Alle inzendingen over waaiers

Vingertjes gracieuzen rond het lijfje groene zijde goudbrokaat van het porseleinen meisje dat trippelend het zicht uit gaat de waaier en het knippen van haar blikken laten briesjes na wil van zoete lippen nippen grond vergaat me waar ik sta als zij tingeltangel dansen gaat lokken ook haar mooie ogen hang ik aan een zwakke draad zij heeft…

er is vrede in mijn tuin de boom kleurt rood, in waaieringen langs kristal avond zucht al, zacht en ongelovig want de zon zweeft immer nog als nimphen door mijn hart zwarte rimpelingen rond het einde van mijn dag vertellen me van rouw maar altijd is er dan die kleine vrouw haar handen en haar kracht ze lacht van witte wolken van…

Wijdbeens in al je schoonheid mocht ik je betreden in de ochtend, dronken van geilheid, als een waaier passie na een etmaal rust. Ik heb je bemind, bezongen en gehaat. We hebben gezwegen, gevrijd en gepraat. Trots als een koning, gekroond door jouw liefde, ben ik gekomen.…

Kussens onze troon een waaier haren de kroon ...onze ogen licht in de schemering Verlangen al wat danst en springt onze lippen een kus die zingt ...keer op keer bezegelde betovering van kruisdieren die strelen en met elkaar spelen ...in opwindende verwondering elkaar wild openscheuren ons bloed oneindig laten geuren ...uit de golvende…

in een nauwbewogen hand — Daar achter 'n vrouwsgelaat in donker haar. — Als 'k etsen kon zou 'k van dat vrouwsgelaat En van die waaier in de slanke hand, Van rode wijn en van wat zomerwarmte, Met schaduw van een etsnaald schetsjes maken Op koper — zo, mijn vriend, wie etsen kan, Beproev' te vatten wat ik vatten zou.…

verborgen onder glinsterende kralen aan natte takken nog niet groen zitten knoppen verscholen in een jasje van lentegroen na natte sneeuw hagel hard gure westenwind en grauwe lucht komt met stralen licht en warm de zon een lentezucht tinten teer nog nooit gevangen waaieren uit brengen geur alles komt tot leven een groot…

zoals de taal van de waaier het spectrum van de liefde bestrijkt de zwarte vogel het onheil aankondigt de zee telkens beetjes zand wegspoelen zal de in twijfels gedoopte pen in drijfzand verdwijnt de verbinding wordt verbroken iemand zijn naam schrijft met tegenstribbelende hand en we tussen de tederheid en het onaantastbare dobberen…

'k Sla met mijn waaier, links en rechts, vergeefs. De Keizer houdt niet van mijn hekeldichten. Hij heeft soldaten om mij uitgezonden. De Hemelzoon stoort mijn gezoem de rust. Ik ben naar deze schuilhoek uitgeweken.…

Daarmee zie ik van jou de zorgvuldige handen, bedachtzame gebaren, de flits van een vraag in ontvangende ogen, elk onstuimig moment, waaier van zwarte wimpers op onschuld als je slaapt. En jouw stem hoor ik nog aftastend constateren, mij op iets attenderen dat jou bevreemdt of raakt. Tijd heb jij in mij vertraagd.…

Fonetische karakters op Een stukje stof en een waaier Vertelden haar verhaal In een complexe geheime taal Een glimlach gebeiteld op haar gezicht Hij zag alleen haar vrolijke ogen Doch in haar hart daar broeide iets Een hart dat overliep van tranen Het diepste verdriet dat mogelijk was Kon zij nimmer uiten En schreef dat in haar vrouwentaal…

De gele waaier van de zon. Sevilla! Het park van Maria Luisa zindert levendig onder de reflectie van de gouden toren. Talloze terrassen vol rode parasollen, ademen aroma´s van tapas, lichte wijnen en vertier. Orkestrivier! Wervelende armen dirigeren een denkbeeldige barbier op de Puente de San Telmo. Sevilla!…

Zijn verleden is zijn meesterwerk: kalken lagen vormen wenteltrappen, waaiers, slagen. Hijzelf, een paar gram snot zonder gehoor of gezicht, bewerkt zijn tombe: geen dier van groot gewicht. Hard het lot van de heremiet in zijn vochtige toren. Gekookt wordt hij verkocht bij myriaden. Zijn levenswerk is afval, een broze hoorn.…

De vrouw die in mij woont kijkt uit het raam van een stil huis en laaft zich aan de fado de weemoed van de cello het vuur van de gitaar de waaierende zang minstens één vergeefse liefde kent ze, een val die haar deed wankelen en misschien een vijand in haar vlees mooier is ze dan haar leven zachter haar strelen dan haar handen dieper…

In het hart van een bloem vond ik een nieuw verhaal het sprak een taal die niemand kon verstaan alsof het langzaam zocht naar woorden van betekenis werd de wereld een waaier vol letters van liefde waar zoveel onzeker is mag morgen nog dromen in een dal tussen bergen of vangen bomen dan teveel wind?…

met een waaier wit golft de groenblauwe zee het verre schip zweeft mee caleidoscopisch krioelt leven zonder rust op een blakerende kust flaneerders bang voor plakkend zand kiezen charmant de boulevard pas avonds laat verdringt de wind met zilt de stank van frites en bitterbal zakt de zon in zee keert stilte terug met op het…

voor vergeten dromen moet je verder verder varen terug in de tijd luister in de vroege ochtend naar de mist vaar van meer tot meer langs het grijzig mos van de rotsen vaar verder terug vier de schoonheid als de zon laag staat haar betoverend licht een goudbruine gloed legt over de boomstammen als waaiers van paarsblauwe boshyacinten…

