Alle inzendingen over verwachting voor de dag

verwachtingen kun je ze realiseren weet je wie je bent of is het kennis vergaard van de ander ben je bang om te kijken naar je eigen hartsverlangen zijn het dromen van je eigen utopie zijn het wensen van nabije realiteit verwachtingen staan voor hoop en desillusie komen na geleden verdriet en kapot geluk geef elke verwachting…

Mijn moeder heeft een eitje ingevroren En dus is nu het wachten op een man Die in een wip een kindje maken kan, Want anders gaat een leventje verloren. Nee, vindt zij nooit een nieuwe echtgenoot Dan heb ik daaraan echt een broertje dood.…

Verwacht van een ander niet, wat jezelf nooit doen zou, want al staat vragen vrij, het is altijd hem of mij.…

verwachtingen één en al ellende ze imploderen blazen zich op het heden rest vandaag op kop…

heel zachtjes kus ik mijn gedachten schilder ik jou in alle kleuren tegelijk lopen wij samen over zeeën bedwingen wij bergen zo hoog als eerder nooit gezien vrijen we tot aan het ochtendgloren vliegen wij vogels naar de zon…

Als het doek gevallen is de lichten uit vraag ik me af wat de verwachting was. En al die tijd was er niets niets meer dan het wachten en verloren gegane verwachting.…

Langzaam sluit het water om me heen O waar ben je nou, ik ben zo alleen Alleen mijn levenskracht houdt me op de been Niet verwachtend Wachtend Met de kou om me heen De zon straalt zijn warmte om mijn lichaam heen Samen in de zee zijn wij een Daar ben je dan de stralen van de zon brachten jou mee Niet meer verwachtend Wachtend Waren…

Kindje in wording groeiend in je mama's buik jij bent ons kleinkind.…

Het bospad is stil verwachten op de voeten van die ooit met mij. Ik hoor je stem weer fluisteren in de toppen van hoge dennen.…

van al die verwachtingen komt alleen maar verdriet.…

deze zo geriefelijke plek denk ik aan hoe anders het was tijdens het avondgesprek de woorden vol gevoel van een mens die in verlorenheid zich ijvert naar een doel hoe kunnen gedachten tot spinsels, muizenissen in het hoofd geraken wat flauwtjes zelfs ervaar ik de liederen waarin de vogels nu ontwaken maar och, wat had ik dan verwacht…

Hou op, mijn ziel, 't Heelal te vragen, Hoe, waarom, wat, en wie gij zijt. De nevelwolken die u dragen, En, speelbal van d' onzichtbre tijd, Door de eindeloze ruimte jagen, Doorscheemren wel van bliksemslagen Wier flikkring door de scheuren splijt; Maar, ziet gij uit naar 't morgendagen, Die afstand is uw oog te wijd. Wij hobblen door…

Bij de een Vanzelf gekomen En al helemaal Niet gepland Bij de ander Met zorg overlegd En niet gekomen Zo zijn geluk En verdriet zo maar Naast elkaar gelegd In dankbaarheid geschreven voor mijn 57e verjaardag, 1 september 2012.…

Hou op, mijn ziel, 't Heelal te vragen, Hoe, waarom, wat, en wie gij zijt. De nevelwolken die u dragen, En, speelbal van d' onzichtbre tijd, Door de eindeloze ruimte jagen, Doorscheemren wel van bliksemslagen Wier flikkring door de scheuren splijt; Maar, ziet gij uit naar 't morgendagen, Die afstand is uw oog te wijd. Wij hobblen door…

Waarom kunnen wij niet doen wat wij verwachten van elkaar? Verwachten wij dan gewoon te veel van elkaar? Kunnen wij elkaar niet gewoon de vrijheid geven, die we diep van binnen nodig hebben? Er zijn nog zoveel vragen waar wij nooit een goed antwoord op zullen krijgen. Maar juist die vragen maken het leven zo ingewikkeld.…

Ik wens nog niet te sterven of te sneven, Het CBS heb ik dus afgezegd. Ik kwam toen bij die NIDI-club terecht, Want van het NIDI mag ik langer leven. Bij hen hou ik het jáááren langer vol, Het NIDI heeft de beste glazen bol.…

Duisternis gedragen tot bergen van verdriet, wie kent en ziet het niet? Duisternis vervlochten met wanhoop en met pijn wie hoort en voelt het niet? Duisternis geroepen tot licht en vreugdelied wie wil en droomt dit niet?…

Je gulheid wijsheid blijheid je kracht wat men ook van je verwacht je lacht.…

ik verwacht... opnieuw de zon na dagen van kommer en kwel komaan mensen, vergeet die hel en zwaai nu vanaf jullie balkon.…

De kou bijt nog, maar toch de vogels zingen al de morgen open, en bij het langzaam lopen heb ik de krokusjes gezien.…

De verwachting van ons leven, Moeten we die na streven? Wat we nu willen kan morgen anders zijn, Ook al is dat verschil nog zo groot of klein. We weten soms gewoon niet zo goed wat we willen, Onze mening kans soms heel erg verschillen. Het geeft niets als je verwachting soms anders loopt, Soms gaan dingen nou eenmaal anders dan je hoopt.…

Laten we er zijn als er sneeuw ligt Laten we er zijn bij de eerste lentedag de eerste bloem het vroege ochtendlicht Laten we onder de bomen gaan liggen Laten we er zijn op een zomeravond aan zee Laten we gekleurde bladeren zien vallen Laten we in de wind gaan staan en in de regen Alles stroomt Alles uit de tijd gelicht en vol betekenis…

Op verwachtingen ligt de lat zo hoog, dat ik -- er onderdoor loop.…

De verwachting wordt bruisende ochtend, drijvend in stuifmeel en feromonen. Voorbij de boomtoppen die in de verte vervagen huppelt het lam in een wollige mantel. In het woud zwijgen de dieren verraderlijk. Binnen de grenzen van haar rijpe woede schat ik de verdoken snauw.…

inwoners van het licht morgen verwacht ik jullie aanwezigheid bij mijn graf spreek verblijd met hees gefluister vanuit mijn nimmer goed te maken hart laat de nachten bij me blijven teken ze desnoods op mijn gezicht maar zorg ervoor dat mijn naam op eeuwige stilte zal rijmen begraven in genoeg stof voor een lied of een…

dan vervalt het verwachten zet het herstel van mijn eksteroog morgen dan wel door? geen idee o jee…

Huil maar even mijn schat ik moest je verlaten het aangezicht van de dood verwachtte ik niet en alsjeblieft zwart niet jouw lieve wimpers het maakt de tranen langer.…

ongehinderd zou ik zijn droef Gezicht zachtjes in mijn handen nemen En op zijn wang, vlak naast mijn hand, Zou ik een lichte kus hebben gedrukt Ik zou hem binnenloodsen, en dat Alles zonder woorden, alsof ik wist Dat hij in aantocht was Dan zou ik fluisteren: je tandenborstel Ligt al klaar, en hij zou lachend zeggen Je hebt me dus verwacht…

nu ervaren wij een optelling van ik het wijdse en ongrijpbare zo de schepping is ben ik en toch tastbaar met handen die er niet zijn voeten nog pril de ogen blind geopend voel het leven in de dood zie de zon in mist ijs in warmte van een schoot…

ontluiken bloeit uit haast dode takken, nog in donkere kamers met beschimmelde ramen daar schuilen tere knoppen in schuldloos schamen de adem van buiten zuigt aan wanden die zijn opgebouwd uit dichtgetimmerde ruiten en waar licht botst om dan in het niets te verzanden totdat mijn vogels roepen en ik ze verder draag in mijn…