Alle inzendingen over verweerde gezichten

In de spiegel zie ik twee gezichten met dezelfde ogen Meer dan ik zelf wist werd het verleden nooit gesloten Het heden wordt aan die tijd geknoopt, de stilte werd alleen maar vergroot Mijn ziel bezwijkt door de macht in zijn akelige blik Ik verafschuw mijn eigen reflectie elk verlaten ogenblik Iedere verweerde dag laat…

De dageraad, het licht, de zon Een warme zachte gloed Een slimme hand, een gulle lach die weer bewegen doet Een lome aai langs mijn gezicht Je hete zware lijf Lanzaam rollen in het licht vanuit ons nachtverblijf Een druppel zweet, zo honingzoet Je krullen op mijn borst We hebben elkaar net ontmoet Gelest is onze dorst…

binnen gericht Jouw huilende ogen door zo'n naar bericht Ik wil je graag helpen een vriend voor je zijn Jou zo te zien lijden dat doet mij veel pijn Ik leen je mijn schouder pak jou stevig vast Ik zal voor je zorgen en draag ook jouw last We gaan tot het einde breng jou naar het licht Dan neem ik triest afscheid van jouw lief gezicht…

denk niet bij het lezen van dit gedicht dat ik ooit nog voor je zwicht, hopelijk ziet zij binnenkort je ware gezicht!…

misschien kan ik in jou pijnloos sterven als regen min of meer regen is en de dood met zijn wijsvinger mijn ogen geneest, zacht en onverklaard het zou op stilte lijken; geleend uit schaduwen van glas of op witte vlokken in een hand wanneer niemand merkt dat het sneeuwt, vroeg tegen het raam misschien is mijn zwijgen niet…

speel met bliksem kick op de donder wij klimmen op maar het stopt op zolder de kelder in me kop het huis gaat op slot de ramen slaan dicht het is een wonder eindelijk een nieuw gezicht…

Je mooie gezicht in het licht, geeft me moed. Moed om door te gaan, om niet te blijven staan.…

Je gezicht, het is ouder geworden, maar ik zie nog steeds dat betoverende, waar ik destijds voor viel, nog steeds voor kniel.…

wandeling in het park bomen in takken, door de zon gevangen en ik denk aan welke wil ik hangen dan het besef hier komen kinderen spelen daarnaast, een laatste gedicht opgehangen aan een tak dat is toch geen gezicht…

men hoort het niet wanneer hij vliegt over veld en vijver: een vlucht in een enkele lijn of wat achterblijft op een gezicht, soms verward en veel meer dan een zoektocht in ogen expressie als pure poëzie die hij doorgeeft aan hen die het gelaat van kunst willen vinden binnendringen in zijn droom; waar hij doolt langs twijgenlicht…

Ik ga nu dichten Over de man met twee gezichten. Ik heb me altijd al afgevraagd, Waar hij dat tweede gezicht dan draagt Om hem te kunnen betichten. Maar heeft u bij wijze van spreken Zijn andere kant weleens bekeken?…

Het zijn tijdloze gezichten, waarin vaak een dreigende beklemmende en depressieve sfeer heerst. Het is met een voorliefde voor leegte, diepte, vreemde lichtinvallen en extreme schaduwen. Het zijn weergegeven gezichten die zorgen voor een beetje angstig effect.…

bij ontsluiering van je verborgen gezicht ontdek ik jouw mystiek in bescheiden schaduwlicht door tinteling van ogen…

naar een hoogtepunt als schrijver was ik door diepe dalen en grote hoogten gegaan maar als mens bleef het uiteindelijke resultaat dikwijls achterwege omdat ik niet de middelen had om me met de liefde te bemoeien in de nacht kwam het tot de ernst van mijn verbeelding een liefdesgezicht dat in geen enkel opzicht op mijn eigen gezicht…

Het gezicht rimpelloos uitdagend en nooit boos. Jong en sexy lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien nog.…

Het gezicht rimpelloos uitdagend en nooit boos. Jong en sectie. Lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien nog.…

in het begin las ik een weefsel van fragmenten een koor van stemmen het spectrum was te breed voor deze lezer ik legde je terzijde op een dag ik kan je niet laten liggen laat mijn ziel zich op jouw sleeptouw nemen stapvoets omdat het niet anders kan kuier ik met je op je draagt me door dalen van duisternis waar het kostbare…

ellebogen als verweerde krijtrotsen erosie van huid en psyche schilfers dwarrelend op de grond slagveld waar nagels constant pulken celdeling onverstoorbaar doorgaat op mismaakte knieën aangetaste enkels en steeds die nagels laten bloedsporen na op ellebogen verweerd als krijtrotsen mismaakt ik kijk ernaar en voel de plekken op mijn…

als had het iets devoot dat sappig rijpen in het rood dat ritselen dat plukken boven verweerd stro op knieën in een zon van lood…

ze verloor de wijsheid van haar lichaam beweegt langzamer dan een oude bemoste steen ziet iemand verder dan haar verweerde huid…

Hoe ik me voel, Vraag je, hoe het Met me gaat, Wel nu, als je Het per se weten wil: Honderden heb Ik vergeven Voor wat ze Mij misdeden, voor Het aangedane verdriet - Alleen mijzelf vergeven, Dat lukt nog niet…

er tussenuit te knijpen maar de wereld rolde weg zij werden opgepakt en vastgezet in hetze tot levenslang veroordeeld zonder enig proces naamloos is hij verdwenen in het gevang ergens restten vervagende berichten gekrabbeld op verweerd behang…

Het avondrood mengt zich met het helblauw het leven is zacht maar rauw roestig dat men is verweerd wachten op de dag dat men is uitgeleerd heb ik u achteraf vereerd.…

pas dan als Gij mijn verweerde hand; gerimpeld met aderen beslagen ontvangt in de rust van uw schoot aanvaardt Gij mijn zware dagen…

geknotte wilgen staan als verweerde trollen op het winters land mist versluiert kruin en stam geen vogel begroet het licht…

Zal uit het spectrum van dauwdruppels de eerste traan worden geboren, die een nevel trekt over herkenbare gezichten, omlijst van wat de liefde en tijd ons bracht, gekroond door de doornen van ongelijkheid, gebundeld uit het stof van rechtbesef, wortels van een ander erfgoed, wat nog komen moet?…

paarden draven in zijn verweerde kop die leest als een landkaart waarin sporen van jaren het zoutlandige lied bewaren over korenkraaien, lamsoren en voren…

die steen is mijn moeder niet die steen is niet mijn pa verweerd en hard en koud ik hark en plant verdriet alweer opnieuw verweesd keer ik terug naar het leven…

Trekt als een web door bestoft licht over daken en vrouwen, langs een hoofdje zonder gezicht in de deur. Daar sta je dan tegenover ons huis, warm en verweerd. Jij, bijna onveranderd in die ene tel op weg naar het straatje, eeuwig vanmiddag. ---------------------------- uit: 'Antiek fluweel', 1997.…

geschilderd waakt mijn gezicht, bloot, de teint toont wat standaard wit pigmenthoudend,welke kleuren?…