Alle inzendingen over voorgoed

Een bliksemstraal in de verte kerft het avondlicht in delen, nadat een wolk, zich bevrijdend van deze dodelijke dolk, de zon voorgoed heeft verduisterd. Kale takken lijken hulpeloos gekluisterd. De kille wind blaast de laatste ademtocht, geen sporen achterlatend in stollend vocht.…

(voor Menno Wigman) Ineens ben je helemaal weg van de aardbodem verdwenen voorgoed in slaap gevallen de warmte uit alle genen er resteert slechts een leeg hok in de dichterlijke paardestallen. Je wist ons zo schoon met woorden te verblijden je hart zuchtte 'pech!'…

de wereld even achter me laat en niets meer hoef te weten bedachtzaam dwaal ik door de bossen langs heidevelden naar de kust impressies die mijn geest verlossen van al hetgeen me verontrust waar een schier oneindig vergezicht zwijgend haar verhaal vertelt en het magisch blauwe hemellicht naadloos met de zee versmelt kon ik hier maar voorgoed…

Hoe zalig toch wie in de taal mag leven – hij zwemt als naar de poorten van het licht en vindt een rijkdom, hem voor niets gegeven maar weet dat zelf ooit niet, want een gedicht is als een dag-blij kind vol vreugdezangen dat juicht en danst zonder de vrees voor pijn; het is alsof een oud en diep verlangen toch nooit voorgoed verdwenen maar…

Ik kom alle dagen je gezelschap zoeken, want ik wil zo, ja zo dolgraag bij je zijn, maar onze werelden zijn voorgoed gescheiden. Wanneer ik ons noodlot intens kon vervloeken, zou ik het wijden aan die allergrootste pijn: dat jij en ik alleen zijn, nooit meer met ons beiden.…

loochenen als non-existent Door het krijten is mijn zicht beloken Langzaam vervagend schimmig bestaan Gedachtenflarden resten, haast tastbaar Achter iedere deur vermoed ik jou Blijvend verloren, alle sporen gewist Een schreeuw gesmoord, een snik verstikt Door ijdel vermoeden verzwolgen In de golven der waanzin voorgoed…

niet tijd'lijk, maar voorgoed zo'n verschrikkelijk en verwoestend virus als seriemoordenaar zeer effectief bestrijden met de meest geavanceerde vaccins Laat vooral ook de Derde Wereld profijt hebben van het voordeel van de twijfel, echt!, in het onze…

Want zij zijn nu aangekomen na hun zorgen, na de pijn, en zij zijn in God geborgen waar voorgoed zij mogen zijn. Nu, met alle heil’gen samen, zingen zij een nieuw refrein om God eindeloos te danken, die daar leven, groot en klein.…

Opgestaan en gevallen, voorgoed. Opgestaan, gevallen, zodat wij kunnen opstaan. Zodat wij kunnen staan in het licht van de vrijheid. 2 minuten is niet genoeg.…

de schemering van een betekenisloos bestaan Prooi van rafelige herinneringen Het verleden als uitzichtloos perspectief Het leven gedoofd opgebrand een spook in de nacht Een misschien nog levendige ziel achter de tralies van verstard vermogen nog vóór de dood al veroordeeld tot de hel De toegang tot de schatkamer van het leven voorgoed…

Als 't ijs op het kanaal was te vertrouwen Bond hij meteen mijn schoenen met wat touwen Aan ijzers met een houten bovenkant Je moet verdomme glijden en niet sjouwen Riep hij me toe, maar ik bewoog onthand En wankelde door niemandsland, Een trage beer met ingepakte klauwen Als vroeg mislukte koudefront soldaat Besloot ik toen voorgoed te…

Elk wonen voel je als voorgoed, totdat je toch verhuizen moet. Je naambord bij een andere bel en na wat weken went het wel. Je treft je oude huizen aan en kunt er niet naar binnen gaan. Ze staan er nog precies als toen hun huiselijke plicht te doen.…

echo die nagalmt in mijn hart Als een aura die om mij heen blijft zweven Mijn hoofd is moe van het denken Jij hebt zoveel pijn achter gelaten Mijn ogen regenen bitterzoete tranen Lippen trillen maar kunnen niet praten Alsof ik onzichtbaar ben geworden Draden tussen ons nooit hebben bestaan Een stem die langzaam wegebt in de ruimte En voorgoed…

Hoop is plots voorgoed vervlogen alle waarheid scheen gelogen. Redding brengt alleen een Halfling met om zijn hals die 'ene' ring...…

'Ja hoor, lieve schat' Fluister ik en kus je mond Je spreekt die woorden meer Misschien wel ongegrond Ik duik in het verkeer Maar toch, ik kan het lezen Iedere ochtend weer Verscholen in de krant 'Gedood in het verkeer' Ergens in dit land Denk ik: het kan toch zijn Dat mij dat overkomt Geen thuiskomst meer voor mij Mijn mond voorgoed…

