Alle inzendingen over vijven

Zal straks zo tegen vieren, vijven, Een mantel op het water drijven? Hij had hem pas nog laten stomen. ---------------------------------------------- Uuit: 'Alle gedichten tot gisteren', 2004.…

Dus toen hij na vijven niet opdaagde weer schreef zij een Annonce en zuchtte - (1 x). Toen dan ook na maanden verslaafd een zwerver aanbelde: "Ha Moempie, daar zijn we weer", sprak zij: 'Krijg je kleren - ik heb nu een Heer en geen boodschap aan jou en geen Bijstand meer !'…

ruggen diep gebogen zwieren ze in lange rij blikken op naar voren met aan de verre horizon een nevelige toren passeren brug en boerderij nog klotst het water tussen ijs en wallekant een wak is afgedekt met takken en rood band het is geen wedstrijd meer ze ademen dezelfde lucht op hun urenlange vlucht de handen gaan ineen met vijven…

ontdoe van het hart worden dan de letters moe of ontgaat mij dan die ene smart, en blijft de lezende zondagschilder, als de inkt is gedroogd een letterkundig taboe en zodra de geesten zijn opgesplitst in gebrandmerkte hokken ga ik rond met het voederen van de bezielde dieren het is mij bekend dat ze het liefst houden van vijven…

Na veel vijven en zessen schijnbaar zonder zin komt het moment - hij stuurt het de wereld in Een ander leest het en geeft meteen een vier, al na het eerste couplet - de dichter vindt hij een klier In het labyrint waar de geesten wonen slaat Poëtica met een deur Zij roept met rode konen: ‘dit is vloeken in de kerk,…

Van voetbal wist mijn opa van hoed noch van de rand maar hij schreef bij thuiskomst, direct na vijven, de leuke stukjes voor de voetbalkrant: ook die moet leesbaar blijven.…

soms ieder lied is schuifelbaar maar beter laat je het poplied liggen en verdiep je in het potentieel van de jazzimprovisatie dat vergroot enig mysterie in ’t leven de spanning gevangen tussen de tonica en de kwint valt alles plat als de rust voorspelbaar geef mij dan maar de koning van het contrapunt leunend op de verlaagde nones en kruis vijven…

met week vlees en bloed in de mond gespeend met melk en zorgen bezwaard schuift hij zijn klamme buik naar de afgrond En wanneer het ebben komt na de vloed liggen ze op een hoop benen en bekkens gewis komt de koude wind tussen ’t wasgoed het venijn met vuur de adem in de kwintessens Waarna veel napraat de naijver d’ oude koeien met vele vijven…

Tegen vijven zijn ze daar weer beladen met hazen en konijnen. Ze bespreken nog even met de boer de jachtresultaten. Twee staan er voldaan tegen de mesthoop te wateren. Dan verlaten ze in hun snelle wagens onze landelijke oorden. De boer heeft voor zijn gedienstigheden een konijntje gekregen.…

Hier vind je de gulzige wijven, thuis is zo gewoon na vijven. Maar desondanks, of juist dankzij, zitten thuis de vrouwen van hun man te houwen.…

kunstenaar, alsof ik van enige kundigheid zou zijn gespeend, blijkt door moderne technieken ongewenst voorgelogen ik voel natuurlijk gehijg in mijn nek van oprukkende eerbare talenten, al dan niet zichtbaar in de lijn omhoog maar toch is nog even de beker van hel en verdoemenis aan mij voorbij gegaan ondanks de fundamenten van vieren en vijven…

Wij zijn nog gezond en fris Allen met ons vijven. Grootmoe, 'k heb zo leuk gedroomd Van een spierwit bokje; 't Stond getuigd en opgetoomd In ons kolenhokje. Ook een wagentje voor twee Stond er zo bezijden. Vindt U 't ook niet heerlijk hé, Met een bok te rijden? o Ja, Grootmoe, weet U 't nog?…

aan de arm van een jonger familielid of vriend direct laat ik m’n schouders en hoofd vallen krom zelfs een beetje m’n rug wat opvalt door een zeer jeugdige gastheer die me naar m’n plaats begeleidt en wacht tot ik in de stoel ben gezakt als ik zijn hand druk als bedankje laat ik daarin een briefje achter met de tekst: “Wat doe jij na vijven…

