Alle inzendingen over verzwegen

in zwaaien harmoniëren handen en vingers maar armen stokken in reiken ogen ontmoeten blijdschap spreken verstaan van het immense verdriet zonder woorden is zijn ontbreken voelbaar gemis wordt verzwegen het grote geheim dat zich geluidloos openbaart in samen weten…

Regels die als Vanzelf opwellen Uit de diepste Krochten van Mijn ziel - Die uiting geven Aan wat er werkelijk In mij omgaat - Maar als ik Mijn eigen verzen Teruglees merk Ik dat ik tussen De versregels door Ook heel veel Dat er wel was, Wel is, en altijd Zijn zal, Verzwegen heb - Poezie is, merk ik, Voor mij…

de zomers zoals ze waren het strijklicht in de winter de verzwegen verhalen de liedjes die jij zong het droevige van de dingen de verdwenen slenterstraatjes de tranen bij het inslapen het oversteken van de rivier de schittering van de schelp de zoute plekken op de ziel het achterblijven op aarde de vreemde die ik ben…

Een stem sprak stil vanuit het struikgewas Mij werd een blik vergund in 't jappenkamp Toen daar mijn vader deel werd van die ramp Verzwegen trauma dat ik later las Hun namen in rood marmer op een lijst Beschut door bomen rond een park in Zeist…

er komen de meest wonderlijk gekleurde strepen van de regenboog die je de weg wijzen naar UtopiA daar waar alles mogelijk is doch verzwegen blijft voor hen die schade kunnen berokkenen aan de gefingeerde werkelijkheid…

Je hele invloed staat me tegen, wat je mis doet wordt verzwegen, omdat je altijd and'ren raakt. Je hele zijn, het staat me tegen, maar als ik je zie, zo in de regen, weet ik wat jou bijzonder maakt... Je schaduw.…

wees niet boos als mijn lippen verzwijgen dat ik jou mis het komt wellicht door verzwegen jaren van afgebroken twijgen in een vergetelheid die nog immer is vraag niet waarom ik geen weet heb van een diep verlangen mijn stem stokt immers als ik de begraven pijn in mijn gevoel tracht op te vangen…

Je hoofd nu tegen mijn schouders gelegd niets hoeft verzwegen en niets meer gezegd. Verborgen akkoorden als uit een instrument zijn ons alle woorden bij voorbaat bekend. Wat wij nog verzinnen is ledig gepraat dat ook niets van binnen naar buiten verraadt.…

tulpen hangen druppels aan Kleuren zon voorbij de regen vangen blikken op fluisteren stemmen die tot nu toe zijn verzwegen de lach zit in het hart dat open gaat na rustloos groeien lentelicht ontluikt de bloem in warme ogen zal zij zomer bloeien…

Een ingehaalde herinnering geeft z’n tranen door in een open gevormd gezicht omarmt haar achtergrond in symboliek of teken of in een oneindig woord, verspreekt zich niet in onbetamelijkheid zonder vooroordeel, verzwegen in een ongeschreven gedicht zich telkens uitvindt, om weer wat origineels te verzinnen, van de tijd is niet…

langs eindeloze wegen, vol onmacht en ontoegankelijkheid, voor eeuwig verzwegen... luister naar mijn adem, wees één met mijn geest, en ervaar in stilte, waar ik tot nu toe ben geweest...…

Langs het spel dat allang niet meer is kruipen mijn rillingen een nieuwe berg en er is treurnis in het verzwegen meer en er drijven dromen langs dichtgeslibde randen en open is meer dicht zoals jij, hoop ik dichterbij een antwoord op een open vraag alleen is ook maar alleen wil jij met mij samen alleen zijn?…

Waarom heb je mij voor iedereen verzwegen? Waarom wist dan uiteindelijk niemand ook maar iets van mijn bestaan? Jij, die altijd zo de mond vol hebt van echte liefde en van echte vriendschap Als jij dan zo eerlijk bent als je steeds voorstaat, waarom is alles dan zo stiekem en zo anoniem gegaan?…

Slechts één kus verwijderd van onze droom ben ik ontsnapt aan verharde grond om je mond te stillen heb ik verslikt en verzwegen slechts één lief verwijderd van de hemel dacht ik met liefde de pijn te doden maar slechts in één adem heeft de dood mijn liefde gepijnigd…

je ogen je hart vermeden omdat je aanblik zo moe gestreden zonder verleden en heden verloren uitverkoren voor dit lijden zonder te vragen niet meer te dragen was gelukkig, lief dat je ogen niet meer zagen dat ik je ogen heb vermeden je hart verzwegen heb naar het verleden onze liefde ben vergeten mijn…

landt een woord zachter zonder iemands stem als je alleen maar met inkt zou spreken als je schetst met slechts dunne potloodlijnen maakt het uit wat je doet of laat onder de vernislaag de glanzende schijn ligt het uitgestrekte verzwegen verlies het blinde afscheid tast vergeefs naar stralend licht…

over een zee van daken zeilt een kwetterende zwaluw alleen dat wat hij vorm kan geven brengt hij naar buiten achter de loodzware deur sterft het verzwegen verhaal ik geef je de sleutels bewonder onder de witte dakrand het nest van de zwaluw woordloos toont hij je zijn huis vol verhalen…

