Komen en gaan

Uithuizig staarden we naar het raam
verder dan de barst in de ruit
kwamen we niet

de schouders als kapstok
voor onze dichtgeknoopte jassen
de schuld van de tochtdeur
hielden we onszelf voor
want die klemde

zullen we nog een ommetje doen
zei jij toen je zag dat je benen
overhoop lagen met die van mij
en dat op de bank die ons vroeger
véél te groot leek

mijn altijd wakende voeten
waarvan één in diepe slaap
trok ik voorzichtig onder jou vandaan

traag stonden we op
veegden onze schoenen
op de inmiddels versleten deurmat
voor we weg gingen

en zo telden we kilometers zwijgen
thuiskomen was een optie ...

... link hieronder voor clip van het gedicht ...

Biografie van deze schrijver

Huwelijk zwijgen thuiskomen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 8 stemmen 911