Alle inzendingen over voorbij gaan

Zo lang we ons zelf niet overleefden in de dood Van 's levens goed, Vereerde ik weelde in arbeid, daaglijks brood, En 't onbezwaard gemoed. Ons daaglijks voedsel is sinds lang het brood der smart; Mijn werk verging Tot dor gepeins; en van de vrede in 't hart Vergaat de erinnering.…

je vindt geen draaiorgel in gewijde kloostergangen daarvoor moet je beter naar de walletjes gaan.…

Wanneer Ging je eens lekker tekeer. Ging je ook over de rooie, Dat is juist het mooie, Elke keer weer. Maar ga altijd weer Als een dame/heer tekeer!…

fotogedicht=gaan in liefde…

Laat me maar gaan, ik kom er niet meer uit, Ik zie geen weg terug, en ook geen weg vooruit. Laat me maar gaan, alles komt goed, als ik er niet meer ben, als ik verdwenen ben voorgoed. Laat me maar gaan, voor mij heeft het geen zin, één ding wil ik nog zeggen, je was mijn liefste vriendin. Laat me gaan!…

dilemma's zogezegd Ze hield van hem maar wilde meer Was dit normaal of goed of slecht Moest je dan maar blijven dromen Terwijl het leven langs je gleed Ze vreesde dat de dag zou komen Dat ze slechts doen zou wat ze deed Maar ze kon niet verder zonder hem Had ze zichzelf al toegegeven En daardoor kwam ze soms wat klem Tussen -verder gaan…

Als ik de wind moet volgen omdat binnen in me een storm waait, wil jij me dan even laten gaan? Als ik huil om alles en niets mezelf niet meer ken een antwoord zoek op vragen zeg jij dan niets. De wind zachtjes tegen me fluistert omdat hij kent mijn onmacht, weet dat niemand me helpen kan.…

ze proeft zijn stem klanken liggen ongeopend op haar hart luidkeels smaakt het naar bittere pijn dat geschel besluipt haar zonder argwaan slangerig vindt hij zijn weg draait zijn smekend lijf om haar heen tastende vingers ontvouwen woord na woord het groene monster bijtend in haar enkels het gif tot aan haar lippen…

het is niet warm koel of koud maar verschroeiend heet zoals jij liefde geeft in je ogen smeult het vuur van hartstocht als wij brandend elkaar raken hoger loeien vlammen als wij langzaam zonder te ontspannen komen om te gaan in het uitgeblust en nat zijn lijkt de brand weer meester maar je ogen vragen vochtig om een nieuw refrein…

Het schone morgenstrand ligt blank en leeg onder een vlucht zwanen laat hun zingende vleugels schuchter weergalmen steunt die weemoedige stem van teer wellend verlangen naar geheime verte de witte vogels vliegen tussen doffe zee en vroeg wolkengrijs vol onvoorspelbaarheid die rustig wacht waar hemel en water elkaar ontmoeten verdwijnen…

Waar te gaan als de weg gesloten is. zoekend naar een zijweg oh kon ik maar vliegen alsof ik alles maar constant mis constant tegen mezelf loop te liegen En dan? terug of gewoon stoppen? En nu? verder met waar te gaan zonder resultaat? ergens binnen gaan zonder kloppen?…

vlieg dier van hier naar veiliger oorden laat je niet vermoorden scheer hoger door de blauwe lucht zorg dat je jachthonden ontvlucht zij die schieten bloed vergieten blijven op jou jagen en zichzelf behagen met jenever en jouw lever…

Nog hangt er de maan de boomgaard verdwenen nu staat er een huis de avond aan 't vallen nog bloeien er rozen straks weer winterjasmijn…

in de zachte vlammen van het vuur licht plotseling een andere wereld op het rustieke knetteren heeft plaats gemaakt voor een vreemd kwetteren kleuren spelen landschap van een onbekende signatuur vormen beelden uit de oer natuur er danst beweging in het vloeiend gaan een verplaatsen zonder staan massa lijkt van geen belang de wereld…

Intens verlangen doe Ik ernaar een rivier Te zijn - niet Geremd door Allerlei vermoeiende Beslommeringen - En zijn gewoon zoals zij: Te kunnen komen Zonder het verlangen Te blijven - en te Kunnen gaan zonder heimwee…

