Alle inzendingen over vruchten

Zachtmoedigheid wiegde haar rijpe vruchten gereed voor ’t vieren van het feest de boom van zelfbeheersing mocht zijn hartje luchten, zo droegen ze gezamenlijk de vruchten van de Geest. Ik vraag U in ootmoedigheid doe binnenin mij groeien zo’n Hof van Leven, U die leidt door nu en dan te snoeien.…

Probeer het niet te snel op te geven, Ook al begin je als vrucht heel klein. Gods Geest is het die je laat groeien, zodat je mag getuigen vanuit Zijn liefde in je hart. Wees een vrucht die nooit verdort, maar zal bloeien, aan de wijnstok zijn we één, en niet apart.…

Omsloten door de dorheid van verloren lente Tot stilte gesust door de dood De peer De val De vrucht…

Zo wordt haar bloesem volle vrucht, zij rijpt en wordt in vogelvlucht opnieuw gevormd tot levensboom. Mijn God wat is het leven schoon, het lijkt soms eventjes een paradijselijke droom!…

Uit liefde geboren ongeduld wordt beloond blaadjes verloren is het de vrucht die ze toont.…

Ik vergeet nooit die avond: Er lagen exotische vruchten in overvloed op de schalen. Ik nam een stukje ananas en gooide het In een bokaal met Franse champagne. Het zwom daar als een geel tropisch visje… Verder niks.…

Daar aan die takjes vrucht zou komen, Gelijk ge ziet. De tuinman: Een boom, die al te veel moet dragen, Verliest zijn kracht, Ook zou de vrucht zo niet behagen, Als gij verwacht. Uw vader heeft graag goede peren! De vader: 't Is wel gezegd: En 't deel van die te veel begeren Is doorgaans slecht.…

Wát vrucht er ook verloren ging, De godsvrucht bleef gespaard! --------------------------------------------------- uitgebracht onder het pseudoniem van zijn alter ego Cornelis Paradijs…

Blijf af van de vruchten van de walnotenboom, schud niet aan zijn takken en zijn stam, wie zich de vruchten toeëigent, wie beslag legt, liefdeloos, die zal het niet goed gaan. Wie de walnotenboom pijnigt, zal omvallen. Lang leve de walnotenboom, moge hij leven in vreugde. Hij is de eenhuizige rijkdragende.…

Zijn bronzen uiterlijk onder de ruige beharing verleidt me wederom dankzij mijn zoete lusten Ik lik mijn lippen af terwijl mijn vingers hem strelen de hardheid verhult het zachte aan de binnenkant Voorzichtig strip ik hem tot hij glanzend voor me ligt dan val ik aan en geniet van zijn druipende sappen…

vruchtvlees vrezend kauwen kaken smakeloos pitten tot puree zonder passie mond half open pruimen lippen ontevree is zij Eva ben ik Adam slangenkuilen om mij heen appelogen lezen leugens wie waarschuwt wie? wie telt voor twee?…

genagelde handen verkrampt op het ruwe hout totale eenzaamheid roepend in het duister een bang kind verlaten door god en mens voor de nacht valt maken ze hem los na een dag van spot en diepe pijn de balsem geurt handen zijn gevouwen het leven ter aarde besteld zal eeuwig vrucht dragen…

Ze moeten wel, want leven dringt tot vreugde, al er zoveel leed en stilte veel te groot soms; Laat er geen bitterheid gaan groeien in de harten, nu de oogst er is, de aarde die haar vruchten heeft gegeven, ten leven.…

ik heb lange takken gepakt om de mooiste vruchten uit de boom te slaan natuurlijk heel voorzichtig aan de onderste vijgen waren zelfs als onrijp snel verdwenen maar in het topje van de boom groeiden dichtbij hemel en zon de mooiste hun droom zelfs met takken kon ik ze niet pakken moest klimmen en in een wankel evenwicht viel…

daklozen in het duister, ze zijn de stralen van een getergde zon en goddeloze geloften al tijden moe, papieren regels rotten in het hout, een leger van houtwormen splijt de wereld open en dekt de zee met maskers toe, in de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten woelt de twijfel bloot,er vallen zure vruchten…

