Alle inzendingen over vreemde tongen

Ik hoorde u in Friesland op het eind Van uw bezoek in vreemde tongen spreken En daarom, majesteit, wil ik u smeken Dit ook te doen als u bij ons verschijnt: Zeg hier zonder accent en zonder tolk Als Groningse begroeting: “Moi, mien volk!”…

op de rug van Toscane groeien boompelzen die ik met vingers en ogen kam fluistert wind in vreemde tongen van oude tijden spreken stenen luid en dragen zwaar de stemmen van doden tijdloos uitgezaaid in pijnboombossen…

Je bent erbij, erin, ervan doordrongen, erover spreken gaat in vreemde tongen maar 't lukt je nooit voorgoed. Je zoekt en vindt, - het moet - wat gloeit en teken doet je krijgt het niet en nergens echt bedwongen.…

Maar zelfs het vuur dat zijn verminking heeft aangekondigd, is mij vreemd. Ik kan de vlammen niet verstaan, al praten zij in vele tongen: Er is niet één, die tot mij spreekt. ----------------------------------------- uit: 'Niet ik beheers de taal', 2004.…

Hoe vaak jij ook uit de taal opgroeit tot die ene warme naam Ik wil je het liefste ongesproken laten geheim houden want vreemde toehoorders kunnen om de hoek wachten Ik wil je het liefste binnensmonds op het puntje van mijn tong net niet gezegd…

Verzwegen werd sindsdien het woord Meer gelezen dan gehoord Hoe was het land van herkomst Waar hun leven werd gesmoord Tot daar tong tong "merdeka" sloeg En Insulinde viel? Twee vaderlanden in hun borst, Maar één echt in hun ziel Max de Lussanet 27 mei 2018…

mijn mond vol woorden kauwend op taal met een schoon gedicht op de tong dat rondjes draait door mijn keelholte en wonderwaaierd naar buiten en jij toehoorder, span je tromvliezen en luister naar de trillingen van de ijle woorden vanaf mijn lippen op weg naar jouw gedachten baar ze innig buitelend in een tastend raken van een stoïcijnse…

Wie ooit begon over 't bijten op je tong, heeft echt nooit begrepen dat er echt mensen zijn, zoals ik die op het puntje van de tong bijten. Dat men tegenwoordig niet meer frank en vrij kan praten over wat je meemaakt, overkomt en bezig houdt.…

je ruikt hemels zei de man met zijn tong in vreemde bochten terwijl zijn ogen en zijn speeksel onbeschaamd haar borsten zochten maar toen haar knie zijn delen raakte en daarmee zijn bron van zaligheid ontsloot werd zij verrast door de ongerioleerde lozing uit zijn laatste ademstoot…

Je begon weer te twijfelen of de afstand niet te groot de treinen op tijd zouden rijden de zon wel op zou komen en ondergaan waarna de maan zich manifesteerde de aarde daarin ook een rol speelde. Dat je niet begreep waarom juist ik jou geheel vervulde. Daarom weg kon blijven met een vliegend tapijtje bij de hand en duizend en één dromen…

Hoe vaak jij ook uit taal opgroeit tot die ene warme naam Ik wil je het liefste ongesproken laten liefste geheim houden want vreemde toehoorders kunnen om de hoek wachten Ik wil je het liefste binnensmonds op het puntje van mijn tong Ik heb je het liefst net niet gezegd maar bijna Vanuit mijn overbevolkt hart…

Wanneer ik oplos in de droom, die ik nooit droom, wek mij dan niet, maar gun mijn slaap dit recht. Denk niet van mij, dat ik voor waarheid schroom, ik wist maar al te vaak: dit is niet echt. Maar als ik slaap, dan is haar droom in mij en zegt mij alles wat ik wilde weten, dat zij nog leeft en mij niet is vergeten en andere lieve leugens over…

Jubelzang over de wijn Van de hals naar de schouderpartij ze weert zich voor de schijn glijdend langs het middel waar het bouquet al beter bloemt, ze naar lucht snakkend al klotsend naar de bodem danst, de godendrank in een zwijm de ware aard bezingt met een draai van de waarheid. Klinkt met de ziel…

Monden vol met woorden maar ach de tongen spreken hun eigen taal ze raken elkaar niet meer oren spitsen zich niet de overbekende stem lijkt van een vreemde wie volgt nog de toon lost de raadsels op van de betekenis achter de woorden elk woord weegt zwaar duidelijkheid is moeilijk bij te veel onbegrip…

traag is je lijnvaart te zijn in doen schouders drukt bedrukt de weg meer en meer vrij uit tesaam op de route tot behouden vaart langs een bebloemde zoom klank en toon vervormen vergeefs zoek je in het rond op vreemde grond in leegheid mondt taal op mijn tong langs een stille vliet door ‘t avondrood…

