Alle inzendingen over verwonderlijk OR dieren OR bloemen

Hij was een stille, zeer bedeesde man, die hield van bloemen, dieren en insekten totdat het warme gras zijn lichaam dekte: 't is nu gedaan met de heer Nijlen (Van). ----------------------------------------- uit: Verzamelde Gedichten (1964)…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Verwonderlijk ben je jij die me lief hebt me alles geven kan wat ik nodig heb wat ik wil verwonderlijk ben je jij die de vraag stelt met liefde wachtend op een antwoord van mij verwonderlijk ben je jij die van de daken schreeuwt hoe je me lief hebt van me houden zal tot in de eeuwigheid verwonderlijk ben je jij die je bent…

Dieren glijden nu nog op het ijs. Bloemen en planten komen in zicht. Nog even en dan is het zover. Dan zal het voorjaar uit haar jas kruipen en hopelijk prachtig worden.…

Een heel klein roosje hangt tegen zijn soortgenoot, wipt als een vlinder.…

O, als een dier te zijn! - Een dier in de zonneschijn - Te koekeloeren, Zo ene bloem zien staan, En een beestje voorbij zien gaan, Zo lekker te loeren! En als een kind te zijn! - Een kind in de zonneschijn - Iets liefs te zingen, Zo vol van kindervreugd, En van dartele jeugd, En simpele dingen! En een wijs mens te zijn!…

Ach hoe heb ik je bewonderd eenzame, wonderlijke gele bloem slechts door mij opgemerkt nog in september onder de hulststruiken (de scherpe rand, de stekelige bladeren, de besjes) door wie ben je gezonden?…

doolhof van dwarrels losse bladeren bruin herfst wordt winter in herinneringtuin daar kijk ik terug grasland vol bloemen groen, rood en wit teveel om te noemen 't is simpel prachtig sandalen en blouse voel weer de warmte als in een roes het mooiste is nu m'n denken aan toen vol van verwondering over ons en de zoen…

Zij leest; haar ziel blijft aan de bladzij hangen. Zij laat zich leiden naar het dromenland, schier ademloos, met vonklend oog en wangen, waarop de blos der rode rozen brandt. O zomerzon! o gloed der minnezangen! Het liedrenboek ontglipt haar blanke hand. Daar heft zij ’t op en drukt, vol wild verlangen, haar rode lippen op de rode band.…

Indien gij weet wat leven is en lijden, en welk een zee van weedom in een traan ligt, laat mij die holle weg in ’t woud vermijden, verg niet, dat ik mijn schreden naar die laan richt! Daar sluipen schimmen rond van vroeger tijden, een geestenheir, doodsbleek in ’t zilvren maanlicht. O laat geen lach die stille plek ontwijden, geen ruwe spot…

Florig zijn mensen, die van bloemen houden. Mensen die blij worden, van planten en van dieren. Van de liefde en van elkaar. Bloemrijke taal is van nature florig. Geef mij al die florige dichters maar.…

ze herinnert zich hoe ze in het rivierstrand tekende de blauwe klei onder het zand ontdekte hoe ze met de pigmenten de muren van haar huis beschilderde met bloemen en dieren hoe ze het licht ving tussen ademende wolkenvelden haar ziel vond ze herinnert zich hoe ze loskwam van de grond…

De bloem is een gehavend blad dat vol ontluikt in tegenspoed zo schrijnend dat het wreed zoet gekruisigd wordt aan nageslacht. De bloem is een gehavend blad dat het leven driest verslindt uit alle kleuren de ware vindt geuren plant en dier verwacht.…

Laten we ons tot slot verwonderen over het allergrootste wonder, dat leven wordt genoemd. Het wonder dat vrije vogels kunnen vliegen. Dat bloemen bloeien kunnen in een woestijn. Dat mensen gelukkig mogen zijn.…

waar dan ook ver weg van huis zoekend naar een veilig thuis sinds de hoop hem heeft onthuld en verlangen werd vervuld zal ik nooit meer eenzaam zijn ‘k ben van hem en hij is mijn die mijn ziel zo diep ontroert en mijn hart nog steeds vervoert zacht en vol van tederheid liefdevol en toegewijd sinds ik liefde onderging weet ik van verwondering…

hocus-pocus van liefde bezwering in grote ogen van een kleine wereld verwondering en ik ben er weer zonder antwoorden op alle vragen zorgeloos verdwaald, het kind.…

In gedachten verzonken gaat de dag aan mij voorbij, 'k zie één voor één de beelden en ik verwonder mij hierbij. Die bloem, wat eerst een knopje was siert nu een stukje van de tuin. het is of het me aankijkt zo mooi met z'n kopje schuin. Die hele kleine groene sprietjes morgen weer bedekt met dauw.…

Verwonderd sta ik aan de kant, de rand, die aarde en water scheidt. Een spiegeling van wolken,wind en water, later nog een regenboog. Ik kijk, ik zoek de kracht die tranen droogt, verdriet verzacht. Waar ben je? Zie mij staan. Kom te voorschijn, geef het antwoord, want de zin van het leven, lijkt aan mij voorbij te gaan…

de overbodigheid van vragen het onbestendige verlangen opgeslagen in het archief van al wat is geweest en dan tóch bij vlagen de grote verwondering van de dichter verwondering om dat wat ik dacht dat niet was er toch blijkt te zijn het geluk die zucht van blijdschap om een tinteling in het bloed die mij doet beseffen dat ik leef…

onder donkere wolken ga ik slagregens liggen achter mij zonlicht straalt mij tegemoet van noord tot zuid spant zich een majestueuze hemelboog…

gemodelleerde stenen een roodborstje op de stoelkroon de Vlaamse gaai uit de dennenboom madeliefjes en boterbloemen laten de insecten zoemen een merel is geland op het ongemaaide grasland een dikke duif zit te schranzen het pikken laat zijn hals glanzen in het gouden licht tussen de bomen lijkt de natuur weg te dromen de verwondering…

vers gevallen sneeuw op oude grond herinnering herleeft hoopvol tuur ik in de verte... misschien zit er wel iets van verdraagzaamheid verscholen achter de gindse horizon Lejo van Kuijeren…

morgen ga ik er weer voor, mens helpen vegen, kloppen, zuigen ik zou er bij willen blijven maar ik moet achterlaten dat is mijn lot ik doe mijn ding en toch gaat er iets kapot…

Zeg me, fluisterde ze wat is het verhaal van je tranen zeg me, wat is het geheim van jouw warme lach vertel me, waarom je mij terug kwam zoeken haar ogen, even donker als de zijne, blikten hem aan in verwondering…

de geur van artsen en van angst hangt nog lang na zelfs bij het diep dóórzuchten de echo van de narigheid klinkt nog lang na behoeft ook meer dan tijd de toon en lichaamstaal die doen vermoeden dat het vluchten niet meer gaat dat alles zoekt zijn weg en vindt uiteindelijk toch de grond om stevig op te staan…

De bezigheden in het daagse leven, die als vanzelf voortgaan, zijn elke dag weer een gunst van onze Hemelvader.…

verwondering , ik ving aan in je ogen stralend door de iris van schemer waarin je ogen open gingen en dan te bedenken hoe wij nu leven de taal in jou sprak met mij het strooit woorden in mijn poëzie als druppels water van liefde als teken van leven…

ik zie de confrontatie al voor mij een holenmens en een wegwerpaansteker de uitvinder van het wiel en een Porsche Carrera verwondering in optima forma een oude dichter en de nieuwste flessenopener verwondering alom niet te filmen, zo stom…