Alle inzendingen over verwrongen wereldbee

grenzen liggen als kadavers in de leegte van zijn verwrongen denken als verdwenen boven een vruchteloze vlakte waar noch huis, noch haard een kans krijgt om te overleven alleen hij profileert zijn dag; gulzig en onuitputtelijk als vraag en antwoord tegelijk als een handtekening waarin -wij- in de ik-vorm geschreven wordt enkel een…

En tussen dat alles het karkas van de automobiel die kort ervoor nog van de rijkspolitie was, verwrongen staal, Een gesmolten stuur.…

Smartelijke pijn van ’t zijn Niet bij machte te veranderen Het onlosmakelijke festijn Wat “leven” heet voor anderen Verwrongen verwachtingen Verdwenen levensidealen Keer op keer overpeinzingen Doorlopen of verdwalen Verloren geraakt in de tijd Moe gestreden geest Lichaam verliest de strijd Verlaat te vroeg het feest Tijd glijdt…

Alles en al om zich heen Door de angst verwrongen tot helderheid En eeuwig en voor altijd strevend naar nooit meer alleen…

De vieren op onze gedichten Komen van het muggenziften En van het weinig tolereren Van wat de ander mag inspireren Verwrongen geesten beletten Ons creatief letterzetten Maar we zijn ook van harte gerust De dichtkunst wordt zo niet geblust Artistiek moraliseren zal ondeugden niet leren de reacties zo bout tonen hen kil en koud Dus…

keer Zo vaak bedrogen Verstillen, meer en meer Liefde te lang gelogen Koude lippen worden vermeden Geen gesprekken, maar kreten Niet meer verbonden Alleen maar onzichtbare wonden Geen stilte meer te mijden Deuren vallen dicht Geen bloed meer in mijn gezicht Woorden die me uiteen rijten Ik kom tot een zwijgen Door een sterveling verwrongen…

Hij vertrouwde op verwrongen theelichtjes, ginds ver. En zijn verbonden vlieger klonk hem als Vivaldi in de oren. Spinsels en draden een melancholisch festijn voor zijn lede brilglazen. De vissen donderden met bakken uit de lucht. Hij kwam goed aan in het verdoofde land.…

Verwrongen gezichten, bulderende stemmen, de diepte, de koorts, het zweet, het bloed, de allesomvattende leegte. God, sinterklaas, kerstman, school, vrouwen, sex, vodka, muziek, vervormde gedichten, de zilveren saxofoon. De reizen, de zon, het strand, de jungle, de bergen, de steden, de klippen, de golven, de val.…

verwrongen door regels, wetten en boze ogen loop ik telkens het begaanbare pad dat ik alleen het gangbare wil is gelogen soms ben ik de vanzelfsprekendheid zat vanaf vandaag mijd ik de mode verlies ik mijn bewustzijn laat alles over aan de goden kijk mij alternatief zijn vanaf vandaag maak ik mijn eigen weg en morgen is een nieuwe droom…

Zijn leven afgehaakt maar er is iets gebleven dat hij bestrijdt uit alle macht misschien het zien zonder gevoel ellende om hem heen geen onderscheid vriend of vijand geplet, vernederd uiteengerukt verminkt, vermist details verwateren eindeloos gebons verwrongen gedachten eenzame nachten herstel onmogelijk een wrak zonder toekomst…

Mijn ergste nachtmerrie heeft mij verwrongen. Kansloos word ik grijnzend vertrappeld. Ik kan sterven van schaamte, tot ik wakker schiet en de rust mijn bonzend hart kust.…

doe weg verbrandt verwrongen takken verzuurde naalden hinderlijke steken in de rug tot asflarden verleden tijd vergetelheid o denneboom... verknal verdrink verdring gedachten gebalde vuisten woordloze hel godloze duisternis teruggeworpen op jezelf gedane zaken...…

Ik vul mijn dagen, in de luwte van mijn pijn, met sprookjes en geheimen en dring verwrongen beelden langs zwervende paden, in mijn lijf. De stilte wordt ondraaglijk. Ik kijk om de hoek van morgen, mijn handen vol verlangen.…

Verwrongen beelden waren haar gedachten Gevangen en vervlogen kris kras in de tijd komend van waar niemand naar haar reiken kon het zijn de ziekten van de ouderdom ver achter grenzen van verdriet en spijt Wij wachten hier in onze werkelijkheid? Wat is nog waar? Wie blijft er nog zichzelf?…

Een gedachte vervlogen door een illusie bedrogen de wazige schets van een verwrongen wereld en alles gelogen De knop van de liefde die pas bloeit wanneer harmonie groeit en het onkruid, verstikt door ellende, doodbloedt in de ruïne van het leven door het verleden getekend, gezegend in de bron van al het leven omringd door de bloei…

Gebakken taal heeft soms een snoet als hoofdletters een rok dragen en lange lussen veters rijgen in op maat gemaakte korsetten dansen volgzinnen ademloos verliezen af en toe grip bij het walsen en keren geven platweg smoel aan lachende letters tussen soms verwrongen woorden wanneer zij zich spontaan verhangen aan een wit gekalkte…

