Alle inzendingen over volheid

Het rook er zo naar bloem en gras en nat en bloesem in de bomen een slingerpad van scherm in berm het koolzaad geel in 't groen als felle fijne franjes daarin het fluitenkruid als tere kant de kaarsen klaar van de kastanjes het water met bosschages aan de overkant. 'k Beklom de steile trap en zag uit raampjes van de vuurtoren de weiden…

Voor Jeannet Achtentwintig Viermaal zeven Dag van volheid In de eerste maand Van het nieuwe jaar Beeld van volheid, Van verdraagzaamheid En wederzijds respect Woord dat trouw houdt Voor altijd…

ze zijn zo gelijk verschillend de dichters in het gedorste avondlicht het vuur draagt gezichten soms verborgen in een nachtverhaal dat dromen stolt tot onbegrepen stenen waarop het handschrift rilt en rolt maar ik hoor ook kleuren knetteren, gedachten die hangen als madeliefjes aan een hals een warme borst waait nog voorzichtig…

Waaraan jij nu moet wennen, vertrouw op je gevoel als de vlinder van nacht de vlam van mijn lichaam temt, maar doorgloeit in de ongeremde liefde van de werkelijkheid, die wij in een ademloze volheid hebben beklommen.…

In de volheid van mijn dromen hoop ik jou ooit weer eens tegen te komen. Hoop ik met jou weer geluk te delen; met iets van dat speelse glimlachende gezicht. Die onuitgesproken zoete beelden. Die sierkrullend letterlijk mijn gevoelens nimmer verveelden.…

Leegte nuttigt, Volheid zint.…

In die stilte hoor ik jouw stem zacht eerbiedig, de volheid, wetend waarheen... Jouw licht in mijn duisternis onzichtbare kracht laat mij geloven, de volheid, wetend waarheen... Daden van jouw barmhachtigheid zet ik voort in levens van anderen, de volheid, wetend waarheen... ...de leegte voorbij.…

Als de ziel zingt De melodie van stilte ken ik inmiddels uit het hoofd omdat het ligt opgeslagen in de krochten van mijn ziel leegte en volheid komen daar ze tezamen het maakt me vrij daar ontwaarde ik dat eenzame leegte ook volheid van het leven kent de ziel vertaalt die melodie eens immers is mij die rozentuin beloofd een witte…

Ik geloof dat de ziel van ons leven als een waardevol kleed is geweven van ragfijne stof dat door gedachten vanuit het hart gegeven het samenzijn niet kon bederven zo geloof ik dat er zijwegen van de liefde bestaan een kwestie van twee-eenheid waar de één sterft, naar de hemel gaat en de ander alleen achterlaat met een hart vol liefde…

Soms is het nul, Soms is het alles, Soms leeg zoals Alleen leegte Zijn kan, Soms voller dan de volheid in de Hoorn des overvloeds…

Het niets maakt alles kwetsbaar of volheid het niets creëert integerheid en leefbaarheid Het niets maakt de ruimten sereen alles beslaat of ontstaat uit niets, gemaakt uit de creatieve ziel van deelbaarheid.…

Volheid die te veel geworden was, Voelde me er door overlopen, Te vaak, te veel naar mijn zin Was mijn ik erbij ingeschoten, Tijd die als een vloedgolf Van aaneengeregen gebeurtenissen Over me heen sloeg En me platgeslagen achterliet - Koos er voor me uit de tomeloze Volheid terug te trekken, rust te vinden Waar ik die allang was…

ik voel het zachte van stilgevallen blaren waar onder een tapijt van vergankelijke kleuren het rusten is begonnen en mijn ziel zich al stervende bereidt op een mogelijk baren tussen het grijs van boven en de melange van benee voel ik me even zo heel opgenomen in een immense zee alsof ik mezelf met al het zijnde deel…

Verdwaald in golven Geen geluid waar te nemen Alleen verstilling. Wanneer in de vroege morgenschemering mijn aandacht wordt getrokken door een sluier van verstilling in dichtheid en uitgestrektheid van waar de vage contouren van sil- houetten opdoemen terwijl gezichten en portretten lijken omhoog te zweven. Hoe het waas als een mist zonder…

ik wil de volheid bezitten, een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren, mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om ene genegenheid blindelings op te wekken die eeuwig zal duren…

