Alle inzendingen over vlijen

Op fluwelen kousenvoetjes sluipt het schemer naderbij leg lieve knuffel aan je zij vlij je neer en doezel zoetjes van pure chocoladedromen waarin suikerbloesem bloeit en de dropstruik welig groeit langs rode limonadestromen zo klonk mijn slaaplied lief en teer maar ik vond geen woorden meer toen ik hem zachtjes hoorde vragen papa…

gerieflijk vlij ik mij tegen jouw brede bast sterke doorleefde armen beschermen mijn boven diepe zelfverzekerde ankers behoeden voor wegwaaien hoe wij al vele jaren elkaar bijpraten lief en leed delen ik werp mij neer op het gras en smeek je teder te zijn overwortel mij maak me deel bij jou ten grave liggen wat durf ik meer?…

Gronden, in schemering gehouden, met wind en eenzaamheid gevoed, vlijen zich open, horizonnen wijken en worden afgesponnen, er is geen landschap meer behoed voor deze enige getrouwe die overal zijn intocht doet. ----------------------------- uit: Eiland der ziel (1939)…

Hij wil zo graag zichzelf laten zien stenen zagen, een huis voor mij bouwen met divans en tuinen om me neer te vlijen mijn schoonheid te vieren met zijn liefde en mij weg laten glijden naar de zevende hemel hij wil zo graag met mij wonderen ontdekken in de wereld waarvan hij droomt (nergens ligt er iemand in nood of in tranen)…

kom En vlij mijn kleine Vlij mijn kleine…. Die slapen wil…. In je droomhof…. Manestil….…

Een gedachtespel speel ik met de lente: vlijtige vlinders vlijen zich als innige innen aan mijn vastberaden zinnen. Een blije bij cirkelt rondjes rond mijn hoofd, de tijd tolt en een bal rolt sporen in het gras. Kleine kinderen kruipen sluipen door het gelukzalig groen nemen de kortste route door de tovertuin.…

ik weeg stilte en het valt me zwaar ik kan de druk niet meer verdragen de antwoordloze vragen ik leg ze naast me neer is er nog plaats om gedachten naast gedichten neer te vlijen zinnen moeten ook betijen anders zijn de woorden zonder context waardeloos ik steel lucht in ademloze nood wil decibellen breken alle mensen…

ik weeg stilte en het valt me zwaar ik kan de druk niet meer verdragen de antwoordloze vragen ik leg ze naast me neer is er nog plaats om gedachten naast gedichten neer te vlijen zinnen moeten ook betijen anders zijn de woorden zonder context waardeloos ik steel lucht in ademloze nood ik wil decibellen breken alle mensen tegenspreken…

Kom laten we even rusten heerlijk aan de waterkant vlij je hoofd in mijn schoot leg je hand maar in mijn hand kom laten we onze ogen sluiten zodat de stilte van het water geëtst wordt in gedachten als herinnering - voor later kom laten we even genieten van ons rimpelig samenzijn samen oud - samen oud wat moet dat prachtig zijn…

oosten woont adem mij je dichtzang laat de lentemaan stijgen in ‘t lied, door sneeuw bedekt het landschap wervelt traag met ranke rug gebogen naar de sterren en mijn abrikozen droom kom, strijk neer ik werp bloemen in de verte over maagdelijke bomen en de stilte van een winterzee kom, rust uit op het windkussen van de nacht vlij…

Rieks Haan Twee klompen Staan nog als Stille getuigen Beneden aan de Voet van de ladder Die je zo vaak Naar boven bracht, Om hoog in het Hooivak alle Ingehaalde hooi En stro in schoven Maar ook in balen Zorvuldig tussen De hanenbalken te vlijen - Nu staan alleen je Klompen hier nog als teken Van je bestaan Nu je…

de woorden van de schrijver vlijen zich voorzichtig in mij neer er moet eerst plaatsgemaakt proef maar: de tonen van de smaak van goede wijn ontstaan pas in je mond en voel: de klanken die je toe wilt laten zijn toon voor toon te toetsen er is zo veel en toch zo één de geuren van een veld met zomerbloemen wij zaten onder eeuwenoude…

Ik kom je nog een keer proeven in het geroezemoes van de avond aan de Abracadabar, het ruikt er niet zoals toen, maar zoals jij boven alles uit bloesemde zo zingen de zinnen rond die zich in mij vlijen tot wij twee straks overblijven en samen naar huis gaan Ogen, lippen, borst en buik tranen om stoere zelfspot ik leg alles in de schaal…

vertel me niet van de buitenbeulen ze slaan het merkteken van de rode dood ze lachen in jouw ogen kom nu in mijn veilig nest ik heb de takjes glad gevijld de bodem zacht verdonst vouw je vleugels en vlij je neer hier staan we in onze vederlichte liefde als het winteren gaat de bomen kalend en jij nog steeds van mij en ik…

Vlekkeloze natuur Schoonheid in Vleugels gevat Door meedogenloos Blik goeddeels Uit elkaar gereten Maar je hoofd Doet het nog, Je kraaloogjes Kijken nog vol Levenslust de Wereld in, en ik Die door jou Geraakt word, Je behoedzaam In een plastic Jasje vlij En je in Veiligheid geborgen Afgeef bij mensen Die goed…

