de klasse Stel je de vraag Hoe reageren de reizigers Binnen het prikkeldraad Wanneer ze door de ruiten Van de voorbijflitsende trein De gezonde koeienkoppen opmerken Wedden dat…

Pijn maakt je wezenloos het laat je achter als een schim van jezelf.…

Ik haat deze wereld Die geen wens nog uit doet komen Die harde maatschappij Zij vergiftigt al mijn dromen Ik gruwel van de mensen Die zichzelf zo mooi zien staan Die vrienden selecteren Op een koophuis en een baan Ik kan niets meer waarderen Zie de fouten die er zijn Irriteer mij aan een houding Ook al is die nog zo klein Verbrand…

Roestbruine tenten staan gerijd op de vlakte: buitenaards gezicht.…

• Een dennegeur verdwaast de orang oetans In hersenpan en onderbuikgevoel Odeur van penetrante girondijnen Geen alfaman wordt blind door impotentie Maar door obesitas en corpulentie In schaduw van de matglanszijderups In orang oetans lebensraumurgentie Rust een taboe op woudkapinterventie • De nacht passeert…

voor het laatst zal ik mij oprichten in ontregelde ruimtes vervreemd van enig perspectief inlevingsvermogen verstrooid in seizoenenloos gezicht ik die niet wist van tijd van dagen die zich wentelden in het onbewuste bijna niets lijkt nu veel het swingt soms als de pest…

Een gezicht uit een ander leven Vertrouwd en vervreemd Tijd verdwijnt Duizend eeuwen geleden Alsof het gisteren was Verder weg dan ooit Ongezien verschijnen Onhoorbaar verdwijnen Ongekend bestaan…

Niemand kan die woorden jatten vervreemden en eigen maken fantasie en creatief is innovatief en dat is wat mij gewoon goed lukt.…

nog ben ik in naaktheid van het afwezige verstijfd in stilte in het gestamel van betovering een voorschot op het leven nog blind in duisternis vervreemd nog zal ik opstijgen onaangetast in ontsnapping beetje bij beetje uit het lichaam nog nooit was ik hier maar in teken van leven werd mijn naam kenbaar gemaakt…

De foto die ik van je kreeg was gewoon een innig familietafereel ik voelde me even leeg en vervreemd tegenover wildvreemde mensen de camera legde een moment vast als een schilder met zijn kwast nu kijk ik weer naar de foto was heel de wereld maar zo.…

Vervreemd ben ik Van de naam die mij Bij mijn geboorte Is gegeven - Als men mij roept Reageer ik niet meer Want ik weet niet Of ze mij bedoelen, Of een van de vele anderen Die in mij wonen, die de Namen dragen die mij ooit Door medemensen werden gegeven Zonder dat ik daar zelf Om vroeg, toch kan ik de Namen dragen, Daarvoor…

mijn handen hebben ver gegrepen medespelers coryfeeën aangereikt vastgeklampt aan boerenwagens spruiten van bevroren akkers geplukt nog lees ik al die namen in het dode vel maar spoedig zullen ze van mij vervreemden de geur van ’t veen en smeulend hout…

achter mijn aangezicht huilt het leven machteloos zo lijkt en tijdloos van aard om verlies met pijn te verweven heeft het gevoel verdriet gebaard de avond heeft zich van de lente vervreemd is in koude ondergedompeld rest nog de troost die aan het verlangen blijkt uitgeleend…

Hoe spoorloos moet je zijn, hoe vervreemd van fatsoen, als je kleine kinderen dit soort dingen aan kunt doen? Hoe zonder normen, zonder waarden, zonder sowieso iets van moraal, kun je zoiets uithalen. Sluit 'm op, gooi de sleutel weg, want dit soort kerels mogen niet loslopen.…

Het komt steeds dichterbij het einde waar de dood voor staat niet langer in droeve eenzaamheid er is een grensgebied van dromen de zon boven de borstvallei van een vrouw, een mooie dame het is niet de liefde die ons vervreemd door naaktheid bereiken wij het water.…

Vervreemd is zij van haar oorsprong en begrijpt niet wat zij hier doet doolt maar wat door de straten geen idee hoe het verder moet er was geen agenda of een of ander levensplan die haar kon voorbereiden op wat haar te wachten stond hun daden waren gruwelijk moordend, plunderend en onterend hun geweten weg wraak is wat hen bond…

Zonder stoelen staan we vervreemd en kijken naar elkaar met de blik van vreemden die elkaar zoeken met verdwaalde herinneringen en veranderende woorden van geluk en eenzaamheid en wensen die op de lege tafels lijken waaraan we zonder dromen nu naar elkaar kijken.…

Hier loopt het water niet hier wandelt het de bergen in de rug tong op de schoenen hier wordt halt gehouden bij bomen verdwaald in de stroom druppelt bij obstakels in de rivier gevallen droogt op tussen vervreemde stenen bouwgerei, groene waterminnaars hier loopt het water ......niet.…

Die nacht, op bed met koorts dacht ik aan de reizen in jeugdigheid verzonnen zonder antwoord in jouw huis en de stilte in de nacht dwong mij te luisteren naar de vreemde signalen die mij in mijn droom vervreemdden en dit kleine huis omringden met een zwaar juk van intimiteit in mijn nachtboek volgeschreven.…

Vervreemding is een macht die ligt versluiert en houd je af van je echte kracht. Stilstaan op de wind is de toon waarop alles wacht.…

Een dakloze ben ik In 't diepst van Mijn gedachten Ben niet Van hout of steen Maar van mezelf Vervreemd Muren van huid Staan overeind Maar dakloos blijf ik In 't diepst Van mijn gedachten Ben zonder huis, Ben zonder dak - Slechts in woorden Woon ik nog, Alleen de taal Verleent mij nog Onderdak…

Zwemmend in ’t water zulks toekomst vergetend verpozend onder ’t lover de hitte van ’t heden verloochenend In elke bespieding Alleen te zijn bezwangerd en bezwaard van loden hitte vervreemd en onthecht te zijn verteerd door de vele gedaantes van verbeelding…

---------------------- ------------------------------------ tegen de verveling nam hij een hond tegen de eenzaamheid een vrouw tegen de zinloosheid nam hij een kind tegen de vervreemding speelde hij de rol van zijn leven maar de leegte, de honger van het hunkerend hart bleef, als een onverpleegde droefenis spiralend rond de…

"Het eindexamen" Ooit stond dat zeer centraal in mijn bestaan Nu dreigt het me elk jaar weer te ontgaan Zo moet ik mijn vervreemding wel beamen Derhalve voelen -ieder jaar rond mei- Mijn jonge jaren aan als ver voorbij…

Als er geen engel is die mij de weg naar de hemel wijst Als er in de lucht geen sterren zijn en ook geen maan verrijst Er geen zon is die mij verwarmt en verlicht Ik bang en onzeker, vervreemd, ontwricht de weg zoek naar mijzelf, de wereld om mij heen Mag ik dan bij jou schuilen, bij jou huilen Bij jou alleen?…

Een splijting die me verwrong me vervreemdde en verdrong de man die ik feitelijk was.…

Schimmen Ontheemd ben je, vervreemd raak je, geïrriteerd word je, verbolgen doe je, en dat allemaal omdat je niet meer begrijpt, waar men het over heeft. Af en toe praat je over schimmen in je hoofd, je wordt er angstig van, we schoppen ze samen weg en lachen erom. Als ik bij je weg rijd huil ik, machteloos doelloos.…