Alle inzendingen over vloed

Kom, golf jouw liefde, overspoel me met jouw vloed -- Eb niet van me weg.…

Dicht en dichter bij in mijn lichaam eb en vloed jij mijn supema(a)n…

Eb en vloed, deining Wij: Liefde, Woede, Vriendschap Ons leven, zo kort…

liefde is als eb en vloed een nimmer aflatend getij dat geeft en neemt lejo…

Sporadisch vallen tranen Als herkenning Op mijn pad Veel draag ik mee Op mijn schouders Naar de zee Zonder tussenpozen Zonder rust Hoop ik daar verdriet te lozen En dat de zee mijn leven sust Zij zal een meter stijgen Door het huilen dat ik doe En ik zal mijn schouders strelen En ik zal voelen: ik ben moe Dan voel ik zeewind…

voelde in je warme hand dromen zachtjes ontwaken uit het slapen hoorde je lach zag de rode hartjes die je in de branding had gestrooid om ons pad aan te geven we sprongen over kleine krullende golfjes probeerden het wit van de authentieke kuifjes niet te raken we zijn als goden herrezen uit het schepping bad voorbij de vloed…

de zon duwt de zee het water uit en de maan trekt haar het strand op…

tonen klonken vaak lager in samen praten de uiterlijkheden waren niet congruent zij een heerlijke griet en ik tenslotte ach een aardige vent maar in ons liefdesland was het zelden hand in hand altijd lokte zee en onder geweldige wolken de verte nog weerkaatst in het grijsblauw van je ogen stilte die golven en zand in vallende vloed…

Een vogel klapwiekt hoog boven de bomen die nu nog zonder groene blad'ren zijn - hij vliegt zo vrij en blij en zonder pijn alsof het leven enkel hoeft te dromen - maar plots komt er een donk're wolk voorbij en fluistert over 't wisselend getij.…

zij laat warmte druppelen uit lange artistieke vingers waarmee ze ultieme kunst doet floreren niet zomaar proberen en god zegen de greep maar met schoonheid al aardig op dreef zie hoe ijzige aandacht smelt en agressie verwatert waar stroompjes elkaar meanderend raken nog is er geen vliedende vloed maar het doet goed in…

gloedvol- vurig warme nachten dagen van vervuld geluk beukt de woeste wilde zee op dijken van het bange wachten angstig wilde hoopgedachten turbulentie in mijn lijf golven die mij overspoelen die mij eens in doodsnood brachten verwarren nu mijn angstig hart ijzig koude noordewinden kruipen door mijn botten heen waardoor de eb de vloed…

De tijd zou weldra daar zijn opdat het weer vloed zou worden. Mijn tanden klapperden er de wassing uit en mijn huid rilde zich opnieuw tot leven.…

Als eb zonder vloed waar is de limiet naar lucht happend en wachtend met tedere liefde in het verschiet afknappend of welwillend smachtend. Verloren tussen duizend tranen ziet zij het verkeersbord stop opnieuw beginnen zonder tanen leven in een notendop.…

Staren over de zee naar eb en vloed, die net als ons samenzijn hetzelfde doet, ondanks open armen krijgt zout en zand geen kans, ondanks gesloten ogen verliest de zee zijn glans, als achter het masker van geluk de zee zijn glans verliest, drijft het masker naar degene die het laatst kiest...…

in nog koele ochtend toebereidselen op komst traag verbleekt de maan als ceremoniemeester als waren zij kantjes van het bruiloftskleed verkennen witte golfjes aarzelend het zand lichtruisend het bruiloftslied kakofonisch begeleid door talrijke meeuwen als de getuigen gereed ligt nog maagdelijk strand uitnodigend voor de bruiloftsdans…

aan het zand genageld denk ik, trek ik naar jou of jij naar mij het zachte zand wordt harder nu we elkaar naderen voor even, vaste grond onder mijn voeten Maar ik probeer verder te kijken dan wat ik wil achter me mijn volle leven voor me het nog in mist gehulde van wat me toekomt in me de zekerheid van pure liefde voor jou eb en vloed…

strand dat glinsterend als kristal de koelte graag ontvangt een witte slinger van plezier spoelt over kiezels en rotspartij kust kleine kreeftjes, en stoeit met het gifgroene wuivend wier, daar waar het zijn einde vind huppelend als een spelend kind spoelt schuimend het water door tot waar een schelp zich verloor stilletjes trekt de vloed…

Ik lig helemaal alleen op bed en de muren komen op mij af mijn optimisme komt in verzet door de narigheid die jij mij gaf Het gat wat door jou is geslagen is zwart, eindeloos en leeg strompelend over lange dagen voel ik niet eens dat ik beweeg Wat heeft het leven nu nog voor zin met deze vloed van doffe ellende ik sta niet meer voor mezelf…

niet de aardbeving van 5,7 op de schaal van Richter huiverend heeft doorstaan Kefallinia boeit door een opeenvolging van liefde voor hare schoonheid die in 't azuur groeit Glooiend landschap met verkenning bergen, dieren speurend naar minimaal standaard Beter natuurlijk meer voor alles dat zijn grenzen uiteraard houdt Lijnen van vloed…

genageld denk ik, trek ik naar jou of jij naar mij het zachte zand wordt harder nu we elkaar naderen voor even, vaste grond onder mijn voeten maar ik probeer verder te kijken dan wat ik wil achter me mijn volle leven voor me het nog in mist gehulde van wat me toekomt in me de zekerheid van pure liefde voor jou eb en vloed…

Dat vloed ertoe doet juist: springvloed die zee springen doet Het land dat zich niet kan verweren verzwolgen, open gescheurd door wind als handlanger kennen niet het mijn en dijn Het is menigmaal zo pijnlijk gebeurd: 'Watersnoodramp' in ons collectief geheugen Vloed springt beukt op vensters, deuren en muren tergt familie…

ik voelde warme stralen uit gedachten die energie brachten en haalden hun pulserende vloed deed mij intens goed de boodschappen heb ik nooit echt kunnen achterhalen omdat de sleutels van je geest jouw schatkamer niet ontsloot als zijnde privé de warmte die jouw nabijheid mij gaf in de vloed aan leven en lach was de leidraad…

ik ben zo bang om oud te worden als ik de warmte die mijn vezels voedt me liefdevol groeien en vloeden doet ontberen moet…

Verdrinkend in de kromming van je hals laat ik mijn nacht door eb en vloed geleiden. We geuren zee en kloppend bloed streelt baren open tot de morgen ze voldaan weer sluit.…

Heb jij nu één oog aan de horizon een ander aan de grond en zie je toch de vlakten niet waar het water onstuimig stroomt geen tsunami en geen overvloed geen toeristen meer op Pukhet geen hotel dat duizelt van de sterren maar wel de houtstapels die branden op het strand aan de overkant en ik had je nog zoveel te zeggen maar het water…

op de grens van eb en vloed delen stromen zout en zoet op de grens van vast en vrij helen dromen jou en mij…

Wanneer komt de vloed over mij heen die me raakt en me meeneemt in een ander groot leven ergens...…

naar strand waar ze in schuim kapot sloegen onder de harde hand van een straffe wind tot niemand ze meer vindt ik ben toch terug gegaan in kalmer tij bij een volle maan om ze te determineren en hun namen te leren wilde hen niet in anonimiteit vergeten zij die op woeste golven het leven goed speelden in een nog paradijselijke vloed…

hier had ik willen fulmineren hier had ik mij tegen alles willen keren ik ben gestrand en aangeland op golven van weemoed zuigend ebben mijn voeten weg in overvloed…

ondergedompeld opgeschoond adem en getijden pauze…