Het overviel me gisteren in de winkel ik voelde iets van me-willen-vlijen tegen iemand aan Plots zag ik hem staan die me op een avond op de dijk na het zwemmen, de picknick, het liggen, om de beurt een regel citerend uit een gedicht het verre licht uit Urk verleiden wou maar voor wie ik net niet zwichtte.…

Vlinders komen Waar landschapspracht mag wonen In sferen om van te houden Waar je vredegevoel op mag bouwen De wereld kent hier vlinderwolken Romantiek hun leven mag bevolken In vrijelijk rond elkaar fladderen Het gevoel niet hoeft af te bladderen Hier vervul je elkaar met goedheid Waarin je samen aanvult en verder kijkt Versieren van…

Lieve liefste, kom, kom met me mee kom, kom laten we dansen aan de zee lieve liefste, kom, kom in de zon kom, kom laten we lopen tot aan de horizon lieve liefste, kom, kom laten we vlijen kom, kom laten we vrijen in het hete zand lieve liefste, rust nu maar loom en denk in je gedachten nog eens terug aan deze mooie droom.…

Zinderend van liefde Kijkend naar het glinsteren van je zilte zweet Vlij ik mij naast je Streel ik jouw ronde billen en vochtige spleet Jouw hand zoekt onvermoede Om te versmelten in rondingen, Zo prikkel jij mijn uitgestoken roede Mijn tong schrijdt over bekende paden Zoekend naar geurige nectar liefdevol, Het gekreun heeft haar bron…

Er zat niets anders op, zo dacht ik toch, dan in de witte, zachte wolk, die juist van pas al aangedreven kwam, mezelf maar neer te vlijen, al hopend dat de wind me naar het zuiden sturen zou waar ‘k in de warme zon andere luchtkastelen bouwen kon.…

Vosje, schenk me je vruchten vannacht, vlij je bevallig naast me neer. Je buik en schoot zijn donzig zacht, je lijfje is geurig en teer.. Geef deze krijger, vermoeid en bekaaid voor één keer waar hij naar smacht. Zodat hij niet langer in rondjes draait, verlos hem van het kwade vannacht.…

In het zwartste git van de nacht raken gesproken zinnen zoek ijlend wil ik dromen ontsluiten nogmaals in een roes verdrinken Jouw ogen zet ik uit mijn hoofd vlij ze voor even naast mij neer smoor jouw blikken met mijn kussen sloop immer voortrazende hoop De angst om wéér te verliezen verdringt elke rede van denken het licht van de opkomende…

Silence Een hoopje zand Kleine verhoging in het land Verstopt achter boerderijen Ligt daar het kerkhofje Van Zwartewatersklooster Hier zou ik mij neer willen vlijen Bomen en hoge zerken die een schaduw werpen op een voorbij leven Niks meer te streven.…

vluchtig is mijn letterzaad luchtig gedragen door een vragende wind speels en verstrooiend letters schampen het kalende land zonder opening van vingers blijft alles strak in de hand maar woorden vlijen zich neer in de luwte van struiken gedijen in zacht van een zomerse zon tussen bosrand en weiden vermeien zich zinnen tot strofen…

Gewikkeld in beweende doeken draag ik de dagen naar de dood en vlij ze stervend in zijn schoot terwijl m’n ogen zorglijk zoeken naar die ene zwakke schicht dat ik vast zou willen grijpen om zijn groei te laten rijpen tot hij vlamt van levenslicht Ik omklem met al mijn macht…

Ik wring en wrijf en lig te woelen, vlij mijn verlangen aan jouw zachte borst, kom weer open, golf van voelen en krijg verschrikkelijke dorst naar nieuwe woorden, vrije lijnen, verse vellen voor mijn oercontouren, een pen die een punt zet achter oude pijnen en haakjes opent voor wat mij mag beroeren.…

Vlij hier u neder, zalig dwalensmoe, Dat ik mijn tuin zijn bloemenpraal ontsteel En op uw hoofd mijn rozen reegnen doe.…

De korenrozen bloeien vurig rood en wij, we vlijen ons in ’t golvend gras en zonder gêne geven we ons bloot terwijl de zon zich richt op het gewas. Ik voel je hete adem op mijn lijf, zo passievol en zo intens bevlogen maar op ‘t moment suprême kijk ik stijf van schrik in twee verbaasde koeienogen.…

We zwieren luid lachend rond, dansen tot de ochtendstond; we vieren feest, we vrijen, vlijen zoenend mond op mond. Maar… de penis verheft zich slechts om weer neer te vallen. We hebben broze botten, ouderdom laat ons rotten; danst de Dood in ons midden, dan helpt bidden noch spotten.…

je gaat weer lopen op de zwarte steen los van alles nergens heen in het raken voel je het verleden naken kom geef je over je bent te vaak alleen voel me vlij je neer, je ziel heb ik al lang gemist accepteer weer mijn gezicht je hoort bij mij deel de schepping die we vroeger waren, kom dan gaan we God ervaren de tijd is slechts…