’s Nachts lag zij wakker van denkprocessen die haar levensenergie verwrongen tot uitgemergelde slingers slijm ’s Morgens riep zij naar de vogels dat zij zachtjes en voldaan zich achterlings opzij moesten werpen haar lach deed menig falen ’s Middags liep zij door het park en had geen oor voor de verhalen die de kikker deed ontwaken tot…

onstuimig in nacht en ontij woelde ik de droom, jij brenger van beelden van heden en verleden want was er geen pad in het duister tussen bomen in stilte slechts mijn angstig gefluister en twijfelende gang dwaalde er geen waanzin tussen het lover op zoek naar mijn adem in een krankzinnige dwang o droom, brenger van beelden eerder zag ik dit verwrongen…

wij glijden af flauw tegenspartelend naar de slangenkuil waarin het vuil van ons bestaan door tijd en rot ooit zal vergaan de dode hoek van het paradijs waar grijs de kleuren heeft verdrongen harmonie en vorm tot karikaturen zijn verwrongen nog is er een weg terug met de rug tegen de muur omdat ons laatste uur geslagen is wij…

Berekend lopen zij door waterplassen, want tijdwinst is het waar zij zich aan laven, chronometers als verwrongen maatstaven om op je eindige tellen te passen. Hoe glad en nat is het in deze stad, waar op het spiegelende stadhuisplein een vluchtige kus leidt tot eeuwig zijn, één tel ontsnapt aan wat ik niet bevat.…

Er is een drang en onstilbaar verlangen met koesterende handen te verzachten al wat verwrongen en geslagen is, en pijnlijk angstig voor wat nog komen kan. Toch zijn we moedig en zoeken steeds opnieuw het leidsel van Ariadne, stralend Licht tegemoet van Achnaton- Ra, Vader-Zon, die schitterende bron.…

Bestaand uit vele spiegelscherven Weerkaatsten wij elkaar verwrongen Zingend van liefde, leven, sterven Beseften we- de tijden drongen Brokstukken, flarden en fragmenten Verdronken in verdeelde beelden Waarin we soms elkaar herkenden Of dat wellicht een weinig speelden Wanordelijke mozaïeken Heldere delen, slechte voegen Harten die…

Verdampte hitte rammelt als verroeste uitlaatklep de bergen uit zwermt huilend uit over oases van verscholen inboorlingenbotten Die venijnige klaagzang toont de blanke het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor…

Zoals ik je daar zie op de bedauwde aarde je ogen dansend op de grens van vaag vertakte bomen zie ik een flauwe lach Zoals ik je daar zie kent eenzaamheid zijn waarde verwrongen vingers van een mens een trieste vuist vol dromen gevuld met zelfbeklag Zoals ik je daar zie de knieen opgetrokken vanuit het zachte groen verschijnt een ander…

Struikelend over het brandende land z'n hoofd schreeuwend verwrongen ging hij verder, hopend dat "verder" dichtbij zou zijn Een hel licht, een glas, zijn lief als een flits doorkliefde het zijn gezicht en verblinde zijn ogen Een pijnlijk weten dat hij dit nooit meer zou zien zijn leven, in stukken gescheurd om anderen te laten leven Nog…

Het oude woud Stil en verlaten Slechts wild heeft je hier in de gaten Ze voelen zich vertrouwd Al eeuwen heeft er bos gestaan Men hakte voor het bestaan Oude wegen kronkelde door het bos Hessenkarren gingen met paard of os Het oude woud De zon spiegelt als bladgoud Oude stuifheuvels heb je beklommen Dood hout oogt verwrongen De tijd…

Hoe anders dan het verwrongen en door innerlijke strijd afgedwongen gelaat waarop straks bij verdere dageraad jouw ontreddering getekend staat.…

Verwrongen noten, ongerijmd, vervlogen tussen daar en hier, ergens onderweg. Ziek. Zieker. Elke minuut erger. Stoppen heeft geen zin meer, De duivel heeft je in z’n macht. Er rest enkel hoop, hoop op een mirakel. Bij leven en welzijn, zien we elkaar nooit meer. Gedane zaken nemen bij deze geen keer. Ten onder. Loeiende sirenes.…

(magni consilii angelus) onderduiker hier is het wak in het kroos hier de grote staande snoek en aan de overkant de roomsen maar nu staat daar in lichte nevel naast de melkbus met de teems een vreemd en donker kind een juten zak bedekt zijn schouders daarachter rijzen takken van de vlier verstrengeld en verwrongen buurman haalt…

is een smeltkroes van cultuur ieder heeft zijn eigen zegen Gemaakt in een perfecte architectuur werd ons bestaan vorm gegeven Iedere gemeenschap staat op zichzelf maar zijn wij niet allen gelijken Als je goed kijkt, zie je het vanzelf dat we allemaal niet veel afwijken Maar de mens is verdeeld in kleuren en geloven Menigeen heeft een verwrongen…