Netgedichten

netgedicht (nr. 14.169):

Eb en vloed

De gedachteloosheid
greep om me heen,
tot in de uitgestrektheid
van mijn verste vingers
en mijn keel snoerde
me de handen.

Mijn maag wentelde
zich in zichzelf en liet
mijn tanden klapperloos achter.
Mijn mond ging onwillekeurig
open en sprak een lege wind.

En ik, ik liet mijn lichaam
zijn gang gaan. Het spoelde
zich in de branding
tot aan mijn huid.
De tijd zou weldra daar zijn
opdat het weer vloed zou worden.
Mijn tanden klapperden er de wassing uit
en mijn huid rilde zich opnieuw tot leven.