Alle inzendingen over voorgoed

Soms zingt het antwoord wel, doorheen de pijn, maar 't leven blijft een leren, altijd weer opnieuw en niets is ooit voorgoed gezegd of maar bedacht. Ik droom het soms in 't diepste van de nacht en kan dan niet meer slapen. Nog veel moet losgelaten worden eer ik leef of sterf. De naam zelfs die ik altijd door maar erf.…

Na tumulteus beraad koos men voor brand Per roeiboot in gezelschap van een toorts Begaf de held zich naar de zwarte koorts Het alles leek een kolfje naar zijn hand Besmetting werd voorkomen door zijn daad Op leeftijd kreeg hij het voorgoed te kwaad :…

Je koffers staan in de lege hal klaar om voorgoed weg te gaan De taxi wacht in de vroege morgen om je mee te nemen ver hier vandaan Je huilt en zegt woorden van spijt en je wilt uitleg geven van deze pijn Zwijgend omarm ik je nog een laatste keer Nooit kan ik meer je allerliefste zijn Je tranen drogen op mijn huid als ik je kus in dit laatste…

Een liefdesbrief is beter dan het lief Zelf: als men eens de brieven heeft gekregen Dan heeft men ze voorgoed, terwijl tien tegen Eén 't lief verdwijnt om geldgebrek of grief.…

strijd was het leven wankel, onzeker en alles misschien Struikelend over verdroogde dromen aan haar flanken de ruïnes van huis en haard de omhelzing waar ze nooit los van zal komen de wijdse leegte waar ze nu in staart Ze heeft haar hart al opgeschoond verdwijnen wil ze, het overzeese breken haar woning hier is uitgewoond de grijze vlag voorgoed…

Men wil, bij 't sneller omgaan van de jaren, Zich graag voorgoed een ander wezen paren En veel dat min is en gemeen verstoren. Maar niemand die 't benarrend Zelf ontsnapt, En breken moet die droom van ridderschap.…

Maar niets is hier voorgoed gedaan, er zal opnieuw weer hoop gaan dagen, we zullen zin en vrede dragen en rechtop in het licht gaan staan. ------------------------- Uit: septemberkruid…

meer op het oude terug Mijn nieuwe tas vult zich met nieuwe dingen motivatie, concentratie, en het plannen van mijn werk met mijn nieuwe tas ben ik klaar voor een nieuwe wereld ik voel me zelfstandig, ik voel me sterk En als er twee jaren zijn verstreken is mijn oude rugzak leeg en licht ik werp nog een blik op mijn lege tas en rits dan voorgoed…

De keuzes die ik heb gemaakt Wil jij dan naar me luisteren Mij leren kennen zoals ik ben Met me lachen en samen vrijen Omdat ik in jou liefde herken Ik sluit je voorgoed in mijn hart Jij bent de zomerzon in mijn leven Nog zoveel aan elkaar te vertellen Maar meer nog….Heel veel te geven…

De machines staan op nul, geen metertje slaat verder uit, als de tranen onmerkbaar langs haar hele lijf lopen, zij met trillende handen de zo geliefde ogen voorgoed sluit. Vaarwel mijn liefste.…

Zeker is een tijdperk voorgoed voorbij: hier blijft de lijn maar ook 't hoofd opgeheven.…

Dit heimwee blijft nu wel voorgoed, naar een landschap onderweg gemist waarvoor je juist gekomen was over de geysers van ijsland, de gebroken glasvlakten van de poolzee. Na dagen wachten in een onwennige ankerplaats de zon zien rijzen over de grote oceaan.…

zacht als dons… Maar alles heeft een einde, Dit één met een strop… Ons boek werd toen gesloten, En ik kwam er niet meer bovenop… Einde van alles dat we hadden, Voor altijd dicht, echt afgelopen… Alleen, koud en gevuld met leegte, Voelde ik mij vanbinnen hopen… Maar alles heeft een einde, Hier verwelkte onze bloem… Ons boek werd toen voorgoed…

de aankondiging van de dood van het kleine leven vastgelegd in een certificaat bezegeld met nummer 000358 besmette nucleaire grauwte sluipt als een hongerige wolvenpatrouille in het kleine lijf het leven voorgoed ingesloten door radioactieve eenzaamheid op het laatste levensteken wordt gewacht maar jij bent Annya ik noem je bij je naam…

Ik zeg mezelf voorgoed gedag. Ik weet wat ik wil. En wat ik wil ben jij. Ik wil jou aan mijn zij. Ik wil samen reizen. Naar verre landen, door de tijd. Ik wil samen gelukkig zijn. Ik wil je nooit meer kwijt. Hoe je lacht. Hoe je ligt. Het stond zo vast. Maar de situatie heeft het ontwricht. Nu plaats ik het allemaal terug.…