Roerige nacht Van m’n ziel Wijzers geven zacht Hun draai aan ’t wiel Perpetuum mobile van hetgeen In stilte wacht Weer verdwijnt Keer op keer verschijnt In een zilte traan, de kilte lacht Zonder overtuiging, zonder macht Na veel vijven en zessen steeds een stuk Door groei van innerlijke krachten Na een val op de been Dure lessen, onterecht…

Rond de klok van zeven Brood en koffie als ontbijt Het is weer bijna tijd De arbeid roept je naam Om twaalf uur precies Even tijd om te vergeten Even rusten, even eten Rustig kijken uit het raam Aan het einde van de dag Het is al over vijven Nog even werken, even blijven Het werk is bijna klaar Elf maanden lang Werken voor het loon…

En dat moeten we miet zijn vijven, met zijn allen, We kunnen er alleen nog over praten. Hier loop ik dan opgelucht en blij, Met de kleinste dingen die ik heb en kan krijgen. Ik ben mezelf weer de echte mij En die zal niemand meer klein krijgen.…

WEGGELOPEN Op een bankje in een park hing zij als een ongelukkig hoopje verdriet Ineengedoken en de wanhoop nabij huilde zij in het nachtelijke gebied Van huis weggelopen tegen vijven na onenigheden met haar pa en ma Ze wilde ze in een briefje schrijven dat pa moest blijven uit haar beha Haast elke avond kwam pa boven vooraleer…

Zo stonden we met ons vijven een moment in Vrede met het Al. Hoest mezelf terug naar de tegelvloer en in de eerste tel vurend vanuit eigen dienstpistool met "iedereen zal nu wel denken....." Ja, allereerst op U. Met mijn broek en geslachtsdeel op de hielen bekeek ik de schade door de ogen van het Gezag en dacht,...!…

Ermee naar de dichtstbijzijnde giromaat, die onbezet op mij staat te wachten (het is even over vijven nog later). De pinpas glipt naar binnen. Ik laat mijn vinger dansen op het apparaat. Nee, ik hoef geen bon, de kaart komt stotterend uit de gleuf. Ik stop hem terug in mijn portemonnee: Welkom!…

Gij zijt schoon, zijt bevallig, vol vuur; Maar gij eist nog al vijven en zessen. En verkoopt uwe gunsten wat duur. Pronkziek volkje uit Japan en Bengalen, Dingt om prijzen van zilver en goud! Ik wil ook u mijn hulde betalen, Maar mijn hart, o mijn hart laat gij koud. — Goede dag, Madeliefje! Gouddropje! Ereprijsje, zo zedig en zacht!…

Het gaf ook mij in deze nacht verbaasd werkelijk stil jolijt toen ook ik als lot bijtijds even ontwakend werd afgeleid met kopjesogen open, rond vijven dit witte kon gedogen. Uitspraken en zinnen dansten meteen voor mijn ogen.…

Daarna mijn schamel pand betreden, dat we ooit bekleedden met ons vijven. Mijn broze walnootboom door het raam in de tuin zien staan, waarin deze week nog hoog mijn laatste geliefde zat, om er droge takken uit te halen, die even later van niets meer wist....…

Hier zijn we met ons vijven, Vijf zusjes op een rij. Zo wandlen we elke morgen Gezellig zij aan zij. We hebben lichtbruine ogen En allen goudblond haar, Daarom staat er voor ieder Een mooie goudsbloem daar. We hebben eender kleren, Eén kleur en één fatsoen, Dezelfde mof en mantel, En strik op hoed en schoen.…

het woelige baren een en ander moet dan uitgerekend in het verschil van verliefdheid naar liefde ooit moet men enige dwangsom sparen weet wel de streepjes krijg je nooit meer uitgewist ook al word je honderd jaren woelig is het na enkele jaren maar dan van ’t leven en vooral het samenleven het beroepsleven en nog vele bezwaren met veel vijven…