Alle inzendingen over vizier

horizon in vizier lijkt nooit ver je komt er nooit gezichtsbedrog…

gedijt hoort kwetsbaar zijn niet bij de strijd omdat het een finaal uitgangspunt is voor een relatie zonder haat en nijd wij betwisten zonder wapens elkaars gelijk zijn meester geworden in het camoufleren van onderhuids geweld alleen al het weten van dit bestaan geeft ons geen enkel recht om daarmee een relatie met open vizier…

Met open vizier zeg ik: "Laat alle angsten dan maar, uitkomen!" Ik ga en ging ervoor, tot op het bot, vanuit iedere lichaamscel in de allerlaatste seconde.. zonder énige angst!…

Een open vizier struikelt over schaduwen maar blijft rotsvast vertrouwen op merites dat net behoud vangt.…

Hij was maar een verbindingsofficier Toch werd Jan Blom tot schrik van Balkenende In bijna heel de wereld een bekende Want CNN kreeg hem in het vizier Maar de premier verklaarde onomwonden: Die Blom die was gewoon verkeerd verbonden…

nu hier bergen ontstaan van hard karton gepakt met herinneringen er schifting is ontstaan van bewaar, oh ja dat en kijk nu eens ruimte heeft gemaakt vele uren achter geregel van hier naar daar er sleutels wachten op nieuwe avonturen nieuwe deuren nieuwe muren een ander uitzicht een ander ochtendlicht datums die steeds veranderen…

Zachtjes in mijzelf ben ik een heidense ridder of een antiheld roep ik luid dat ik niet geloof in al die poespas en dat zingen Zachtjes in mijzelf ben ik een stille aanbidder van het wonderbaarlijke mooie dat in mijn vizier verschijnt, tot de meest eenvoudige dingen…

ik schrap de ogentroost en plant een kijkerskus op je gesloten leden pluk parels uit je wimpers in ruil voor het ontluikend blauw dat nu ongezouten schittert je oesterblik wordt een open vizier en ik lees de pas-de-deux nog voor een zwanenzang de lucht vertroebelen kan…

ik schrap de ogentroost en plant een kijkerskus op je gesloten leden pluk de parels uit je wimpers in ruil voor het ontluikende blauw dat nu ongezouten kan schitteren je oesterblik wordt een open vizier en waar ik stop zei ga ik door tot de halve maan zich heeft gewend…

Ach ja, die ouwe MIDI-bioscoop Een peilloos gat dat niet meer viel te dichten Zeer logisch dat men het vizier gaat richten Op iets dat vast ooit uitmondt in de sloop Zo ging veel geld in 't putje in ons stadje Dus wie was hier nou eigenlijk de Adje?…

De muggen dansen in de wind En wachten tot de avond valt De vogels hebben hun rustplaats al in het vizier Ik zie een buitenspelend kind, Met weemoed denk ik terug Aan die zomers van weleer We speelden boompje wisselen in het bos Dit is de zomer van het Pokémon vertier.…

Als al mijn gedachten in woorden waren te vangen zielenroerselen zichtbaar zijn emoties tastbaar waren was ik omgeven door aureool van vele fragiele kleuren in alle tinten transparant met open strijdbaar vizier al mijn gedachten wil ik delen en mijn woorden schenk ik u transparant maar niet fragiel standvastig aan mijn standpunt…

de wind strijkt tegen de haren in van de schuwe solitaire jager wacht sluip wacht op ongehoorde fluweel zachte kussentjes almaar dichterbij saamhorig verticaal gestreept met het hoge gras in het scherpe vizier het argeloze leven leven en jagen alleen…

Nu jij niet meer bij mij bent wacht de nacht met vreemde stilte ik was jouw stem zo teder gewend omring het duister nu met kilte ben ik alleen, o nacht zo lang hoor ik slechts in tranenzang hoe dwaas ochtend zal aanbreken zonder jou in mijn vizier eenzaam is het wachten hier dat mijn hart niet meer zal hopen.…

Bijzonder om het te zien, ik hoorde ze en ineens kreeg ik ze in het vizier. Een prachtig moment in de natuur om gewoon te mogen koesteren.…

Een lepelaar kreeg ik in het vizier. Ze was druk bezig met rondjes draaien, ze had zoveel plezier! Met mijn wandeling waren er talloze mogelijkheden om mijn hart te vullen met nieuwe herinneringen. De natuur, je valt vaak van de ene verbazing in de andere. Het waarderen ervan is groots.…