Toen de appelboom bloesemde vruchten ging dragen viel er eentje vanuit de boom een talentvolle dichteres werd appeltje haar naam is Hazen proficiat en alle geluk van de wereld…

ademt nog steeds ik mocht aan haar onecht bestaan toch al geen ruchtbaarheid geven wat jij in mij brandde dat leven maakte je bang kon je niet aan ik heb haar gevoed wou niet verliezen als een leeuwin haar jong tegen me aangedrukt toen jij begreep dat je moest kiezen heb je haar woest bij me weggerukt intens verlangd pastoorskind verloren vrucht…

Nu zanglijsters samen zonrijke lente minnen ’t hoogste lied weldra klankvol zal beginnen kiemt in de grond gespannen liefdeszaad waarmee het groen weer groeien gaat een vogelstem klinkt warm door lucht liefde is de zoetste, allerliefste vrucht.…

Ooit vocht je in donkere uren een implantaat van steen uit je hart Onder dreigend wolkendek door storm en nevel terwijl het verdriet rijpte als vruchten aan de boom bedwelmde de koriander Toen de viool het lied van eeuwigheid huilde opende de roos behoedzaam haar hart In prille ochtend onder milde zon…

Op tafel ligt hij zwaar en rond, ik ruik de zachte geur Het water loopt mij in de mond denkend aan de groene kleur van het vruchtvlees vol zoet sap dat voor ‘t oog ras zal ontstaan verleidend tot een eerste hap als ’t lemmet er doorheen is gegaan.…

zwarte vrucht van droefheid in de regen, zoet en koud roept en raast, verdwaasd en teder. koude duinen, wolkenblauw bewaasd, omringen de verdwaalde droefheid, stervend haast, die in al haar kleinheid roept en raast. ---------------------- uit: 'Aurora', 1987.…

Ik wil zo graag meer vruchten dragen maar er komt geen landman langs die naar mijn bladerdak komt kijken, ik heb geen schijn van kans. Ze lopen allen mij voorbij, begerig zijn hun ogen gericht op vruchten in het licht, naar mij wordt niet gebogen.…

In deze nacht daalt het licht lenig uit een slanke maan Behulpzaam smelt zij op mijn lichaam in een golf van zeldzaamheid In dit donkere uur kleur ik opnieuw de woorden in, smeed ik hun gestalten archaïsch, eindeloos In verlatenheid opgenomen boort angst een illuster fluisteren van fragiele lichtdeeltjes in een te kleine ruimte…

De zomer laat met haar vuurrode longen lijsterbessen, rozenbottels, en wilde bessen zingen dwaalt langs de fluwelen binnenkant van een beukennotendop eikels steken een pijpje op kastanjes tonen hun stekels het warme brons nog verborgen tot aan de herfst in vruchtbaar genot zwerft de zomer door het bos…

De staat lijkt ons een fruitschaal te offreren Beladen met wat wrede, wrange vruchten Ik kan die zure druiven niet meer luchten Die rotte appels, die gebakken peren! Toch ben ik, diep vanbinnen, zeer tevree Sinds Prinsjesdag doe ik voor ’t eerst weer mee…

Als een boom geworteld aan het water, zo is onze liefde voor elkaar Elk seizoen van het jaar brengt ze haar vruchten voort. Ik besef hoe wij met elkaar verstrengeld zijn. Zou niets anders willen dan dat. Jij bent mijn...,levenslicht.…

mag ik je hand even raken de bloem die jij plukt nog even haar leven te laten zie hoe fier ze nu steelt wiegend op wind in een wei pas betreden door lente bemind en nu zomerend in heden mag ik je vragen haar daar te laten de bloei af te maken om vruchten te geven in de kleur en de geur voor ons komend nieuw leven…

fraaie Frambozeke nu nog een kiempje klein ik geef jou ruimte dan groei jij vast snel en schenk jij vruchten roze suikergoedsmakelijk dan zeg ik zoetjes 'een lust, dank je wel'…

Stad wat het eerder was van stinkend water het geloof het stof verjoeg van eeuwen, gedompeld in een verhaal soms ingetogen soms gelogen in schuilkerk van de taal. de wachters van de grachten hun huizen kronen over de hoofden het plein bespot, beklad door duiven waardoor de beelden levend bleven in de mondiale moraal van overvolle gevulde…

ja en nee iedere vrucht heeft een weg die hij moet gaan en bedenk we komen allemaal van dezelfde boom vandaan…