Alle inzendingen over vlucht

wat trek je uit de kast om naar de maan te gaan? een helderwit astronautenpak met coating dan maar? als het grijze maangruis aan je kleeft als je in die rulle bodem boort een maanlanding is hartstikke moeilijk bijna niet te doen overigens vlieg over wit pakijs en blauw zeewater terug naar huis doe alles nu maar…

de lucht is vandaag gevuld met aankomst en verblijf bevroren in hemel en veranderlijk met wolkenvorm vertrekken is geen object geen onderwerp in een kooi geen zinsnede op het strand geen visgrond en zilverplevier misschien een draadloos paaltje in ongemaaid weideveld een onzichtbare kust, een hek of onmiskenbaar iets dat beklijft…

nergens op aarde je leeft op een tak die aldoor breekt en je glijdt met gevoel te vaak in een wak terwijl jij zelf voor ieder zo boven alles uitsteekt je lippen spellen die woorden die mij ten diepste raken niet zomaar een zucht neen, het is voor mij tot heden getuigen van een ongekend baken, in het nu ervaar ik jou doorheen je frêle vlucht…

zie daar een vlucht duiven van wel een stuk of tien vredig vliegend langs het hemelse gewelf zo mooi ik wil ze koesteren aaien en koop daarvoor een witte buiten gekomen wappert zij met haar stoffige vleugels een hevige niesbui volgt en toen toen …. nog een vlucht en plots waren het er elf…

Wachten op geluk: lange treinen vol kansen – die voorbij razen.…

Verslagen sta ik aan de kant aan de zijlijn voel me machteloos wat ben ik in deze wereld waar mensen elkaar naar 't leven staan is dit de mijne waar men kinderen neer maait, vliegtuigen uit de lucht schiet het licht niet in de ander z'n ogen wordt gegund ben ik verdwaald…

Rond waart de schemer van sporen van genen gemodificeerd in een obscuur domein. Vliesdunne flinters omhullen en vullen van buiten en binnen onzichtbaar een luchtbel, aldoor transparant. In pastel polychroom draaiend, bewegend onthullen zich flinters, zichzelve gelijkend, aan de laborant. Sliertend en slijmerig waart er nog…

Vlucht nu maar snel! voordat het liefdesvuur je verteert Vlucht!…

vluchten Ik ben verdrietig. ik ben bang. vluchten is het enige wat ik kan.…

Zolang we leven, leven we in de toekomst -- bij elke keuze.…

Vlucht maar, vogels, koud en deerlijk is 't alomme vlucht en vliedt, voor de koude en voor de mensen, want de mens en mint u niet. Vlucht maar, of hij zal u schieten, met zijn roer, hij droomt daarvan: vlucht waar hij, met al zijn wijsheid, vlucht waar hij, niet aan en kan.…

Ik vlucht in stroken lucht omdat ik even niet wil dat men mij ziet met tranen op en zonder lach. Ik vlucht in iets maar niet voor niets ik laat een ander in waarde en schep een lach al is het niet op het gezicht maar wel in het hart het is het waard ook voor mij. Ik vlucht in iets maar niet voor niets.…

geen plek om te schuilen, te vluchten voor meer geen plek om te huilen en 't harte zo teer... hoop bijna verloren, gejaagd als een hond nu bijna herboren, maar nog niet gezond...…

alleen de nacht brengt donkere ramen neemt de leugens in bezit verfraait de kamers met lege tafels …de waarheid blijft onuitgewist alleen de nacht verzamelt de schaduwen vult de hoeken met gelogen woorden verbergt de tijd tussen woedende tanden …verraden hebben jouw ontrouwe handen alleen de nacht vlucht voor de dag kropt alles op wat…

Als een vogel, gevangen in wrede onderdrukking, snak ik naar de zon, de wind en de wolken, mijn vleugels zijn verlamd van niet-begrijpen, mijn geest gebiedt te vluchten: sla je vleugels uit en snik je doodskreet langs de vredig-blauwe lucht, opdat de zon haar voedt tot storm en de wind haar uitstort over de slapend in niet-willen-weten…

Vroeger kon ik vluchten, Wist ik niet eens waarvoor, Steeds weer dat ontvluchten, Ik had het niet eens door... Nu vlucht ik waar ik bij ben, Steeds sleep ik mezelf weer mee, Zo graag ben ik een van "hen", Doch steeds weer ontevree...…

