Netgedichten

netgedicht (nr. 16.555):

Duikvlucht

Jij zag me zoals ik niet wou zijn,
vloekend, ik leek wel bezeten.
Vluchtend voor een zwaar geweten,
verlichtte ik kansloos de pijn.

Wat wogen mijn woorden toch licht.
Het waren pluimen van een gier
die schijnbaar krijsend van plezier
zijn geest in een duikvlucht ontwricht.

De waanzin gold als een despoot
die 't goede inruilde voor 't kwaad.
Mijn zwijgen torste het verraad:
't leven was geboorte en dood.