Telkens genieten van hoge spookgestalten: bomen in de mist.…

binnen bescherming toch uit de hand gaan lopen het geeft de voorkeur luchtkastelen zijn intens ze laten je ademen…

wilde pluisjes blazen naar de toekomst vragen maar ze bleven haken waren nog niet rijp genoeg om uit de bol te gaan laat nu mijn gedachten vrij ze moeten vliegen maar ik heb ze niet meer op een rij alles uitgeplozen gestopt in oude dozen maar kan ze niet meer kwijt laat het mij niet overkomen dat onvolgroeid gedachtengoed ik…

sta ik nog even stil bij deze dag waarop ik jou en jij mij weer zag het bij elkaar zijn zoals steeds weer wonderfijn woorden zijn eigenlijk niet nodig, zelfs soms overbodig je aan kunnen raken je kunnen smaken me tegen je aan kunnen vleien je voelen ademen…

hebzucht paren blijven hun leven bij elkaar door eigen drang en plichtsgevoel niet om uiterlijk zoals de mens onze uit en ingewanden worden door de mens misbruikt daar willen wij niet bij stilstaan wij zijn van goede wil en geven geen tegengas hoewel het slaan met de vleugels doet vergaan men heeft ons een naam opgeplakt als domme gans…

ik langs deze weg blijven gaan Een tevreden leven met een teleurstellend eind of een pijnlijke tocht naar een gouden toekomst...…

Elk woord een zweepslag Geseling met taal Kolkend bloed, drift die Een wig drijft Grens zonder overgang, Noodweer Tussen gedachtestreepjes -Jouw naam- Traanfilm op hoornvlies Oogleden die niet wissen Kunnen Dan - stilte na de storm In donkere lucht vegen Hemelsblauw alweer Niets nieuws onder de zon…

Uithuizig staarden we naar het raam verder dan de barst in de ruit kwamen we niet de schouders als kapstok voor onze dichtgeknoopte jassen de schuld van de tochtdeur hielden we onszelf voor want die klemde zullen we nog een ommetje doen zei jij toen je zag dat je benen overhoop lagen met die van mij en dat op de bank die ons vroeger…

soms knaagt er iets aan geven stukjes die zijn blijven leven uit een schijnbaar onbegrensd moment zag je ogen voelde handen samen hebben we verkend in teder gaan elkaar verwend tot we in passie braken op de hoogste tonen van kristal kleurden regenbogen in het scherven ruimen kwam ik ze weer tegen de stukjes leven die ondanks alles…

wist je vingers kleurde nagels las de lijnen in de palm van je hand voelde hartslag zag de ringen om je pols die tekenend het leven vingen juist de kleine dingen jouw patronen in het schonen van de dag het knellen van de ringen liefdevol je lijf dat alles heeft gegeven in warmen mocht jij niet eens een ander zo omarmen wij gaan…

Verdrietig als je kinderen niet meer ter kerke gaan We dachten dat we ze zo goed hadden opgevoed Maar achteraf gezien, toch niet zo heel goed? Toch hebben we als ouders ons best gedaan. Een schuldgevoel achtervolgt ons nog vaak Ze zijn gedoopt en in Gods verbond opgenomen Kunnen ze aan Gods liefde en trouw ontkomen?…

Renners struikelen Strijders falen Lopen tegen stenen muren Om het einde te halen Verliezers pruilen Onwetenden vallen Lijken bij het minste geringste tegen een muur op te knallen Alleen de ziende blinde Kijkt alles met een glimlach aan Zij weet hoe ze moet vallen En vooral hoe ze daarna verder moet gaan…

smacht mijn adem naar de boezem van de regenboog, de stilte die ik zoog was als melk voor deze vondeling ik zou mij willen gehuchten naar de plek waar beweging in een afzonderlijk inherent bestaan me weet te zeilen met het stof waar ik uit besta – er is geen wind zonder vlaag - de dood vraagt meermalen, maar ik beslis in de voortgang van gaan…

in de zomer is noordwaarts gaan niet echt een straf de stroompjes zijn doorwaadbaar het landschap toegankelijk en de fjorden te bezeilen ja zelfs noorderlingen hebben dan iets menselijks minder nors(k) vooral anders is het in de winter wanneer koude hen omringd dan tocht het ernstig door de kieren van hun hart nee dan toch maar…

de avond kruipt dichter slokt gestaag het avondblauw op waar jij in schuil gaat, voor nu en voor altijd voetstappen die allang verloren zijn gegaan gingen op in daar waar jij nu bent onvindbaar…