Onze tongen zongen, over de liefde tussen lief meisje en leuke jongen. 2 tongen, jij een tong, ik een tong, 2 tongen. Lief meisje, leuke jongen. Tongen ratelen in de mond, strooien lieve woorden in het rond. Onze tongen dansen, op en neer, soms kort, soms lang, keer op keer.…

' Nee, want ze was haar tong verloren.…

Vanuit mist, intense stilte Duikt het weer op, hunkerend Is het er nog altijd Nadat jij dat van jou tot stilstand Bracht, was daar goddank de dichter Die het mijne in leven wilde houden Het bonzen, bonzen liet in lichterlaaie Zonder hem had het mijn bloed al lang Niet meer rondgepompt Daarom, hulde aan hem, mijn bezielde Defibrillator…

Nadat de burgemeester van Maastricht Publiekelijk een jongen zat te bekken, Lijkt iedereen de zaak te willen rekken, Tot ergernis van Neerlands roddelnicht. Die aandacht vindt hij maar een beetje raar: Het lijkt waarachtig bijna ‘Boulevard’!…

Mijn tong is mijn liefste kameraad. Ik wil niet dat hij over de tong gaat, want hij is mijn onverschrokken steun, mijn fiere held en trouwe toeverlaat.…

Versta je me nog als ik lispel, versta je me nog als ik mijn tong tussen mijn tanden hangen laat en bijt, geen gezicht dat alle andere overbodig maakt, geen woord dat aan zichzelf genoeg heeft, het zijn er vele, juist degene die over niets gaan: niemand kan in taal alleen bestaan. ------------------------------ uit: 'Waar we wonen', 2013…

je hebt ze ergens zij die vanzelf zonder moeite spreken in tongen zij gebruikte mij om er aan te beginnen zelf zou ik er nooit aan zijn begonnen ik ben leergierig maar raakte niet zoals het blijkbaar hoort buiten zinnen ik vond het gewoonweg uiterst goor en smerig en heb haar daarmee dus ook niet voor mij weten te winnen…

omdat het overleven zich uitsluitend beperkt tussen woorden en het spreken mij moedeloos maakt zal ik weggaan en mijn brieven nalaten aan vreemden het waait wel gezichten, namen van verraad die me achterlieten in allerlei vormen met de tong stijf en scheve tanden maar ik ben stervend genoeg opdat ze me niet meer naderen…

je sprak glorie en maakte de wereld onsterfelijk maar veel is vreemd in voorbijgaan op het laatst viel regen als rood fluweel op tongen gedragen zonder stem ik zal je huilen om elk onwennig woord telkens de dood jouw gezicht bedekt en rouw de stoelen vereenzaamt robijnen zijn slechts stenen op lippen stil en lege kamers…

"ik ben ook maar een mens", zei de aap tijdens de vergadering "en ik ben ook maar een mens", zei de olifant in de kring "grr, ik ben ook maar een mens", gromde de leeuw, bijna met tegenzin "en de mens dan ?", vroeg nu de gier "tja", zuchtten ze allen, "dat is wel het vreemdste dier".…

En dan zie ik je glimlach en je ogen en dan weet ik dat je nog altijd een vreemde voor me bent.…

vreemde ogen spreken waarheid dwingen woordloos haar respect niets gelogen geven klaarheid worden niet boos onbedekt vreemde handen vormen zinnen dempen krachtig haar verdriet vragen branden diep van binnen ... maar de vreemde antwoordt niet…

oh, waarom beangstigen vreemde dingen ons thuis, onze gewoontes? hoe werken die temporele ster- allures, dat schrikbewind voor hen die als wij gelukkig willen zijn?…

Vreemde gevoelens Hebben we samen in kaart gebracht Verdriet en onzekerheden Hebben we altijd samen verzacht Na een tijd lang getwijfeld te hebben Aan elkaars loyaliteit Beschouw ik het achteraf Als een formaliteit Ik wist vanaf het begin Dat het goed zat Ik wist dat jij Mijn andere helft in je had Nu geniet ik elke dag Dat jij…

Dus zing ik 'Vreemden in de nacht', van een legende .. al bij zijn leven. En kijk .. buiten wordt het al licht.…