Vanaf het balkon Ziet hij's nachts dat Een atlas zonder rubicon Haar evenbeeld de stad omvat En in die duizelingwekkende ruimte Haaks tussen hoge bomen door Opeens een pluim van licht Verluidt zijn gunstig omen Een vluchtig sterrenspoor Net zo snel uit het vizier Als was haar komen Verbeidt de wens…

Het schip ligt hoog en droog op het zand ik voel Zijn hand je gaat van loef dat is je troef de plaat is zijn plaats van Griendvisser naar Engelsmanschipper de zee op drift immer van keer naar keer als ik kijk twee kilometer ver dan keer jij weer het schip in het vizier daar ga jij als een strandplevier…

ik heb je geen gezicht gegeven niet ingekleurd wat blanco was jij kwam naar mij met open vizier en een lach op je lippen die gaf ons de sleutel tot nader en dieper contact wij hebben de tijd nieuwe structuren gegeven door samen verder te leven in het plukken van de dag sprankelt jouw lach gouden minuten tot uren…

Het onmogelijke werd bewaarheid In een relaas van onmogelijkheid Uitgesproken in bijtende woorden Met open vizier zonder schroom Geen verhaal op fluisterend vertrouwen Warme liefde bevroren wederzijds Slechts blinde woede en verwensing Gegooid met etterend pus brandend in hel En lijdzaam onderga ik dit alles En zie hoe het dons op je…

hoe ik mijzelf ontnam daarvan droomde ik vannacht niet dat bij geopende ogen het bewustzijn daar aan dacht het was meer een schok dat ik de eigen weg afsneed mijn handen bleken vrij voor een laatse ademslok de dwingende slaap schiep dat beeld in het vizier en toonde zich genadeloos wreed het ontbrak mij aan gevoel waarom de overgave…

Dit gevoel is een blokkade op alles wat ik zou willen mijn hart schreeuwt genade ik zit hier gewoon te trillen Jouw verschijning is weer hier jij bent overal waar ik nu kijk maar jij hebt een ander in het vizier iemand waar ik niet eens op lijk Striemend voelt deze kwelling omdat het niet zo mag zijn mijn gevoel in de versnelling maar…

En opeens voel ik wie ik was Van voordat ik jou kende Ik herken de echte Car weer terug Degene die ik langzaam ontwende Ik was mezelf echt kwijtgeraakt Verloor alles wat ik ooit was geweest Alleen door mijn gevoelens voor jou En dat verontrust me het meest Maar nu is er weer de herkenning En ga ik verder met een open vizier Ik laat me…

begreep ik voor handen uit hemelse bron schaduw zonder verlangen zonneschijn in schemerstilte hoorde ik jouw naam, onuitspreekbaar alsof er niemand jou werkelijk kende was je alleen, soeverein en stoer teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden de beginselen ontroerden mij jij was mijn onbestemde vizier…

Nu jij niet meer bij mij bent wacht de nacht met vreemde stilte ik was jouw stem zo teder gewend omring het duister nu met kilte ben ik alleen, o nacht zo lang hoor ik slechts in tranenzang hoe dwaas ochtend zal aanbreken zonder jou in mijn vizier eenzaam is het wachten hier dat mijn hart niet meer zal hopen ik het hopen zal vergeten…

in waar eens poppetjes dansten kruipen nu gedrochten over elkaar klanken klinken uitzinnig door tot in het diepst van de nacht waar de kilte overhelt het gif door de straten dwaalt een spoor van destructie achterlatend voor degene die niet wilde leren liever het kwaad aanhing tot de t splitsing in 't vizier kwam welke een keuze forceerde…

Sinds Petrarca de Mont Ventoux Beklom is de weg afsnijden onwijs taboe Zijn broer mocht vóór Om in één moeite door Zelf tijd te maken open naar binnen toe Hoe waar de boodschap ook moge wezen Laat Bouke de Mol het maar later lezen Die krijgt bergop Zonder vizier klop Bochten zijn nu om messcherp door te sjezen…

Richt mijn vizier waar het licht opkomt daar jouw echo galmt tot de morgenstond.…

Ik vlieg over glooiende velden, met de horizon in mijn vizier. Wolken zijn mijn naaste helden, en ik ben mijn eigen koerier. Wind til mij hoger als je kunt, tot het oneindige heelal is bereikt. Nog hoger dan het hoogste punt, waar niemand op me neerkijkt. Laat de zon mij achtervolgen, tot de aarde in duister verdwijnt.…

Ze worden ook steeds brutaler, en tikken nu zelfs tegen het raam, zodra ze mij in het vizier krijgen, tjilpen ze met zijn allen mijn naam. Ja, ik heb behoorlijk wat gevleugelde fans, maar ik ben dan ook een ruimhartig mens.…