M'n lijf voorgoed in twee stukken gescheurd.…

Voorgoed gedaan? Vergeefs gekalefaterd? Daar ligt een schip, waarop ‘Vertrouwen’ staat, Ik zie een jongen, turend over 't water. Vertrouw, mijn stad: nòg stroomt de Maas voorbij En dit is sterker dan uw averij: De trek naar zee, een jongensdroom voor later.…

Ik zag een meisje Zittend op straat En zie hoe een traan Haar oog verlaat En ik kan het zien Haar huilende ogen Ze zullen nooit Voorgoed opdrogen En ik zie De blauwe plekken En al haar pijn Die haar zal nekken Maar ik ben bang ik durf het niet En loop weer weg Van haar verdriet En de dag erna Dezelfde straat Hoor ik het geluid…

scholen zijn weer open hier in het dorp zie je ze nog kinderen die met stoetbomen lopen Een moeder pinkt een traantje weg heeft haar kind voor 't eerst naar school gebracht het ventje glundert om zijn groot zijn van opwinding weinig geslapen vannacht Het is weer drukker in de straten 'k zie grote en kleine fietsen gaan de peuterspeelzaal voorgoed…

alleen toch vond je jouw weg steeds terug Ik moet het durven voelen het is voorbij Nooit meer jij-bent-ik en nooit meer ik-ben-jij Zo vaak uit elkaar geweest maar iedere keer kwam jij terug Nu jij me in elkaar geslagen hebt is er geen weg meer terug Nooit meer jij-bent-ik en nooit weer ik-ben-jij alle liefde die ik in me had die is voorgoed…

De wolken besluiten je mee te nemen naar het land zonder helse pijnen Een zonnestraal verlicht de aarde waarin je aardse leven voorgoed zal verdwijnen... Het moment van afscheid bevriest mijn ziel als de dood je meeneemt ver hier vandaan Langzaam zakt je lichaam in de zwarte mist die je meeneemt uit dit vergankelijk bestaan...…

Steeds weer moet losgelaten worden: niets bindt voorgoed, geen woorden of dromen, maar we gaan verder, het leven is groter dan enkel maar het hier en het nu. Zoveel moet losgelaten worden: weer terug naar het dal, naar het geven en nemen, de raadsels en twijfels erbij, maar de bomen dragen gauw weer bloesems. We mogen leven.…

een toekomst samen, nogmaals in de handen van deze tere geest Al wat leefde tussen hen is vermomming Is de gedeelde discrepantie Een vacuüm der ontkenning Ditmaal zal de Hemel zich voorgoed van de Wereld scheiden De brug bezwijkt onder een torso van machteloosheid Want waar de herinnering aan beter ligt begraven rest slechts het kruim…

Mocht de hemel en de aarde, in mijn nabijheid toch vergaan, mag je vragen wat ik heb misdaan, sta me toe nog een keer van je lusten te proeven, dan kom ik voorgoed naast je in het naakte zonlicht staan.…

Het struise wijf, ze had geen weet dat Rembrandt zogezegd - terwijl zij zich in alle rust van darm-en-blaasinhoud ontdeed - haar in zijn dikke tekenboek voorgoed had vastgelegd. Want had ze dat vermoed, dan wel geweten, had zij er niet zo rustig bij gezeten.…

Ik lig verstild in het grijze ochtendlicht ons mooie overtrek toont slijtage zojuist zag ik het najaar er voorgoed in vallen Wij, enkel nog een doorsnede van de herfst de zomers in ons zullen verjaren steeds verder bladerend achteruit Jij, die nog slaapt in de zachte trekken van jouw gezicht waarin de seizoenen sneller gaan dan ooit verwacht…

voorgoed voor even goed dat we er zijn in alle meerzaamheid…

De ijskoude lucht Strijkt langs mijn Wangen als ik het Raam geopend heb Op de tiende van Het anonieme beton Die ik met moeite Bereikt heb, op weg Naar de vrijheid Die voorgoed zal zijn - Als ik me klaar maak Voor de sprong door de Bitterkoude lucht Verschijn jij daar opeens, Met vrolijke ogen En zacht oranje snavel Knik…

Als de zon het land te rusten kust en het nachtduister de avond begroet, ben ik mij wel heel pijnlijk bewust dat ik jou moet missen, voorgoed. Ik hoor je stem in de warrelwind, die kringelt rond mijn lege hoofd, dat nog wel duizend beelden vindt, donker, want jouw licht is gedoofd.…

Zomertijd, oh zomertijd, dit weekend ben je voorgoed verdwenen, het uur dat zorgde voor wat extra licht, is door de klok te verzetten nu gezwicht. Een uur minder een uur te kort, oei als dat maar geen hommeles wordt met Koning Winter, die gelukkig toch maar, geen gezeur krijgt over kleur of over haar!…