Alle inzendingen over vroeger tijd

Ik weet gewoon al wat me staat te wachten Iets wat ik hier niet in details beschrijf Het zakt méér uit, mijn seniorenlijf Toch wil ik eigen hangvlees niet verachten Ik stel mezelf dus vaak gerust, zeg luid: Toe Inge, zak maar lekker onderuit!…

Het wordt tijd helaas, uitgeslapen of niet, om op te staan.…

En ik… Ik heb geen tijd!…

De tijd gaat snel , de tijd vliegt Soms denk ik dat de tijd liegt Dat de tijd nie echt is Dat de tijd een gevecht is Maar dan laat ik het los Voordat het me meer tijd kost…

in eeuwenoud onbestemd verlangen kruipen de trage uren razendsnel voorbij…

Och mocht ik maar eens de tijd vasthouden met mijn ogen open, even voor één keer, ’n seconden, nog eens doorlopen. Tijd is een relatief begrip, een punt aan het einde van een regel, ’n stip.…

Leven gaat voorbij afdrukken in ieders hart ooit vervliegen ze Hoe enige draden van heimwee en herinneringen van een afgelopen periode worden gevlochten in mijn hersenweefsel Horizontale en verticale lijnen kruisen en overlappen elkaar, op hetzelfde moment kronkelt een diagonaal doorheen het onvolledig en onafgewerkt spinsel. Aanwezig en…

in Stenen Tijden, oh nooit op Tijd, hij Tikt weg, te zijner Tijd, Hij is Tragedie en Tranendal in één, Hij Uit zich in Uren, Hij Veert op, Vergeet-me-niet, Wijst op Wakkere Tijden, naar Xenofoben met o of X benen, IJsberen is hem vreemd, IJveren eveneens, oh IJdele Tijd, de mens Zwabbert, Zwiert, Zwaait alsof jij er niet bent.…

Toen de goden nog geen doden waren en als glanzende goden sliepen in de zee toen onze ziel nog niet haperde Verborgen we in een kruik de huiver van verdwenen jaren lieten haar achter in een zee van barmhartig zout Toen de maan in de hemel hing een vleugel achterbleef in het web van de spin snakte de tijd onder het asfalt naar lucht…

ziezo. ook al zijn zij vast aan tijd en lijf gebonden de zomer blijft voor altijd aan dit ogenblik verbonden. het schone zal zich mettertijd van hen verschonen maar het geheim werd leesbaar in dit lied vertaald. ook al is de weg dan weg, zij blijven samenspraak: liefdesklanken blijven klinken evenwijdig in de tijd.…

het is tijd om te slapen het is tijd om te eten het is tijd om- waarom tijd bestaat weet niemand maar wij hebben onze versie van tijd uitgevonden Klokken, tijdstippen, slaaptijden, leeftijden..…

ingevulde tijd is minder zwaar te verduren dan welke die ledig is…

mijn voetjes warmend hoog tussen je zachte dijen denk ik plots aan die kale man die vroeger de piano stemde en alleen maar melk en regenwater dronk.…

worden geen replica uit vroeger oorden maar een vrouw van vlees en bloed geniet maar van de dingen die je doet…

Ik doe mijn best en vind en vertaal mijn gevoel van vroeger naar het heden Mijn vroeger bevat momenten van geluk als voldongen feit. Van fragmenten waarop jij het zelfde dacht. Van mijn lauwe onverschilligheid.…

en de fijnste lopen voorop in de rij waar blijven dan de andere ik leg ze eventjes opzij soms is het tijd om op te ruimen daar hoort dan ook alles bij ik doe mijn best ik zal straks merken de onzekerheid in dan voorbij…

had hen zoveel willen zeggen over hoe wat hem betrof de tijd voorbijging maar het bleef bij de dingen die iedereen altijd zei en hij was blij toen ze weg waren en hij over hen kon nadenken alsof hij toch alles en alles gezegd had. -------------------------------------------- uit: 'Familie en andere kennissen', 1977.…

het duisterde traag subtiel penseelde tijd meer donkerte in het decor zette contrasten aan die normaal de structuur van bestaan wrijvingsloos aanpasten de samenpakkende schaduwen gaven een koud en onbestendig gevoel waar vroeger minuscule stofjes dansten in tevreden namiddaglicht tochtte het kil in verlopend samenzijn sloot ieder…

ze broedden in de tijd normaal bij alle verandering toch te laat broedsel stierf toen massaal rupsen vliegen nu in vlinderstaat veeltallig de mezenneus voorbij…

een vroeger leven laten emoties stralen die in overgangen zijn gaan dralen bloemen weten dat kristallen nooit worden vergeten omdat ook zij de taal van kleuren spreken…

“Nu” is de dunne gouden draad die tijd knevelt in het heden en tot eeuwen weeft als eindeloos brokaat.…

van toen vroegere onzekerheid houdt haar nu met beide benen stevig op de grond je kunt trots op me zijn klinkt haar fluister tussen ijzel en sneeuwvlokken door een glimlach parelt sterren…

Helden van ooit Zijn zichzelf kwijt Als ze van herinneringen beroofd Dolen in oneindig mistige dromen Helden zijn niet meer Als hun blik verdrietig In voltooid vergeten tijd dooft En de toekomst niet meer in hen gelooft…

Ik tracht een tijd te doen herleven die waarde moet geven aan het heden, reëler dan wat wij vroeger deden en ook waren in onze fantasie. Bij ons thuis was in mijn memorie (ik kijk dus even terug in dat verleden) iedereen ook min of meer tevreden dus het meeste ging in harmonie.…

weet dat zij nu samen elkaar de tijd moeten geven door bloed verenigd…

je gaat weer lopen op de zwarte steen los van alles nergens heen in het raken voel je het verleden naken kom geef je over je bent te vaak alleen voel me vlij je neer, je ziel heb ik al lang gemist accepteer weer mijn gezicht je hoort bij mij deel de schepping die we vroeger waren, kom dan gaan we God ervaren de tijd is slechts…

kom dansen op de zonnestralen hun warmte schijnt verhalen uit een vroeger paradijs een leven zonder ijs en grijs ik wil je proeven tot in al je zachte groeven je liefde smaken en van jou een nieuwe Eva maken…

Die de tijd en het leven deelden.…

op tijd haar leven was niet makkelijk ze was ontzettend kwetsbaar ondanks dat het moeilijk was waren veel momenten kostbaar wanneer haar laatste uurtje slaat al is het midden in de nacht dan weet ze dat er ergens een nieuw leven op haar wacht…

vroeger liep ik aan mijn vaders hand later waren de rollenomgekeerd toch bleef hij gewoon mijn vader en ik zijn vergrijzend kind…