Gebeurd verhaal, verhaal van jaren hèr, Wat zuster deed met mij? Hoe ik als kind, Jongste van arm gezin, soms, vader blind Geleidde door het stadje, her en dèr. Hoe 'k op zijn schouders zat dan, hoog en vèr Uitkeek, voor hem; voor gracht en stoep gezwind Waarschuwen moest; en hoe zich vasthield 't kind Lach-vrezende uit zijn oogjes als gestèr…

Ik houd je woorden tegen, en houd je bestaan verzwegen; ze kunnen nooit worden herhaald, nooit meer in dit leven. Misschien dat ik het papier ooit, wanneer ik mijn hart heb voltooid, over jou zal vertellen, misschien blijven mijn wangen dan droog.…

de dagen zitten vol met lucht nachten bestrooid met duister de toekomst droomt, een zucht er is nog slechts gefluister als een afgevallen blad dwarrelt weemoed naar benéé wangen worden nat niets is meer oké en als zelfs de regen voor je schuilt je liefde wordt verzwegen, weet dán, dat mijn hartje huilt…

Met wachten wordt ook niet verzwegen, wat een irritatie er boven komt drijven. Maar we laten ons er niet onder krijgen! Want als wachten nu het ergste is, dan weet ik niet, wat ik liever mis!…

Genetisch opgeslagen verdriet geschreeuwde woorden verzwegen en opgehoopt achter een muur van pijn Opgetrokken uit stenen die als valse brokstukken lava uit je mond vielen en mij genadeloos verpletterden Hoop en geloof stierven verstikt onder een versteende laag niet te ontsnappen duisternis ik heb mij aangepast, ik ben een overlever…

vanavond staat het evenbeeld aan de hemel, helder maar verzwegen het drijft met wolkenvelden mee op een marmeren maanmeer en onderkoelt het oog met ijskristallen even is er herkenning maar het moment lijkt met zachte bries mee te zweven niemand weet dat in dit maagdelijk schoon de maan van haar zielekind is bevallen…

mezelf heb ik hervonden in de weerslag van jouw wezen laat het blijven tussen ons denk niet dat het niet zou kunnen in onze ruimte is een plek van belang waar nieuws besproken blijft wat de krant niet haalde bewaren in de oude doos van geheugen zodat herinneringen nog eens opgehaald kunnen worden en het verzwegene…

een ontmoeting met mezelf of wellicht een vorm van tot jezelf komen als in verzwegen dromen een pleister plakken op een zere plek zo blijkt sterrenkijken toch zoveel meer dan naar grote en kleine beren loeren in een hemelse etalage…

het verzwegene? de adem van de zee? Woorden als pijnpunten, als grimlachen,glimlachen, omarmingen, kussen en wat dies meer zij Wat is wrang? wat maakt blij? misschien beluister ik het aan de zee, in de zee, op de zee.…

Daar waar alles wordt gezegd, en niets meer wordt verzwegen. Wanneer de liefde tot ons spreekt.…

’s nachts dwaal ik eenzaam door duistere nauwe stegen verlaten, vergeten, verzwegen zo kom ik jou daar tegen en vraag je naar je naam beduusd, bevreesd, bang zoek ik naar jouw hand raak deze langzaam aan ik sidder, huiver, doch verlang naar de donkere, zwarte kant van jouw onverlicht bestaan…

’s nachts dwaal ik eenzaam door duistere nauwe stegen verlaten, vergeten, verzwegen zo kom ik jou daar tegen en vraag je naar je naam beduusd, bevreesd, bang zoek ik naar jouw hand raak deze langzaam aan ik sidder, huiver, doch verlang naar de donkere, zwarte kant van jouw onverlicht bestaan…

ik raak je niet aan je zou kunnen verdwijnen achter bomen, roerloos aanwezig als toen de winter in het huis het zal vast donker zijn om alles en het bekende tot nog meer is verzwegen achter gebogen ruggen zeg dat ik sterven ga zodat ik los kom van de nacht en heen kan gaan in lege plekken zeg dat ik behoor tot de eeuwigheid en…