Mijn God, wat heb ik jou al gehaat ik wil wel vluchten maar het is te laat. Ik voel je beven wanneer je in me glijdt en me moeiteloos naar een hoogtepunt leidt. Zo dadelijk ga je weer terug naar haar terwijl ik hier in de leegte staar. Je hebt me nooit iets voorgelogen waarom voel ik me dan zo bedrogen....…

verloren in wanhoop als de enige vlucht verstrikt, in je eigen uitgezette dwaalspoor de liefde verzucht onnavolgbaar ben je je grauwe gebied wordt groter maar pakt je in echo's, klinken in de verte klanken vervagen je loopt er middenin…

het duurt niet lang voordat de apparaten, waarop men in vertrouwen zich verliet, het van ons overnemen, mensen niet meer nodig zijn, wat valt er nog te praten onopgemerkt houdt het je in de gaten, vanuit de lucht gegrepen en bespied, het sluitende systeem dat alles ziet en registreert, je hele doen en laten verdreven is elk onbekend gebied…

Onderlaatst kwamen onderhuidse gevoelens bovengronds de wereld haten vluchten naar die veilige kant ondergronds in het donker zonder publiek of spiegels binnensmonds prevelend de bezwerende formules tot allerlaatst…

in een wezenloos geluid zo beschrijft zich de uitgeholde lach nog slechts verkrampt waar te nemen naast diepe kassen een afdruk van voorbij verleden die vergeefs de vermeden gebeden van uitzichtloze hoop tracht af te tasten maar zwalkend door de ijle lucht gaat het kwetsbare, onweerhoudbaar, op de loop in een hijgende vlucht…

Geen vaderland Een vreemdeling Geboren nooit en toch bestaan Een naam gekregen hier ver vandaan Dagenlang nog hoop gehad en niets gekregen Nog steeds geen land De weg weer terug Maar welke kant Wie kent de weg naar Niemandsland...…

meeuwen stijgen op in duizend vluchten van tongen wind roffelt rusteloos op natte veren het water slaat handen tegen de vele zonden van de dag en wanneer het avondrood zwart wordt in het uur van dalende engelen fluister ik kom, kom naar hier hijg de golven heen en weer herhaal de woorden in het licht maak mij tot…

Jij zag me zoals ik niet wou zijn, vloekend, ik leek wel bezeten. Vluchtend voor een zwaar geweten, verlichtte ik kansloos de pijn. Wat wogen mijn woorden toch licht. Het waren pluimen van een gier die schijnbaar krijsend van plezier zijn geest in een duikvlucht ontwricht. De waanzin gold als een despoot die 't goede inruilde voor 't kwaad…

rennen voor het leven op schaal van dooierdood gevolgd door kip zonder kop met drie slagen om de arm de week doormidden zagen net doen alsof je neus bloedt er is zo onmenselijk veel maar god kan windeieren leggen tijdens het luchtje-scheppen en hongerstilte laten beven want hij broedt de adressen uit…

grauwe gebouwen gehouwen uit steen bemande vrouwen geflankeerd door geen 1 de nacht belooft me iedere keer weer stranden en palmen en ik prostitueer het licht, onheilspellend nadert te snel de seconden aftellend weer terug in mijn vel de mieren ontwaken en rekken zich uit het doet me fel braken hun verstommend geluid bedrijvig…

Herman valt als 'n steen ik kan helemaal niet vliegen roept hij verbaasd; die stufvogel in m’n kop liegt als ik dat beest tegenkom.....…

Nooit meer op de vlucht, nooit meer bang voor eendonkere lucht.…

M’n oude leraar klassieke oudheid is al lang niet meer van deze tijd gevlucht voor ‘t huidige barbarisme is hij in oude verhalen gevallen zit hij vast in ‘t verleden van de - Mediterrane, azuur blauwe scheur die Europa en Afrika uit elkaar rijt bakermat van beschaving die dwars door Europa naar ‘t noorden drijft. Soms stapt hij even…

Een droomvlucht terug naar dagen die eens oneindig voor mij lagen bracht een glimlach en geluk kwam mij dansend tegemoet een witte veer dwarrelde langzaam neer als stille engelen-groet en tekende vleugels op schelpen uit de diepte van de zee, ik droeg ze naar het licht ze vlogen...met mij mee los van de grond waar ik in…