En in de volheid van mijn leegte voel ik me licht heb ik liefde voor iedereen en voel ik me verbonden en is ieder ook écht één.…

ooit het gevoel zo van volheid. nu........... waar kan ik heengaan zonder te verdwalen? in het oerwoud van de woorden? eenvoud in het vergeten zijn onbereikbare gave een verre herinnering.…

schaduwrijk is de sobere kapel waar stilte vermenigvuldigt in die ruimte van ondoordringbare leegte waar volheid als maar groeit berust ik in mijn lot mens als mens, nietig, vergroot tot een denkende zot…

Toen was het stil Het leven stond stil Levend stil Als een transparant glas Reikte de tijd over eigen grenzen heen En in de volheid van leegte; in deze ruimte voelden wij ons samen heel even alleen.…

Wanneer zelfs de leegte de leegte niet meer vult, de stilte te groots wordt in zijn volheid, het verlangen naar veelvoud het leven niet meer vervult... kan zelfs het geheel dat in d'illusie beelden verguldt het Zelf niet meer verstaan omdat al het denken, het voelen, het Zijn in tijd is voorbij gegaan...…

HELIOS DAGOPENING Zo komt hij op in volheid met een aura van rood kom maar vlug, de nacht was koud van eenzaamheid van malende gedachten Met gesloten ogen ontstaat in mijn hoofd jouw gelaat omkranst van verzachten *bij een foto van Jessica van Haaren…

Want daar, in leegte, in niets, raakt volheid je aan. Reik tot achter de schijn die verblindt, betovert, verleidt. Doorzie haar illusie, dat zij de werkelijkheid is die telt. Zoek niet, laat los. Ga tot voorbij.…

ik zag je gedragen door de wind je voeten raakten amper het grint het was reiken om zacht te raken even contact maken met diepte uit ons zijn volheid genieten in een vluchtig schampen zonder aan te klampen in een magische spel het mysterie van diepte ervaren in een luchtig evenaren…

Toen vroege bloemen zich niet met bloeien hoefden te bemoeien geurden ze fleurig beurtelings gekleurd Nu zijn ze eigenlijk alleen maar bezig met het overleven zonder door te groeien laat staan nog te bloeien Leeg bleef liefde liggen vage vragen knagen aan de volheid van het samenzijn…

Volheid van het leven ervaren te gaan zien de blauwe luchten het zonlicht weer aanschouwen.…

Vanuit het donker schijnt een helder geluid de stilte verdwijnt in poëtisch gefluit een zang in al zijn volheid, kracht en schoonheid afwisseling van toon, ritme en melodie klinkt bevrijd door pure magie de nachtegaal verspreid zijn kunst in zijn eigen betoverende taal…

de winter dicht zegevierend op de volheid van stemming die zijn verband is met het jaargetijde door alles te geven op grote schaal de kracht van de natuur ontboezemd zijn witte schoonheid prachtig besneeuwd zodat alle ogen op haar gericht zijn dat wordt door lief en leed met elkaar gedeeld overal in ons land...…

ik voel je al van binnenuit een vlinder die wil vliegen niet opgesloten in de spanning van een zachte buik jij slaat je vleugels uit wiekt van bloem tot bloem op jacht naar het ultiem schakeren van kleuren om het leven in al zijn volheid te proberen eet maar uit mijn hand jij de primus inter pares uit het vlinderland…

het is heerlijk op schreden terug te treden perspectief even te laten in het ondergaan van zon rust ontvangen door haast en stress uit te bannen eindelijk ooit ontmoeten wat altijd opzij is gezet tijd nemen voor warm begroeten in stilte van gebed om de scheppings nadagen nog in hun volheid te ervaren…

en meer zal ik ooit geloven dat ik me dronken drink aan die kus op je lippen hoe ze laveloos bezwijken in de branding van volheid zonder me te moeten schamen om hoe het schreeuwt in mij gewoon groeien met het oor aan jouw borst als een openende schelp in een lichte nacht omdat ik weet dat het vochtige zand zich verankert in…