Toen ik je zei, dat dit het eind was en voorgoed onze wegen zouden scheiden, m'n arme kind 't is droevig maar het moet, beter is het heen te gaan.…

en wacht Handen strelen weg de pijn Verzachten het verscheiden Van mijn kleine poppedein Verdriet verlamt ons beiden Maar sterkt ons samenzijn Al mijn toewijding ten spijt Ik zie het licht verdwijnen Een zachte schaduw glijdt Over , neemt al mijn pijnen Mee, mijn vol hart schreit Ze is nu gelukkig en tevree Een stukje van mij is Voorgoed…

Je bent erbij, erin, ervan doordrongen, erover spreken gaat in vreemde tongen maar 't lukt je nooit voorgoed. Je zoekt en vindt, - het moet - wat gloeit en teken doet je krijgt het niet en nergens echt bedwongen.…

"en gij, die eens dit leven prees met sterke stem en harde keel, is dan het glanzen van uw woord bestorven en voorgoed teloor?…

Toen jij voorgoed bij me wegging keek ik naar voetbal op de buis. Droef en in grote verwarring, stond ik plots alleen in het huis. Ik had jouw vertrek niet verwacht, maar zoals ik later vernam, was slechts ìk er niet op bedacht, want dat het einde in zicht kwam had jij al naar buiten gebracht.…

gezichten en woorden die volgen hetzelfde patroon en sommige ontmoetingen als het dromenstof blijven lang, lang in binnenlucht hangen net ‘n vermoeden dat wij het nooit echt zullen weten en hoop dat wij het echt nooit komen te weten een wens dat de betekenis ervan, geen invloed heeft op ons leven tot wij merken dat het innerlijke reliëf voorgoed…

Kan iemand mij vertellen Welk argument er nu nog telt Als haat tegen elkaars godsdienst Wordt bekrachtigd met geweld En als geloof in wereldvrede Voorgoed begraven ligt op de dag Dat de hel uit de hemel viel. "... 11 september a.s is het 5 jaar geleden dat de aanslagen in Amerika plaatsvonden..."…

witte vlekje Is bezig zijn laatste adem uit te blazen Hoe erg kan het sterven voor haar zijn Acht jaar heeft ze ons liefde gegeven Uitgeteerd kijkt ze me smekend aan Wil mij nog eens geen voer maar liefde geven Ach lieve baas het is zowat met mij gedaan Ik hunker naar je strelend aaien Ik ijl van groene grazige weiden Mijn lijden is daar voorgoed…

wacht zij of die ene klant nog iets uit haar kraampje koopt bekijkt het jonge volk dat langs haar rijdt en loopt onwetend wat het leven brengt voor haar zo lang al lengt het zoete de diepdroeve tranen vele manen lang geleden wist ook zij van niets ze wuift en wenkt als wil zij eenmaal nog verhalen wat ons te wachten staat voor zij voorgoed…

Toch staat in je hand geschreven mijn spaanse vluchteling er is geen ontkomen aan je lot wacht in Ispahan*) maar kom eerst in mijn oksel slapen kleine labrador met de koude voetjes en snik me je vergeetmenietjes onder de linde zal ik dansen met jou mijn speelgoedbeest en ja dan voorgoed vergeten daarna zal ik je frans leren fais-moi…

de troubadour, voorgoed voorbij, net als toen ding a dong, ring-dinge-ding, the party's over now, no goodbyes my impossible dream, de vogels van Holland, one more night on top of the world maar ach, 't is ok, ik wil alles met je delen als het om de liefde gaat, dus blijf zoals je bent jij en ik, wat een geluk, 't is genoeg…

juich en ik schreeuw Ervaar eindelijk die vrijheid Vlieg weg van het verdriet Niet denkend aan het afscheid Het dal komt in zicht Maar ik sta klaar Ik laat me niet meer verrassen Ja, komt u maar Ik haal diep adem En duik in de rivier Maar schiet weer op En lach van plezier Ik heb me eindelijk losgesneden Van alle banden die ik had Voorgoed…

zo druk en zo vol het in Zoutelande was zo stil en verlaten oogde het naburige dorpje Biggekerke enkel een versteende Walcherse boerin staarde onbewogen langs me heen terwijl ik ‘n eenzaam rondje om de kerk reed leek in de verwaaide geur van een oude smederij en bakkerij bij het zogeheten ‘klokhuus’ de tijd voorgoed verzonken daar…

voorgoed leek je mijn lief toen ik jou die eerste maal op het avondstrand in donkerende ogen blikte maar ‘t moet eruit, mijn lief: nog even tijd slechts om kalm elkander los te laten vaarwel voor mij, uit verwarring gekomen om met jou mijn droom te beleven vaarwel voor jou, je was er, maar ook niet de bitter wordende band moet verbroken…

Voorgoed doordrongen door haar kalm geruis waren wij steeds op reis en altijd thuis. ------------------------------------------ uit: 'Vergezichten en Gezichten', 1954.…