Over het wijdse piazza San Marco ruist in de bladeren weer een concerto In gaanderijen van de basiliek vioolklanken tussen de machtige zuilen golvend akkoorden- patroon in lyriek Strijkers weerklinken en echo's die galmen klanken weerkaatsen in de akoestiek van gangen bij missen en korengezangen Waaierend over het wijdse…

Ik zie het wel in het isolatieglas mensen dragen zichzelf op hun rug hun hemden zitten strakker dan hun huid kalkoenkerels steken hun waaier trotser dan heer pauw .....met gebonden handen .....paraderen ze in de lucht .....van hun droogwindige darm- .....bacteriën en ze laten daklozen leven .....van de natte muntjes .....uit…

knikkers rolden oppervlaktes bolden licht klingelde in transparante lucht zij kwamen van bovenaan tevreden naar beneden lieten zich helemaal gaan een glazen waterval die fonkelde in muziek van de zon tot de pot alles won rusten samen zonder geluid in gelijkvormige kromming tot er eentje verschuift als een lawine waaieren ze…

ze valt voor mij of ik door haar we vallen met elkaar zij in mijn haar haar sluiers waaieren en wassen weerspiegelen zich in grote plassen verdichten zich in kou haar schoonheid als een witte deken of kristaldoorzichtig zwaargewichten dragend op bevroren beken jij bent de regenvrouw die met mij wandelt langs de regenbogen je…

Het meisje waaiert haar waaier, waaiert de brug op, over het koele water De heren turen terloops naar boven, het vrije meisje wil zich verloven Het meisje waaiert haar stille wenken, de ruches ruisen, wat zou ze denken?…

De kleuren vallen als een waaier rond jouw gezicht, de lange haren van rood, bruin tot donker kastanje omlijsten jouw gave lelieblanke huid. Groene ogen geven het geheel een herfstachtige tint. Een verdwaalde paddestoel in het zachte mos gaat spontaan blozen.…

jouw charisma bloeit veelkleurig vlindert in waaiers die de horizon raken daar waar rechtlijnige perspectieven in punten verdwijnen zullen jouw ronde vormen verschijnen het star rigide van vele vertes zal worden gebogen door souplesse in zachte ogen de eeuwenoude blikken uit licht blauwe kijkers zullen niet meer uren turen…

onder Zuidvlaamse wolken met rauwe grauwe grijns suizen ontieglijk vroeg verbeten Flandriens gekromd zoals de bomen vernijdigt zich de strijd over kasseien wegen windop tegen de tijd melkkoeien slaan op hol door 't heuv'lend platteland wanneer de waaier spint en zich bergop verkrampt lichtvoetig over muren bemerkt de favoriet hoe…

(voor Herman Brusselmans) Te beseffen dat zijn waaier om verkoeling een ijsparapluutje is wat nog altijd meer is dan Nix en toch vermoed ik dat hij de minst geile bromfiets van heel Gent is, vreemd hoe hij zijn handicappen te kijk zet aan een schandpaal, terwijl hij van nature zo schuw is als een misplaatste kangoeroe, feit is dat men loslopende…

Als je uit gemeanderd bent Je stroom stopt Het loopt uit in een brede waaier Een vlak meer De horizon verwatert met het leven. Als Eb en Vloed Jouw Downs en Ups Een lach een traan Je krachtig verzet. Wat was en niet meer terug komt. Dan ontspant je gelaat Alles wat ooit in je samen dromde Komt tot staan en staat.…

veegt nu licht de restanten naar de kanten opwindend trillen leuke dingen in het gezichtsbeeld terwijl donkere delen bezorgdheid meekrijgen het kleine carrousel van deze ochtend opent een veelvoud in kleur en ludieke muzikale bewegelijkheid maar de regie tempert snel door de modus van noodzakelijkheid verplicht aan te zetten en waaiers…

Op een stille plek in het bos zie ik de dag langzaam ontluiken als een waaier tussen de struiken en de herfst schudt zijn veren los. Ik probeer de vogels te verstaan, maar ranke verzen houden mij aan. In het bebladerd hemelgewelf zie ik gelaatstrekken van mezelf.…

Ik ben gegijzeld in de iris van jouw ogen starend naar een hemelse eeuwigheid de jeugdjaren zijn echt voorbij gevlogen maar oh…jouw ogen voor sluitingstijd Tussen de regen en zonnestralen door gaan we samen aan het strand ogen kijken onze wenkbrauwen waaieren in koor trachtend de zee stiekem glad te strijken Het spiegelbeeld van mijn eigen…

het bos heeft jou herkend geeft met het knappen van wat takjes de paden aan die jij gelopen hebt het toont de mooiste plekjes de eerste groene stekjes die zich openend warmen aan jouw liefdevolle blik koel kabbelt water in het net ontwaakte ven waar al vliegen dansen in schemerige waaiers zon het bos geeft jou zijn doek met lichtpenselen…